Η δεξιά εθνολαϊκιστική κυβέρνηση του Βίκτορ Όρμπαν δεν είναι μόνο δακτυλοδεικτούμενη στην Ευρώπη. Η χώρα της οποίας διαχειρίζεται την τύχη είναι κι αυτή αντιφατική - όσο κι αν ο εν λόγω επιθετικός προσδιορισμός φαντάζει κάπως αφοριστικός. Σε δημοσκοπήσεις που έγιναν το 2014 και το 2018, το 60% και το 80% των Ούγγρων αντίστοιχα δήλωσαν ότι θεωρούν εαυτούς «πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης». Παρ’ όλα αυτά, το ποσοστό συμμετοχής στις ευρωεκλογές του 2014 ήταν κάτω από το 30%. Φέτος, ένα χρόνο αφότου το Fidesz, το κόμμα του Όρμπαν, κέρδισε χωρίς ιδιαίτερο κόπο και για τρίτη φορά τις εθνικές εκλογές, οι Ούγγροι έχουν κάθε λόγο να εμπλακούν περισσότερο στις ευρωεκλογές: το αποτέλεσμά τους θα καθορίσει τη θέση των κομμάτων της χώρας τους στο ευρωπαϊκό πολιτικό φάσμα και σαφώς θα διαμορφώσει κλίμα για τις αυτοδιοικητικές εκλογές που είναι προγραμματισμένες για το φθινόπωρο. Για την ώρα, το σημαντικό είναι το πρώτο. Η ετυμηγορία της κάλπης θα καθορίσει -αν όχι αποκλειστικά, οπωσδήποτε σε μεγάλο βαθμό- τη δυναμική των ισορροπιών των «συστατικών μερών» στους κόλπους της μεγάλης οικογένειας του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, ιδίως μετά την κοινή απόφαση του Μαρτίου για προσωρινό αποκλεισμό του Fidesz από αυτό και τη συνεπακόλουθη απόσυρση της υποστήριξης της υποψηφιότητας Βέμπερ για την Κομισιόν από τον Όρμπάν. Ενδεχόμενη ενδυνάμωση του ουγγρικού εθνολαϊκιστικού μετώπου αναπόφευκτα θα δρομολογήσει ανακατατάξεις και αλλαγή συσχετισμών εντός του δεξιού μπλόκ. Μια πιθανή τέτοια εξέλιξη θα αναγκάσει εκ των πραγμάτων το Λαϊκό Κόμμα να αναθεωρήσει την παραδοσιακή ατζέντα του προς χάριν εκείνης που -φαίνεται να- κερδίζει ψηφοφόρους...
Σε κάθε περίπτωση, οι ευρωεκλογές στην Ουγγαρία και η περίπτωση Όρμπαν παραμένουν καθοριστικός παράγοντας για το πώς θα διαμορφωθεί το ευρωκομματικό σύστημα.
