Του Δημήτρη Παλαιολογόπουλου
Στη συζήτηση που έγινε στη Βουλή των Ελλήνων για το "Μακεδονικό", αναφέρθηκε και το όνομα της δασκάλας - νηπιαγωγού Ειρήνης Γκίνη (Μίρκα Γκίνοβα την ονόμασαν αργότερα οι Σκοπιανοί) από το χωριό Ξανθόγεια της Έδεσσας, μέλους της Νομαρχιακής Επιτροπής της ΕΠΟΝ Πέλλας, που καταδικάστηκε σε θάνατο το 1946 και εκτελέστηκε μαζί με ακόμα έξι συντρόφους της. Συνήγοροι υπεράσπισης στη δίκη τους ήταν οι γνωστοί Θεσσαλονικιοί δικηγόροι Ηλίας Κεφαλίδης, Σύλας Παπαδημητρίου και Γιώργος Μαραγκός.
Δεν μπόρεσα να παρακολουθήσω τη συγκεκριμένη συζήτηση και δεν γνωρίζω τι ειπώθηκε και από τις δύο παρατάξεις της ελληνικής Βουλής. Ξέρω όμως πως οι γείτονές μας εκμεταλλεύτηκαν όσο γίνεται τον θάνατό της, αφού της έχουν στήσει και άγαλμα στην πόλη Μοναστήρι (Βιτόλια).
Για όλους τους Έλληνες αγωνιστές εκείνης της ανεπανάληπτης εποχής όμως, η Ειρήνη ήταν η πρώτη Ελληνίδα αγωνίστρια που καταδικάστηκε σε θάνατο και έπεσε νεκρή από τα βόλια του εκτελεστικού αποσπάσματος. Σαν την πρώτη Ελληνίδα αγωνίστρια εκτελεσμένη τη θρηνήσαμε, αλλά και την τραγουδήσαμε σε όλη τη χώρα.
Σαν την πρώτη Ελληνίδα εκτελεσμένη την είδε και ο ανώνυμος(;) ποιητής της Αθήνας, που της αφιέρωσε το παρακάτω υπέροχο και τόσο συγκινητικό εξάστιχο, που το απαγγέλλαμε εκείνα τα αξέχαστα χρόνια στις πόλεις και στα χωριά όπου μπορούσαν να γίνουν εκδηλώσεις, αλλά και στα βουνά στα χρόνια του Εμφύλιου:
Για σένα πλέκουν δαφνοστέφανα οι καιροί
κι αντιλαλούν απ' το στερνό σου το τραγούδι
κάμποι, βουνά, λαγγάδια κι ουρανοί
Πάνω απ' το μνήμα σου το μίσος μας λαμπάδα
Σ' ένα χωριό δασκάλα αν ήσουν ταπεινή.
τώρα περνάει από μπροστά σου όλη η Ελλάδα...
Αυτά για την Ιστορία... Για την Ιστορία μας.
