Ακαμψία, εμμονές και δογματισμός χαρακτηρίζουν τις θέσεις της Νέας Δημοκρατίας ως προς τις αλλαγές που προτίθεται να εφαρμόσει στον Ενιαίο Φόρο Ιδιοκτησίας Ακινήτων, με αποτέλεσμα να επεξεργάζεται ένα μοντέλο ανορθολογικό και ασύμβατο με τις πραγματικές ανάγκες της ελληνικής οικονομίας. Επιπλέον δε, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης "στρουθοκαμηλίζει" μπροστά στα τεράστια και αντικειμενικά προβλήματα που καθιστούν ανεδαφικά τα σενάρια τα οποία επεξεργάζεται.
Λαμβάνοντας υπόψη τόσο τις αναφορές του Κυριάκου Μητσοτάκη στη ΔΕΘ, όσο και δημοσιεύματα που παρουσιάζουν με περισσότερες λεπτομέρειες τις επιδιώξεις της Ν.Δ. για τις αλλαγές που επεξεργάζεται αναφορικά με το καθεστώς υπολογισμού, επιβολής και είσπραξης του εν λόγω φόρου, προκύπτουν τα εξής προβλήματα:
* Πρώτον: Η Νέα Δημοκρατία αναλαμβάνει ένα τεράστιο ρίσκο, πολύ μεγαλύτερο εκείνου που επιβάλλουν οι άτυποι κανόνες συνετής διαχείρισης δημόσιου πλούτου, να αναθέσει δηλαδή στους δήμους έναν φόρο τεράστιου ύψους, σχεδόν 2,6 δισ. ευρώ. Όταν και ο πλέον απολίτικος κάτοικος αυτής της χώρας γνωρίζει πολύ καλά ότι η διαφθορά, η κακοδιοίκηση και η παράλογη σπατάλη αποτελούν φαινόμενα πολλαπλάσια αισθητότερα στις τοπικές κοινωνίες και στους δήμους από ό,τι στην κεντρική διοίκηση. Από δε το αστυνομικό δελτίο και το δικαστικό ρεπορτάζ μέχρι την πολιτική ειδησεογραφία και τον χώρο του αθλητισμού και του πολιτισμού, δεν περνά ημέρα που να μην επιβεβαιώνεται αυτή η δυσάρεστη διαπίστωση.
* Δεύτερον: Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα καταργήσει τον συμπληρωματικό φόρο. Ουσιαστικά, η υπόσχεση αυτή αφορά τους κατέχοντες περιουσία πάνω από 250.000 ευρώ. Ο φόρος αυτός αποδίδει μόνο για φέτος στα ταμεία του κράτους 620,24 εκατ. ευρώ. Φόρος ο οποίος δεν προέρχεται από παραγωγική δραστηριότητα ούτε από απλή ανάγκη στέγασης, αλλά από κατοχή ακινήτου και τίποτε περισσότερο, πιθανότατα ούτε καν ιδιοχρησιμοποιούμενου, αφού ο συμπληρωματικός φόρος δεν προέρχεται από μεμονωμένα ακίνητα, αλλά από συνολική περιουσία. Κάτι που σημαίνει ότι κάποια άλλα "620,24 εκατομμύρια ευρώ" θα εισπράξει το κράτος για να κλείσει ομαλά το κενό στον προϋπολογισμό, προερχόμενα από κάποιες άλλες, πλην όμως παραγωγικές σε σχέση με κάποια αχρησιμοποίητα ακίνητα δραστηριότητες.
* Τρίτον: Από τη στιγμή κατά την οποία ο συμπληρωματικός φόρος αφορά συνολική περιουσία και όχι αναγκαστικά πρώτη ή δεύτερη κατοικία, περικλείει και έναν εύλογο φόρο λιμνάζουσας "αντιπαραγωγικής" ακίνητης περιουσίας. Κι αν αυτό ακούγεται ως "ποινή", ανάλογες "ποινές" επιβάλλονται και σε οικονομίες που αντιγράφει, πλην όμως χωρίς προσαρμογή στα ελληνικά δεδομένα, η Ν.Δ. Όπως για παράδειγμα στην Ουάσιγκτον, όπου το κατοικήσιμο ακίνητο φορολογείται με συντελεστή 0,85%, ενώ το ακατοίκητο ("vacant residential property") με 5,00%. Πιο απλά, νομικοί, επαΐοντες περί τα φορολογικά, πολιτειακές και δημοτικές αρχές ασχολούνται με το πώς θα εμφανίζουν έναν τύποις ομοιόμορφο φόρο (το "uniformity and equality" είναι στην φορολογική κουλτούρα των Αγγλοσαξόνων, όχι όμως και του υπόλοιπου πλανήτη), πλην όμως εφευρίσκουν άλλους τρόπους, πλάγιους, για την εύλογη εν τέλει ανομοιομορφία. Όπως στο παράδειγμα της Ουάσιγκτον ή ακόμη και της Γερμανίας, όπου η φορολογική ταξινόμηση επιβάλλεται με βάση τη χρήση.
Τελικά, στη Ν.Δ., με τις εμμονές που επικρατούν, δεν "σέβονται" ούτε καν τον Μίλτον Φρίντμαν, που χαρακτήριζε σαφώς και ρητώς τον φόρο περιουσίας ως τον λιγότερο άδικο και τον λιγότερο αντιπαραγωγικό.
