"Η μέρα με τη νύχτα". Με αυτή τη φράση επέλεξε ο πρωθυπουργός να χαρακτηρίσει τη σύγκριση ανάμεσα στις θέσεις και τα πεπραγμένα της σημερινής κυβέρνησης και της προηγούμενης κυβέρνησης Σαμαρά. Άλλωστε ήταν η πρώτη φορά την τελευταία τριετία που έγινε τόσο εμφανής η σύγκρουση ανάμεσα στους δυο κόσμους. Ασχέτως εάν συμφωνεί κανείς πολιτικά με τον ΣΥΡΙΖΑ ή με τη Ν.Δ., δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ότι διαμορφώνεται ραγδαία ένας πολιτικός διπολισμός, μια σύγκρουση ανάμεσα σε δύο εκ διαμέτρου αντίθετα πολιτικά σχέδια που γίνεται όλο και πιο καθαρή όσο πλησιάζει η στιγμή που η Ελλάδα θα αφήσει πίσω της τα Μνημόνια και την επιτροπεία.
Καθαρή έξοδος για την κοινωνία
"Αυτός ο νέος πολιτικός δρόμος που καλούμαστε να ανοίξουμε, αυτή η νέα μέρα που οφείλουμε να σχεδιάσουμε, δεν μπορεί να είναι μια επιστροφή στο παρελθόν. Στις επιλογές δηλαδή και τις πρακτικές του παλιού πολιτικού συστήματος, στις μέρες της γενικευμένης διαφθοράς και φοροδιαφυγής, στις μέρες της επέκτασης με ασύδοτο δανεισμό, στις μέρες μιας επίπλαστης αντικοινωνικής αφθονίας των λίγων", υπογράμμιζε στο υπουργικό συμβούλιο την περασμένη Δευτέρα ο πρωθυπουργός.
Εν προκειμένω, προετοίμασε τους υπουργούς για την πολλή δουλειά που έχει να γίνει μέσα στο καλοκαίρι προκειμένου η έξοδος από τα Μνημόνια να συνοδευτεί με ένα συνολικό πλαίσιο κοινωνικής ανάκαμψης και αποκατάστασης των αδικιών. Ένα πλαίσιο που καθορίζεται από την επαναρρύθμιση της αγοράς εργασίας με την επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων, την αύξηση του κατώτατου μισθού και τη δημιουργία θέσεων εργασίας με στόχο την περαιτέρω μείωση της ανεργίας. Προβλέπονται ακόμη στοχευμένες μόνιμες φοροελαφρύνσεις από τον δημοσιονομικό χώρο,με βάση το ψηφισμένο μεσοπρόθεσμο, που προβλέπει για το 2019 έναν δημοσιονομικό χώρο 700-750 εκατ. ευρώ, τα οποία για πρώτη φορά, θα αποτυπωθούν συγκεκριμένα στον προϋπολογισμό του 2019.
Παράλληλα, στο Μαξίμου δίνουν μεγάλο βάρος στην περαιτέρω στήριξη του κοινωνικού κράτους, ιδίως στους τομείς της υγείας και της πρόνοιας, ενώ όπως φαίνεται από την απόδοση της οικονομίας, και φέτος θα διανεμηθεί το μέρισμα κοινωνικής αλληλεγγύης στοχευμένα σε κοινωνικές κατηγορίες που το έχουν ανάγκη. Εκτός από το κοινωνικό κράτος και την εργασία, αναμένονται συγκεκριμένα θεσμικά μέτρα για την ενίσχυση της αποτελεσματικότητας του δημοσίου τομέα, ενώ το οικονομικό επιτελείο εργάζεται γα τη δημιουργία ενός φιλικού πλαισίου για τις επενδύσεις με στόχο την προσέλκυση άμεσων επενδύσεων.
Πέφτουν όλα τα οχυρά της καταστροφολογίας
Τους τελευταίους μήνες γινόμαστε μάρτυρες της κατάρρευσης, μέρα τη μέρα, ενός αφηγήματος καταστροφής, αποτυχίας, με έντονο το στοιχείο του ρενβασισμού. Η Ν.Δ. του Κ. Μητσοτάκη μοιάζει όλο και περισσότερο με το κόμμα του Αντ. Σαμαρά αφού σε όλες τις κρίσιμες διαπραγματεύσεις και αξιολογήσεις εμμονικά έπαιζε τον ρόλο του "πλασιέ" στο εσωτερικό των πιο σκληρών κύκλων των δανειστών στο εξωτερικό. Κάθε φορά όμως, η πραγματικότητα αμείλικτη διέψευδε τις προσδοκίες.
Δυο οχυρά είχαν μείνει όρθια: Η πιστοληπτική γραμμή και το δήθεν τέταρτο Μνημόνιο καθώς και οι περικοπές των συντάξεων το 2019. Το πρώτο έπεσε πανηγυρικά, με το σύνολο σχεδόν των θεσμών και των αγορών να κάνουν λόγο για "καθαρή έξοδο" χωρίς νέο πρόγραμμα και ελεύθερο δημοσιονομικό χώρο. Όσον αφορά το δεύτερο, ο Κ. Μητσοτάκης, ο ΣΕΒ και ο ΣΚΑΪ βλέπουν σαν εφιάλτη το ενδεχόμενο να μην εφαρμοστεί. Σε έναν πρωτοφανή παροξυσμό, τα στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης βγάζουν "ψεύτες" και "απατεώνες" τους εκπροσώπους των θεσμών, όπως ο Μοσκοβισί και ο Σεντένο που λένε το αυτονόητο και το συμφωνημένο: Η ελληνική κυβέρνηση αποκτά ξανά την ελευθερία των κινήσεων και με βάση τη δημοσιονομική πορεία ανακτά ευελιξία ως προς τον τρόπο που θα επιτευχθούν οι στόχοι.
Το νεοφιλελεύθερο - ακροδεξιό υβρίδιο της Ν.Δ.
Όπως έγινε εμφανές την Πέμπτη στο Ελληνικό κοινοβούλιο, το πρόγραμμα του Κ. Μητσοτάκη, το "σόκ" που θέλει για την κοινωνία και την οικονομία, χρειάζονται ένα Μνημόνιο, έστω "δικής τους ιδιοκτησίας", προκειμένου να κρυφτούν από πίσω του και να ξεδιπλώσουν την αντικοινωνική και νεοφιλελεύθερη ατζέντα τους.
Η Ν.Δ. μοιάζει να μεταλλάσσεται σε ένα υβρίδιο νεοφιλελευθερισμού και Ακροδεξιάς, με πυρηνικό στοιχείο την ανάγκη για ένα διαρκές Μνημόνιο. Το πάλαι ποτέ μεγάλο κόμμα της Κεντροδεξιάς μετατρέπεται σε αδερφό κόμμα του Κούρτς και του Όρμπαν αλλά και με στοιχεία Σαλβίνι. Δεν είναι κρυφό ότι μπροστά στα κομματικά οφέλη τα στελέχη της Ν.Δ. μπορούν να θυσιάσουν όλες τις φιλελεύθερες αξίες που, υποτίθεται, πρεσβεύουν. "Ο Όρμπαν πήρε 49%" φώναξε... "πανηγυρικά" από τα έδρανα της βουλής η Σ. Βούλτεψη την ώρα που μιλούσε ο πρωθυπουργός.
Απέναντι στο πρόγραμμα οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής ανάκαμψης της κυβέρνησης, ο Κ. Μητσοτάκης οραματίζεται ένα ακόμη χειρότερο Μνημόνιο με στόχο, δήθεν, τη μείωση των πλεονασμάτων. Οραματίζεται την κατάργηση του "ξεπερασμένου" οκταώρου, στα βήματα του ομοϊδεάτη Κούρτς. Ήδη στο Ευρωκοινοβούλιο οι γαλάζιοι βουλευτές ψήφισαν μαζί με τη Χρυσή Αυγή το 12ωρο για τους επαγγελματίες οδηγούς.
Απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, επαναφορά του λοκ άουτ, οριστική κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων, καθήλωση του κατώτατου μισθού. Οι "ιδεολογικές εμμονές" της Αριστεράς, με λίγα λόγια, για τις οποίες κατηγορούσαν την κυβέρνηση ζητώντας από τους δανειστές να μην κάνουν πίσω. Κόψιμο των δαπανών για την υγεία και την παιδεία, υποτίμηση του δημόσιου ασφαλιστικού συστήματος προς χάριν της ιδιωτικής ασφάλισης, επαναφορά του 1 προς 5 στο Δημόσιο τη στιγμή που η κυβέρνηση έχει πετύχει το 1 προς 1.
Όλοι θα κληθούν να διαλέξουν πλευρά
Αυτό είναι το πλαίσιο που διαμορφώνεται και αναμένεται να ορίσει την πολιτική και κοινωνική σύγκρουση στην εποχή μετά τα Μνημόνια. Μια εποχή που είναι πιο κοντά από ποτέ. Με την εργασία ή με τη διάλυσή της; Με το ισχυρό κοινωνικό κράτος ή με την ιδιωτικοποίησή του; Με την προοδευτική ανασυγκρότηση του κράτους ή με την επιστροφή στο παρελθόν; Εντέλει, με την πρόοδο ή με τον Μεσαίωνα; Αυτό είναι το πολιτικό διακύβευμα πάνω στο οποίο όλες οι πολιτικές δυνάμεις καλούνται να τοποθετηθούν. Ιδίως εκείνες που αυτοπροσδιορίζονται ως "προοδευτικές". Όσα επιχειρήματα κι αν εφευρίσκουν για να αντιπολιτευτούν τον ΣΥΡΙΖΑ, ο παραμορφωτικός καθρέφτης δεν θα μπορέσει να αλλάξει την πραγματικότητα. Ιδού η Ρόδος λοιπόν. ΠΑΣΟΚ - ΚΙΝ.ΑΛΛ. - ΔΗ.ΣΥ., Ποτάμι και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις θα κληθούν να πάρουν θέση. Οι υπεκφυγές δεν κρατούν για πάντα.
