Ουδείς (σώφρων) ανέμενε η χθεσινή συνεδρίαση του Eurogroup να ολοκληρωθεί γρήγορα. Οι αποφάσεις που έπρεπε να ληφθούν ήταν άλλωστε πολύ δύσκολες: για την Ελλάδα αφενός θα καθόριζαν την κατάσταση της οικονομίας μας για πολλά χρόνια, αφετέρου θα επηρέαζαν και τις εν εξελίξει συζητήσεις εντός των ισχυρών οικονομιών της Ευρωζώνης.
Η συνεδρίαση κράτησε πολλές παραπάνω ώρες για έναν ακόμα λόγο: ένα από τα θέματα συζήτησης ήταν και οι μεταρρυθμίσεις για το μέλλον της νομισματικής ένωσης, οι οποίες είναι κρίσιμες καθώς «βαραίνουν» λόγω της ενδεχόμενης έντασης του εμπορικού πολέμου με τις ΗΠΑ και των τριγμών που μπορεί να υπάρξουν λόγω Ιταλίας.
Ας επικεντρωθούμε όμως στα του οίκου μας. Η ελληνική αποστολή υπό τον Ευκλείδη Τσακαλώτο, προτού ακόμα αφιχθεί στο Λουξεμβούργο, ξεκαθάριζε πως δεν επιθυμεί απλώς μια λύση, αλλά μια καλή λύση, που θα εξασφαλίσει το μέλλον της χώρας μας και την ασφαλή έξοδό της στις αγορές.
Αυτή η καλή λύση ισοδυναμούσε με ένα μίγμα μεσοπρόθεσμων μέτρων ελάφρυνσης του χρέους, που θα αποτελείτο τουλάχιστον από περαιτέρω επιμήκυνση των ωριμάνσεων για τα τεράστια δάνεια του δεύτερου Μνημονίου, από μια δόση ικανή να μεγεθύνει το «μαξιλάρι» και να εξασφαλίσει την εξυπηρέτηση των δανειακών αναγκών της χώρας για αρκετά χρόνια, από έναν κανόνα για την τακτή χορήγηση στην Ελλάδα των κερδών που διακρατώνται από κεντρικές τράπεζες και από μια μεταμνημονιακή εποπτεία, όπως αυτή προβλέπεται από τους ευρωπαϊκούς κανονισμούς.
Βάσει αυτών, μέχρι αργά χθες το βράδυ φαινόταν πως οι στόχοι που έθεσε η ελληνική πλευρά επετεύχθησαν.
Το δε «μπρα-ντε-φερ» ανάμεσα στη Γερμανία και τη Γαλλία ανέδειξε το αδιαμφισβήτητο γεγονός: πως οι ηγεσίες των ισχυρών οικονομίας, και με μεγαλύτερη θέρμη το Βερολίνο, επιλέγουν ακόμα να κινούν τα νήματα της Ευρωζώνης με στόχο να εξυπηρετήσουν αποκλειστικά τους σχεδιασμούς τους στο εσωτερικό μέτωπο.
Το βέβαιο πάντως είναι πως η Ελλάδα βρίσκεται πλέον στο κατώφλι μιας νέας εποχής, μετά από οκτώ χρόνια μνημονιακού καταναγκασμού. Είναι μια πραγματικότητα που αποτυπώθηκε σε όσους έζησαν τις καταστάσεις του 2015, σε όσους έζησαν και θυμούνται την εποχή που ολόκληρο το ευρωπαικό οικοδόμημα έπεφτε πάνω στην ελληνική κυβέρνηση με στόχο να καταπνιγεί κάθε ιδέα αμφισβήτησης του νεοφιλελεύθερου δόγματος, σε όσους συνέκριναν τις εμπειρίες του επταμήνου της διαπραγμάτευσης του 2015 με τις χθεσινές καταστάσεις.
Χθες, λοιπόν, στο Λουξεμβούργο δεν βρισκόταν σε εξέλιξη κάποιο «δράμα» αντίστοιχο της εποχής των απειλών, των εκβιασμών και των τιμωρητικών δημοσιονομικών περιορισμών. Η αναμονή ήταν μακρά, αλλά δεν υπήρχε η αίσθηση πως επέρχεται καταστροφή. Το αντίθετο: Όλοι ανέμεναν ένα πλαίσιο δίκαιης διαχείρισης της ελληνικής περίπτωσης και του ελληνικού λαού, που υπέφερε τόσες θυσίες επί οκτώ χρόνια.
