Την απόπειρα λιντσαρίσματος του Γιάννη Μπουτάρη την έχουμε δει και ξαναδεί όλοι. Όπως έχουμε δει τα πρωτοσέλιδα που προηγήθηκαν και δεν αφορούσαν μόνον τον δήμαρχο Θεσσαλονίκης: Τι για "φίλους των Τούρκων" διαβάζουμε, τι για "εσχάτη προδοσία", μέχρι τον Κώστα Μπακογιάννη -και μάλιστα μετά την επίθεση στον Μπουτάρη- κατήγγειλαν απαξιωτικά ως... ΚΚΕ επειδή πήγε στις Κουρσχάδες! Σε ανάλογο μήκος κύματος κινείται, κυρίως από τα συλλαλητήρια και μετά, ένα τμήμα του πολιτικού προσωπικού της Ν.Δ., αλλά και του ΚΙΝ.ΑΛΛ.
Από την πρώτη ημέρα εκλογής του ΣΥΡΙΖΑ και μετά, παράλληλα με τη θεωρία της "αριστερής" παρένθεσης, καλλιεργείται συστηματικά ένας διχαστικός λόγος ο οποίος κινείται στα όρια -ενίοτε δε και παραπέρα- της εμφυλιοπολεμικής ρητορείας, με τους αριστερούς σε ρόλο "εθνικού μειοδότη"... Σε αυτό το πλαίσιο εντάχθηκαν η "θεωρία των δύο άκρων" και η επιχείρηση ταύτισης των πλατειών των "Αγανακτισμένων" -φαινόμενο όλου του ευρωπαϊκού Νότου μπροστά στη νεοφιλελεύθερη επέλαση- με την καθαρόαιμη φασιστική δολοφονική βία. Μια βία που ουδέποτε μπήκε στο στόχαστρο -μην ξεχνάμε ότι ο Κυρ. Μητσοτάκης δεν την έβλεπε καν...
Με δεδομένο αυτό το πολιτικό και μιντιακό υπόβαθρο, εκδηλώθηκε η επίθεση στον Γ. Μπουτάρη. Με δεδομένη αυτή την αντίληψη, μετριούνται στα δάχτυλα οι βουλευτές της Ν.Δ. που καταδίκασαν, ενώ είναι ακόμα λιγότεροι αυτοί που δεν μίλησαν περί αριστερής ανομίας. Το πρόβλημα στη Ν.Δ. είναι βαθύτατο.
