Το έργο είναι γνωστό και έχει ξαναπαιχτεί: κάθε φορά που έκλεινε με επιτυχία η κάθε διαπραγμάτευση για τις προηγούμενες “μνημονιακές” αξιολογήσεις, η Ν.Δ. απέδιδε ευθύνες στους δανειστές επειδή... είχαν αποδεχθεί τις προτάσεις της κυβέρνησης. Τώρα, η παράσταση ανεβαίνει, αλλά σε πιο δραματικούς τόνους, αφού η “μνημονιακή” σεζόν τελειώνει και μόλις βγει η χώρα από το Μνημόνιο θα ανοίξει εκ νέου το πολιτικό παιχνίδι: ο Κυρ. Μητσοτάκης έχει θέσει στο στόχαστρό του το αναπτυξιακό σχέδιο που διαπραγματεύεται η Αθήνα με τους δανειστές και, διατρανώνοντας ότι “δεν τον δεσμεύει”, ουσιαστικά τους καλεί εμμέσως πλην σαφώς να μην το αποδεχθούν. Όμως, κάνει και κάτι άλλο: “φωτίζει” το χάσμα που χωρίζει την Αριστερά από τη Δεξιά σε σχέση με την “επόμενη μέρα” της χώρας, αφού ο Κυρ. Μητσοτάκης προχθές απέρριψε το αναπτυξιακό σχέδιο καταγγέλλοντας “ιδεοληψίες άλλων εποχών”. Χρησιμοποίησε, δηλαδή, την ίδια φράση με την οποία είχε χαρακτηρίσει την -επιτυχημένη- προσπάθεια της κυβέρνησης να συμφωνήσει με τους δανειστές την αποκατάσταση των συλλογικών διαπραγματεύσεων...
Επί της ουσίας, ο πρόεδρος της Ν.Δ. παίζει, αυτές τις ημέρες, το τελευταίο του “χαρτί” πριν ανοίξει εκ νέου το πολιτικό παιχνίδι, κάτι που αναμένεται να γίνει σε μερικούς μήνες από σήμερα, όταν ο Αλ. Τσίπρας βάλει την υπογραφή του στην έξοδο της Ελλάδας από το Μνημόνιο. Πρόκειται, εξάλλου, για μια έξοδο που αναγνώρισε, την περασμένη εβδομάδα, και ο ίδιος ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αφήνοντας κατά μέρος τα συνθήματα περί “τετάρτου Μνημονίου”, αλλά και τα εκ του πονηρού υπονοούμενα για το πόσο... δύσκολος θα είναι ο δανεισμός της Ελλάδας, που οδηγούν στην πρόταση Στουρνάρα για “προληπτική πιστωτική γραμμή”.
Ο Κυρ. Μητσοτάκης χρησιμοποιεί ένα διαδικαστικό πρόσχημα, αλλά και ένα ιδεολογικό επιχείρημα για να στηρίξει την απόρριψη του αναπτυξιακού σχεδίου για τη μεταμνημονιακή Ελλάδα: το πρόσχημα είναι ότι η κυβέρνηση δήθεν συνέταξε το εν λόγω αναπτυξιακό σχέδιο “εν κρυπτώ”, χωρίς καμία διαβούλευση, χωρίς καμία συζήτηση με τους "φορείς της αγοράς", όπως είπε προχθές, καταλογίζοντας στο Μαξίμου πως “κρατάει κρυφό, μυστικό” το συγκεκριμένο σχέδιο και ότι “το συζητάει με τους θεσμούς και όχι με τους Έλληνες πολίτες”. Φυσικά, ο Κυρ. Μητσοτάκης δεν “παραβλέπει” ούτε αψηφά το γεγονός ότι το συγκεκριμένο σχέδιο είναι προϊόν -ή, τουλάχιστον, έχει ενσωματώσει- τα βασικά αιτήματα των τοπικών, αυτοδιοικητικών, αλλά και παραγωγικών φορέων, όπως αυτά έχουν προκύψει από τα 12 περιφερειακά αναπτυξιακά συνέδρια που έχουν ώς τώρα διεξαχθεί. Άλλωστε, σ’ αυτά μετείχαν και “γαλάζιοι” αυτοδιοικητικοί, οι οποίοι, μάλιστα, αψήφησαν το “βέτο” που είχε θέσει η Ν.Δ. και προσωπικά ο πρόεδρός της, προσπαθώντας να υπονομεύσει την πρωτόφαντη θεσμική διαδικασία των περιφερειακών συνεδρίων.
...και ιδεολογίες
Πέραν του προσχήματος, όμως, η εργώδης προσπάθεια του Κυρ. Μητσοτάκη να εμποδίσει την κυβέρνηση να “περάσει” τις θέσεις της στη διαπραγμάτευση με τους δανειστές δείχνει και το χάσμα που χωρίζει την παρούσα κυβέρνηση από την αξιωματική αντιπολίτευση, σε σχέση με τις προτεραιότητες για την “επόμενη μέρα” μετά τα Μνημόνια. Αυτό που προσπαθεί να εμποδίσει ο Κυρ. Μητσοτάκης καταγγέλλοντάς το ως περιέχον “ιδεοληψίες μιας άλλης εποχής” οδηγεί στην επούλωση των βασικών κοινωνικών τραυμάτων που προκλήθηκαν από εμβληματικές “μνημονιακές” ρυθμίσεις, οδηγεί στην αποκατάσταση δικαιωμάτων κατακτημένων με αίμα που καταργήθηκαν σε ένα βράδυ, περιέχει ψηφίδες που συνθέτουν ένα παζλ αντιμετώπισης της υπεροκταετούς, πλέον, επιβληθείσης λιτότητας. Άλλωστε, “ιδεοληψίες” είχε χαρακτηρίσει τις συλλογικές συμβάσεις ο πρόεδρος της Ν.Δ. και προ δύο ετών, όταν κατηγορούσε τον Αλ. Τσίπρα πως καθυστερεί να κλείσει τη διαπραγμάτευση επειδή “το πάλευε” για τις συλλογικές συμβάσεις. Συν τοις άλλοις, ο πρόεδρος της Ν.Δ. αντιπαραβάλλει ένα δικό του “μεταρρυθμιστικό σχέδιο” και επαναλαμβάνει διαρκώς πως θεωρεί πρώτη και απαραίτητη προϋπόθεση του δικού του σχεδίου την “αναδιάρθρωση του Δημοσίου”. Προς τούτο, μάλιστα, επικαλείται το “μεταρρυθμιστικό” παρελθόν του, το οποίο επί συγκυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου είχε οδηγήσει σε χιλιάδες απολύσεις - ευελπιστώντας, προφανώς, ότι οι τότε “μεταρρυθμίσεις” του έχουν ξεχαστεί.
