Στα "Ενθέματα" της "Αυγής" της Κυριακής δημοσιεύονται τέσσερα κείμενα για το σύγχρονο κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Τα κείμενα υπογράφουν ισάριθμοι εκλεκτοί πολιτικοί επιστήμονες: ο Θανάσης Τσακίρης "Για το αριστερό κόμμα της εποχής μας", ο Kώστας Ελευθερίου για ένα "σύγχρονο κόμμα μαζών'", ο Ευθύμης Παπαβλασόπουλος "Ερωτήματα από το παρελθόν και (υπο)θέσεις για το μέλλον ενός ριζοσπαστικού κόμματος της Αριστεράς" και ο Δημήτρης Παπανικολόπουλος "ΣΥΡΙΖΑ: Τα βαρίδια της ηγεσίας, των ενδιάμεσων στελεχών, των μελών...".
Θα ήταν ευχής έργο αν η "Αυγή" της Κυριακής, και μέσω των "Ενθεμάτων" που διατηρούν πάντα ευάριθμο πλήθος αναγνωστών, άνοιγε έναν διάλογο όχι αποκλειστικά εσωκομματικό, αλλά διευρυμένο και εμπλουτισμένο με τις απόψεις και την εικόνα που έχουν διαμορφώσει για το κομματικό μας πρόβλημα οι πολίτες της Αριστεράς και κυρίως οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ.
Σε έναν τέτοιο διάλογο -οπωσδήποτε δύσκολο- τον πρώτο λόγο θα έπρεπε να έχουν τα ίδια τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα αυτά που έμειναν να "φυλάττουν Θερμοπύλες", δηλαδή να λειτουργήσουν το κόμμα μετά την ανάληψη κυβερνητικών ευθυνών και τη μετακίνηση κατά τεκμήριο ικανών και έμπειρων στελεχών στον κυβερνητικό μηχανισμό.
Ξεκινώντας κάποιες παρατηρήσεις και σχόλια πάνω στα ζητήματα που αφορούν τον βαρύ φάκελο "Κόμμα, Αριστερά, ιδεολογία και κοινωνία", σημειώνω την αναφορά του Θ. Τσακίρη στην κρίση των κομμάτων που έχει τεθεί στην ημερήσια διάταξη από τα μέσα της δεκαετίας του 1970 και ανάγεται στις σημαντικές μεταβολές που άρχισαν τότε να επέρχονται στη κοινωνία (π.χ. την ταχύτητα διάδοσης της πληροφορίας, τη ρομποτοποίηση της παραγωγής που μειώνει τις προσφερόμενες θέσεις εργασίας κ.λπ.).
Απαντώντας στο κρίσιμο ερώτημα γιατί οι πολίτες στην Ελλάδα και διεθνώς απομακρύνονται μαζικά από τα κόμματα, επισημαίνει την κατάπτωση των κομμάτων που η δράση τους αφορά αποκλειστικά το επίπεδο του κοινοβουλευτισμού. Ο ίδιος σημειώνει ότι η Αριστερά, για να έχει λόγο ύπαρξης, πρέπει να επαναθεμελιώσει τον πολιτικό της λόγο και την ταυτότητά της και να αναθεωρήσει τις αντιλήψεις που επί δεκαετίες καθήλωναν τον ριζοσπαστισμό των μαζών. Ένα άλλο κομβικό ερώτημα που θέτει η συζήτηση για την οργάνωση του πολιτικού υποκειμένου της Αριστεράς είναι το αν και πώς μπορεί σήμερα να συγκροτηθεί ένα "κόμμα των μαζών".
Το μοντέλο του μαζικού κόμματος, όπως σημειώνει ο Κώστας Ελευθερίου, εμφανίζεται ως το μέσο για την ένταξη της εργατικής τάξης στη δημοκρατική του πολιτική. Με όρους εκλογικής κινητοποίησης, αποδείχτηκε η πιο αποτελεσματική μορφή οργάνωσης μέχρι τα μέσα του 20ού αιώνα...
Κλασικού τύπου μαζικά κόμματα ήταν στις δεκαετίες 1950 - 1960 η ΕΔΑ και την περίοδο 1960 - 1980 (τηρουμένων των αναλογιών) το ιταλικό ΚΚ.
Με τον κίνδυνο της "κρατικοποίησης" που, όπως ισχυρίζεται, διατρέχουν τα αριστερά κόμματα που εγκαθίστανται στη κυβερνητική εξουσία, ασχολείται στο κείμενό του ο Ε. Παπαβλασόπουλος. Θέτει ως όρο ώστε τα κυβερνητικά κόμματα της Αριστεράς να αποφύγουν μια τέτοια εξέλιξη την τροποποίηση του συσχετισμού των κοινωνικών δυνάμεων.
Σημαντική είναι και η επισήμανση του Θ. Τσακίρη ότι ο τρόπος λειτουργίας ενός κόμματος στο εσωτερικό του προοικονομεί και τον τρόπο διαχείρισης της κυβερνητικής εξουσίας
Η συζήτηση που ούτως ή άλλως άνοιξε... στην "Αυγή" αφορά όχι μόνο τους πολιτικούς επιστήμονες, αλλά το σύνολο των κομματικών δυνάμεων, ιδιαίτερα των στελεχών καθημερινής δράσης και των οργανωτικών υπευθύνων. Και αναφέρομαι στον ΣΥΡΙΖΑ, που για πρώτη φορά ανοίγει ή επιβάλλεται να ανοίξει τη συζήτηση για το οργανωτικό του, όντας πια όχι ένα μικρό ριζοσπαστικό κόμμα αλλά η κύρια δύναμη μιας διακυβέρνησης που επιχειρεί να βγάλει τη χώρα από τα αδιέξοδα...
Αυτό τον φέρνει ακόμα πιο κοντά στις ευθύνες του.
