Το θερμό κλίμα, η “χημεία” των διαπραγματευομένων και οι ευγενικές δηλώσεις είναι μεν ένας παράγοντας στη διπλωματία, αλλά προφανώς μόνες τους δεν φτάνουν. Μπορούν, όμως, να ανοίξουν τον δρόμο αν η βούληση στα λόγια μεταφραστεί σε αλλαγές στην πράξη. Ως εκ τούτου, μετά την επίσκεψη του νέου υπουργού Εξωτερικών της ΠΓΔΜ στην Αθήνα, οι συζητήσεις για την επίλυση του Μακεδονικού παίρνουν νέα τροπή και δημιουργούν νέα κατάσταση στη σχέση μεταξύ των δύο χωρών. Νέα κατάσταση που δημιουργεί νέα καθήκοντα για όλους.
Ο Ν. Ντιμιτρόφ επισκέφθηκε την Αθήνα μερικές ημέρες μόνο μετά τη σταθεροποίηση της κυβέρνησης του Ζ. Ζάεφ, η οποία από τις πρώτες τις ημέρες κατέστησε σαφείς τις διαθέσεις της για ανατροπή της εθνικιστικής πολιτικής Γκρούεφσκι σε σχέση με το Μακεδονικό. Ο νέος πρωθυπουργός της ΠΓΔΜ έχει πολλάκις “αποκηρύξει” τον αλυτρωτισμό, αφήνοντας ανοιχτό ακόμη και το ενδεχόμενο να γκρεμιστούν τα αγάλματα του Μεγάλου Αλεξάνδρου στα Σκόπια και ό,τι παραπέμπει στην αρχαία Μακεδονία. Στην ίδια γραμμή εμφανίστηκε στην Αθήνα και ο Ν. Ντριμιτρόφ, που κάθε άλλο παρά απέκλεισε να προβεί η ΠΓΔΜ σε σχετικές χειρονομίες καλής θελήσεως. Μάλιστα, ειδικά οι δηλώσεις του Ζ. Ζάεφ, είναι απ' αυτές που μπορούν να επιφέρουν μεγαλύτερο πολιτικό κόστος ακόμη και από πράξεις.
Μακρύς δρόμος
Σε κάθε περίπτωση, η κινητικότητα σε ό,τι αφορά το Μακεδονικό δεν ενισχύεται μόνο από τις διαθέσεις των Σκοπίων, αλλά και από την ολοένα και αυξανόμενη βούληση της Ουάσιγκτον, των Βρυξελλών και άλλων πρωτευουσών για “σταθεροποίηση” της χώρας μέσω της ένταξής της στο ΝΑΤΟ και στην Ε.Ε. Η ευρωατλαντική πορεία της γείτονος θεωρείται από πολλούς ως μονόδρομος για τη σταθερότητα της ευρύτερης περιοχής και την εξισορρόπηση των εθνοτικών διαφορών στο εσωτερικό της, αλλά και σε όλα τα Βαλκάνια, εξ ου και οι πιέσεις για λύση θα ενταθούν. Στη συζήτηση αυτή, η ελληνική πλευρά θα προσέλθει με τη στάση που εξέφρασε και προχθές ο Ν. Κοτζιάς: ότι, δηλαδή, πρώτα θα λυθεί το ονοματολογικό και κατόπιν θα σφραγιστεί ομοφώνως το διαβατήριο της ΠΓΔΜ για το ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. Ωστόσο, είναι προφανές πως, όταν ξεκινήσουν οι συζητήσεις επί του ονοματολογικού, η μεν ΠΓΔΜ θα πρέπει να αποδείξει ότι έχει μάθει από το πάθημα της κυβέρνησης Γκρούεφσκι, η δε Ελλάδα πως έχει επίσης μάθει από τη χρυσή ευκαιρία της “πρότασης Πινέιρο” το 1992...
