Κορυφώνονται οι πολιτικές διεργασίες σε προσκήνιο και παρασκήνιο στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, μια εβδομάδα παρά κάτι από το κρίσιμο Eurogroup του Ιουνίου. Ημερομηνία ορόσημο, καθώς όλες οι πλευρές εργάζονται με στόχο την εξεύρεση λύσης, με τα βλέμματα να είναι στραμμένα στο μπρα ντε φερ ανάμεσα σε Σόιμπλε και ΔΝΤ, το οποίο μέρα με τη μέρα κλιμακώνεται.
Καθαρή λύση επιμένει να ζητάει η ελληνική πλευρά, ρίχνοντας το μπαλάκι στην πλευρά των δανειστών. "Όλοι, οι δανειστές μας, οι διεθνείς αναλυτές αλλά και ο παγκόσμιος Τύπος αναγνωρίζουν ότι η Ελλάδα έχει κάνει όσα όφειλε και τώρα είναι η ώρα το Eurogroup να αναλάβει τη δική του ευθύνη απέναντι στην Ελλάδα" λέει χαρακτηριστικά στο σημερινό φύλλο της "Αυγής" ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Δ. Τζανακόπουλος.
Τι θα γίνει σε περίπτωση "ναυαγίου"; Τόσο η ελληνική κυβέρνηση όσο και η πλειονότητα των Ευρωπαίων δεν εκτιμούν πως θα φτάσουμε σε αυτό το σημείο. Ωστόσο, επειδή από βεβαιότητες "καήκαμε" όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης, τίποτα δεν θεωρείται δεδομένο μέχρι να υπογραφεί. Σημειώνεται ότι τις τελευταίες ώρες αυξάνονται οι φωνές που λένε πως εάν δεν γεφυρωθεί το χάσμα Βερολίνου - ΔΝΤ, ίσως ήρθε η ώρα το Ταμείο να αποφασίσει την αποχώρησή του. Σε αυτή την περίπτωση, σύμφωνα με τον Δ. Παπαδημούλη, η γαλλική πρόταση με τη συμμετοχή του ΕSM φαντάζει το πιο πιθανό σενάριο. Τη σύνδεση, δηλαδή, της ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους με την ανάπτυξη της οικονομίας.
Δεν πρέπει να λησμονούμε πως στις 22 Ιουνίου θα διεξαχθεί η σύνοδος κορυφής, όπου πλέον το παιχνίδι αλλάζει επίπεδο. Άλλωστε ο πρωθυπουργός βρίσκεται σε συνεχή επαφή με Ευρωπαίους ηγέτες. Ήδη είχε επικοινωνία με την Άν. Μέρκελ, τον Ε. Μακρόν αλλά και τον Ντ. Τουσκ.
Εθνικό θέμα το χρέος...
Όπως είναι φυσικό, στο μέγαρο Μαξίμου συμφωνούν πως το χρέος αποτελεί εθνικό θέμα -κάτι που αποτυπώνεται και σε δημόσιες τοποθετήσεις-, ωστόσο δεν πρόκειται για μια καινούργια θέση για την κυβέρνηση καθώς ήδη από το περασμένο φθινόπωρο ο Αλ. Τσίπρας ασκούσε πιέσεις στην αντιπολίτευση να στηρίξουν την προσπάθεια της χώρας στη διαπραγμάτευση.
Απορία όμως προκαλεί η στάση των παροικούντων το Μοσχάτο, οι οποίοι επιχειρούν να εμφανίσουν τον Κ. Μητσοτάκη ως λυτρωτή που κουβαλάει στις πλάτες του τη μάχη για το χρέος. Με βάση αυτό το αφήγημα, ο πρωθυπουργός έχει υποχωρήσει και είναι έτοιμος να υπογράψει οποιαδήποτε λύση, αναιρώντας τα όσα έχει δεσμευτεί.
...όμως η Ν.Δ. το θυμήθηκε αργά
Ψάχνουμε λοιπόν να εντοπίσουμε τις μάχες που έδωσε η αξιωματική αντιπολίτευση όλο αυτό το διάστημα της μακράς και δύσκολης διαπραγμάτευσης. Θα φανταζόταν κανείς ότι με τις επαφές που έχει στο Λαϊκό Κόμμα, τόσο με την καγκελάριο της Γερμανίας όσο -και κυρίως- με τον Β. Σόιμπλε, ο Κ. Μητσοτάκης θα είχε ζητήσει λύση στο θέμα του χρέους.
Ανατρέχοντας στην τότε ειδησεογραφία, θυμόμαστε πως η συνάντηση που είχε με τον Β. Σόιμπλε, κράτησε 70 λεπτά, με ρήτρα εμπιστευτικότητας, χωρίς καμία δήλωση εκατέρωθεν. Μόνο ένα non paper, σύμφωνα με το οποίο ο αρχηγός της Ν.Δ. παρουσίασε στον Γερμανό ΥΠΟΙΚ το οικονομικό πρόγραμμά του, ενώ επανέλαβε τη θέση του για εκλογές στην Ελλάδα.
Σε συνομιλία του με την Άν. Μέρκελ, είχε ρίξει το φταίξιμο για τη μη έγκαιρη ολοκλήρωση της αξιολόγησης στην Αθήνα. Είναι η περίοδος που η μη ολοκλήρωση της διαπραγμάτευσης οφειλόταν στις "ιδεολογικές εμμονές της Αριστεράς". Στην επιμονή, δηλαδή, της διαπραγματευτικής ομάδας να μην απελευθερωθούν οι ομαδικές απολύσεις και να επανέλθουν οι συλλογικές διαπραγματεύσεις.
Όταν έφταιγαν οι "ιδεολογικές εμμονές της Αριστεράς"
Λίγους μήνες πριν, κι ενώ η διαπραγμάτευση θύμιζε πεδίο μάχης με τους δανειστές να ζητάνε κάθε μέρα νέα μέτρα, τόσο ο ίδιος όσο και τα στελέχη του κόμματός του καλούσαν την ελληνική πλευρά να υπογράψει όσα ζητούν οι εταίροι "και άλλα τόσα". Τη στιγμή που η κυβέρνηση ζητούσε ενιαίο μέτωπο απέναντι στις παράλογες απαιτήσεις των δανειστών, η Νέα Δημοκρατία εξέφραζε ανοιχτά τις θέσεις του ΔΝΤ εντός Ελλάδας.
Με λίγα λόγια, η θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης όλο αυτό το διάστημα θα μπορούσε να συμπυκνωθεί στο "υπογράψτε ό,τι σας δίνουν ή κάντε εκλογές να τα υπογράψουμε εμείς".
Άλλωστε, στη Νέα Δημοκρατία μέχρι πρότινος επικρατούσε ομερτά για το θέμα του χρέους. Ενδεχομένως αυτό να δικαιολογείται από το γεγονός ότι η Ν.Δ. συμμετείχε σε μια κυβέρνηση η οποία είχε αποδεχτεί πλεονάσματα γύρω στο 4,2% περίπου μέχρι το 2030 και η οποία θεωρούσε το χρέος βιώσιμο, ζητώντας πιστοποιητικά βιωσιμότητάς του.
Εθνική γραμμή για το χρέος χωρίς άμεσες και καθαρές παρεμβάσεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης στους Ευρωπαίους συμμάχους της δεν μπορεί να υπάρξει. Ο Κ. Μητσοτάκης βρίσκεται απέναντι σε ένα κομβικό για τον ίδιο και την παράταξή του δίλημμα. Θα στηρίξει τη χώρα απέναντι στην αδιαλλαξία των εταίρων, κυρίως του Γερμανικού ΥΠΟΙΚ, ή θα επιλέξει ξανά να κρυφτεί πίσω από το Βερολίνο για μικροπολιτική σκοπιμότητα ρισκάροντας το μέλλον της ελληνικής οικονομίας και της χώρας συνολικά;
Εκεί θα κριθεί λοιπόν η "εθνική ομοψυχία", είτε αυτό γίνει τηλεφωνικά, είτε με συνάντηση πολιτικών αρχηγών, είτε με επιστολές.
