Η κυβέρνηση επιμένει σε καθαρή λύση. Παρά το “βρόμικο” παιχνίδι που επιφύλαξε τελικά τόσο ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε όσο και ο επικεφαλής του ευρωπαϊκού σκέλους του ΔΝΤ Πολ Τόμσεν, υπάρχει ακόμη ελπίδα ότι μπορεί να βρεθεί λύση που να ικανοποιεί όλες τις πλευρές στις 15 Ιουνίου. Παρήγορο παραμένει το γεγονός ότι την ίδια οπτική με την ελληνική κυβέρνηση έχουν και άλλες χώρες, με προεξάρχουσες τις Γαλλία και Ιταλία, ενώ και η Κομισιόν εμφανίζεται τρόπον τινά “προδομένη” από τις εξελίξεις του τελευταίου Eurogroup, καθώς προκύπτει ότι στο τραπέζι παρουσιάστηκαν λύσεις οι οποίες δεν είχαν περάσει από τα... μάτια των Βρυξελλών.
Εκείνος κι εκείνος
Καλές οι συμμαχίες... σημαντική η δημιουργία ενός κοινού μετώπου τουλάχιστον του Νότου, το οποίο φαίνεται ότι ταξίδεψε και προς την κεντρική Ευρώπη, καθώς, όπως προέκυψε από τη διαρροή των εγγράφων του τελευταίου Eurogroup και η Αυστρία καταλήγει στο ότι πρέπει να υπάρξει μια σαφής λύση για την Ελλάδα, ωστόσο το πλέον κρίσιμο είναι τι θα γίνει με τα μεσοπρόθεσμα μέτρα ελάφρυνσης του χρέους.
Και μάλιστα το δίδυμο Τόμσεν - Σόιμπλε, ως το απόλυτο αντίθετο αυτού που περιγραφόταν στο έργο του Κώστα Μουρσελά “Εκείνος κι Εκείνος”, που άφησε εποχή στα ελληνικά τηλεοπτικά δρώμενα τη δεκαετία του ‘70, δείχνει να λειτουργεί απόλυτα στη λογική του “by the book”. Πώς θα πάω μια πρόταση στην Ουάσιγκτον χωρίς να υπάρχουν τέτοιοι υπολογισμοί οι οποίοι να οδηγούν σε βιωσιμότητα το ελληνικό χρέος λέει ο ένας... Η απόφαση του περσινού Eurogroup λέει ότι θα εφαρμοστούν τα μεσοπρόθεσμα στο τέλος του προγράμματος εφόσον χρειαστεί αντιτείνει ο δεύτερος, μαλώντας μάλιστα τους ομολόγους του που δεν έχουν μάθει το μάθημά τους και δημιουργούν μεγάλες προσδοκίες. Ευτυχώς που είναι Γερμανός και όχι Σκωτσέζος, γιατί θα είχαμε ατυχήματα με τα παραδοσιακά “κιλτ”. Άλλωστε μια τέτοια κίνηση δεν θα καταγραφόταν στα ηχητικά πρακτικά της συνεδρίασης, τα οποία παρουσιάστηκαν υπό μορφή διαλόγων στη δημοσιότητα, ύστερα από διαρροή. Πού είσαι Γιάνη να σου δείξουν τα αμπελοχώραφά σου...
Στη μέση ο Ντράγκι
Και σαν να μην έφτανε που η τελική πρόταση που κατατέθηκε στη συνεδρίαση της προηγούμενης Δευτέρας, φέρεται να μην ανοίγει το δρόμος προς τη βιωσιμότητα, αλλά δεν ικανοποιούσε τα κριτήρια του Ντράγκι για να εντάξει τη χώρα μας στο QE, κάτι το οποίο θα ενίσχυε τη ρευστότητα της ελληνικής οικονομίας έστω και παροδικά. Άρα, ακόμη ένα αρνητικό μήνυμα προς τις αγορές και τους επενδυτές, οι οποίοι, καλώς ή κακώς (σ.σ.: φυσικά τάσσομαι με τη λέξη μετά το διαζευτικό), μπορούν να καθορίσουν σε μεγάλο βαθμό τις εξελίξεις.
Τελευταία ζαριά
Αν κάποιος είναι οπτικός τύπος και κάτσει να προσθέσει μία προς μία τις παραπάνω συνθήκες, τότε μετά θα καταλήξει στα εξής συμπεράσματα: Είτε ΔΝΤ και Βερολίνο "ρίχνουν" μια τελευταία ζαριά "πίεσης", ούτως ώστε να κερδίσουν ο καθένας από την πλευρά του ό,τι μπορεί εν όψει της 15ης Ιουνίου, είτε οι δύο αυτοί "παίκτες" έχουν αποφασίσει να σπρώξουν το τενεκεδάκι παρακάτω, αφού μεσολαβούν γερμανικές εκλογές, με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Και στις δύο περιπτώσεις η Ελλάδα θα έπρεπε να εξασφαλίσει τουλάχιστον μια λύση που να την εντάσσει στο QE. Πολλοί παράγοντες με γνώση των διαδικασιών που είναι σε εξέλιξη εκτιμούν ότι στο επόμενο Eurogroup, το οποίο θα διεξαχθεί στο Λουξεμβούργο, η "μπάλα" θα... πέσει στο κεφάλι του Ντράγκι, καθώς θα πιεστεί να δώσει το "πράσινο φως" για την εισαγωγή μας στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης, συναινώντας στη λύση που θα προταθεί τελικά. Τώρα, μη με... ρωτάτε από ποιον θα δοθεί αυτή η λύση, καθώς τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται.
Το "κλειδί"
Τι θα χρειαζόταν όμως η ΕΚΤ για να πει το ναι; Καλά πληροφορημένες πηγές ανέφεραν στην "Α" ότι το "κλειδί" ακουμπά στα δάνεια του EFSF, τα οποία φτάνουν τα 130 δισ. ευρώ. Δεν τα λες και λίγα... Οι ίδιες πηγές προσέθεταν ότι μια επιμήκυνση των λήξεων κοντά στην οκταετία θα μπορούσε να λύσει τα "χέρια" της Φρανκφούρτης. Άλλωστε, μία από τις προτάσεις που "έπεσαν" στο τραπέζι του τελευταίου Eurogroup ανέφερε ότι υπάρχει η δυνατότητα επιμήκυνσης από 1 έως 15 έτη.
Καθαρή λύση και επαφές
Είναι πέρα από σαφές ότι η ελληνική κυβέρνηση ζητά καθαρή και ακέραιη (σ.σ.: όχι σπασμένη) λύση, που να περιλαμβάνει τη συγκεκριμενοποίηση των μεσοπρόθεσμων μέτρων. Άλλωστε, αποτελεί κοινό τόπο ότι πραγματοποίησε τα όσα κρίθηκαν απαραίτητα, ύστερα από διαπραγμάτευση, αναμένοντας μια πράξη η οποία θα είναι αντίστοιχη των θυσιών που έχει κάνει ο ελληνικός λαός.
Γι’ αυτό τις επόμενες ημέρες αναμένεται να ξεκινήσει ένα μπαράζ επαφών ανάμεσα σε ανώτατα κυβερνητικά στελέχη με τους αντίστοιχους παράγοντες των θεσμών, προκειμένου να οδηγηθούμε σε μια λύση η οποία θα εξυπηρετεί τις στοχεύσεις όλων των πλευρών.
Ο τεχνοκράτης και ο... Αϊνστάιν
Άλλωστε, τα περιθώρια θα αρχίσουν να στενεύουν και, όπως είπε ανώτερος αξιωματούχος του ΔΝΤ προ δύο ημερών, το γεγονός ότι η Ελλάδα θα πρέπει να αποπληρώσει κάποιες δόσεις εντός του Ιουλίου αποτελεί ισχυρό κίνητρο να υπάρξει συμφωνία μέσα στον επόμενο μήνα. Βέβαια, ο ίδιος, επιβεβαιώνοντας μία από τις γνωστές φράσεις του Αϊνστάιν δήλωσε: «Αν είχαμε έναν Έλληνα Μακρόν, θα συμμετείχαμε στο πρόγραμμα αυτή τη στιγμή». Εδώ πρόκειται για καραμπινάτη περίπτωση τεχνοκράτη του Ταμείου, ο οποίος υποτίθεται ότι "καίγεται", για το καλό του ΔΝΤ βεβαίως βεβαίως, να μπει ο Οργανισμός του σε ένα πρόγραμμα χώρας με χρέος βιώσιμο... Άβυσσος η ψυχή του.... γιάπη.
Σε κάθε περίπτωση, τα πράγματα είναι ιδιαιτέρως σοβαρά και οι αποφάσεις που θα πρέπει να ληφθούν από την ελληνική κυβέρνηση κρίσιμες, καθώς εδώ προκύπτει μια υποψία προσπάθειας, από την πλευρά των δανειστών, να διεμβολιστεί η πολυετής και επίπονη προσπάθεια ενός λαού και όχι απλά να "στραπατσαριστεί" η εικόνα της ελληνικής κυβέρνησης.
