"Κύριε, όχι μ' αυτούς.
Ας γίνει αλλιώς το θέλημά σου"
Γ. Σεφέρης
Η ζωή είναι ίδια με τη γραφή του: συνεκτική, με συνέχεια χωρίς αποσιωπητικά και παρενθέσεις. Έτσι, ο Γιάννης Πλαχούρης, βάσιμος αφηγητής, διαμορφώνει το ποιητικό υλικό στη γλώσσα του παρόντος, χωρίς να πλατειάζει. Το παρελθόν παρουσιάζεται επίμονο, η μυθοπλασία είναι δυνατή και η χρονικότητα κρατάει ως καθυστερημένη δράση το ίσο.
Τα ποιήματά του προχωρούν πέρα από τον φορμαλισμό και στρατεύονται στη μνήμη, στην επιθυμία, στην ανάγκη για κοινωνική δικαιοσύνη. Όλο και συσσωρεύονται νέες μνήμες, νέες απώλειες που οικοδομούν ένα παρόν με κοινωνικό και πολιτικό προσανατολισμό. Στοιχεία του βίου διατυπώνονται και αναδιατυπώνονται με δύναμη και συχνά με τρυφερότητα και απορία.
Οδοιπορεί και το λεκτικό του υλικό αλλάζει, εξελίσσεται, αγανακτεί, εξανίσταται στον "αδυσώπητο καθρέφτη του μαύρου". Αυτό δεν εμποδίζει τον ποιητή να εξηγεί, να βυθίζεται στον μύθο, να προχωρεί διαδοχικά από την απώλεια του πατέρα στην παρατήρηση, στην ερμηνεία, στην ευμετάβλητη πραγματικότητα. Καμιά μουσική δεν ντύνει το παρόν. Αλλά έχει ο Γιάννης Πλαχούρης το χάρισμα αυτό το άμουσο κι άτεχνο παρόν να το γεμίζει συνηχήσεις και να του αφαιρεί τη μάσκα της πληθωρικότητας.
Ο στίχος του είναι σαν περίγραμμα εικόνας που προσθαφαιρεί χρώματα και σκιές. Αναπαραστάσεις με αντοχές και αναδιηγήσεις ώς τα μύχια της ψυχής του, αφήνουν το αποτύπωμά τους μαζί με έναν λυγμό. Αλλά δεν πενθούν, απλώς ερμηνεύουν μ' έναν τρόπο άμεσο, οικείο τη σκοτεινή (και τη φωτεινότερη) πλευρά ενός ημερολογίου. Μικρές συνομιλίες με τη χρονικότητα παρουσιάζονται καμιά φορά υπερεξηγηματικά (π.χ. στα ποιήματα "Γενέθλιος χρόνος", "Από τόσες Τετάρτες μια θυμάμαι").
Πολύτιμη πηγή του αποτελεί η παιδική ηλικία και η αναδρομικότητα παράγει εδώ ενδιαφέρουσες εντυπώσεις. Οι λέξεις του είναι συγκροτημένες στην έκφραση της επιθυμίας του. Οι αναπαραστάσεις του ολοζώντανες και στο κέντρο της σκηνής. Μέσα από τους συμβολισμούς και τα δάνεια από τη μυθολογία καταδεικνύει τον προσανατολισμό του: το σημαίνον θέλει να παράγει και ν' αποκαλύπτει. Αναδρομικές επανορθώσεις; Επαγρύπνηση; Ό,τι κι αν επιλέξει, η διαφυγή παραμένει και η σκηνή της γραφής όσο κι αν τον αναλώνει, ανθίσταται. Έτσι κι αλλιώς η γραφή είναι για τον Γιάννη Πλαχούρη μια αναπόφευκτη αγαπητική διεργασία.
Γιάννης Πλαχούρης: Χειμερινό Ηλιοστάσιο
Εκδ. Σ.Ι. Ζαχαρόπουλος, 2016
