του ΝΙΚΟΥ ΣΚΟΡΙΝΗ*
Το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, με τα στενά κριτήρια της Αριστεράς, υπολείπεται του ριζοσπαστισμού τον οποίον ονειρεύεται για μια πλήρως απελευθερωμένη κοινωνία. Ωστόσο, με όλα αυτά που έχουν υποστεί η χώρα και οι Έλληνες πολίτες, αποκτά επαναστατικά χαρακτηριστικά. Έχει έντονα συγκρουσιακό χαρακτήρα απέναντι στον ακραίο νεοφιλελευθερισμό και τα Μνημόνια, απέναντι στα άγρια συμφέροντα της εγχώριας και ευρωπαϊκής οικονομικής ελίτ. Λαμβάνοντας, βέβαια, υπ' όψη όλα τα δεδομένα, οικονομικά, πολιτικά, διεθνές περιβάλλον, διαθέσεις των δυνάμεων που στηρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ -στελεχών, πολιτών που μας βλέπουν θετικά μεν αλλά δύσπιστα, πολιτών που παραμένουν μετέωροι ή και εχθρικοί-, πληρότητα ή όχι των κομματικών μας δυνάμεων.
Η εφαρμογή αυτού του προγράμματος ξηλώνει στην πραγματικότητα μέσα στην ίδια την Ευρωζώνη, και μάλιστα από τη χώρα-πιλότο, την επιχειρούμενη επιστροφή στον Μεσαίωνα.
Θέλω να σταθώ μόνο σε ένα ειδικό σκέλος του άμεσου προγράμματός μας. Όταν και όπου ο καπιταλισμός πήρε τις πιο άγριες μορφές του, επεδίωξε, εκτός όλων των άλλων και εξ' αρχής, την αποσάθρωση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και τη διάλυση των συνδικάτων. Με τον ίδιο πολλαπλό στόχο. Σας θυμίζω το ξεκίνημα δήλωσης από τον Παπανδρέου μετά από πιέσεις «εξωθεσμικών παραγόντων». Συνεχίστηκε με Παπαδήμο και ολοκληρώθηκε με τον ακροδεξιό Σαμαρά. Το 1938 το επέβαλαν κυρίως οι μεγαλοβιομήχανοι και ακολούθησε ο θερμός παγκόσμιος πόλεμος. Τώρα, κυρίως το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, φανερό ή σκιώδες και απρόσωπο, αλλά το ίδιο θηριώδες, επέφερε την καταστροφή των πάντων εκτός του ιδίου.
Στέκομαι ιδιαίτερα στην αποδόμηση των συλλογικών συμβάσεων και την ελάχιστη αξία της εργατικής δύναμης, γιατί αυτό δεν επιχειρείται μόνο στις χώρες του Νότου, αλλά και στις χώρες της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης. Συμβαίνει τελευταία στο Βέλγιο, όπου τα συνδικάτα αντιστέκονται επιτυχώς ακόμα και δεν έχουν επιτρέψει να καταργηθούν οι συλλογικές συμβάσεις. Στο όνομα της ανταγωνιστικότητας και των θέσεων εργασίας πάντα, φυσικά με αντίθετα αποτελέσματα, αλλά με απόλυτη επιτυχία του κρυφού επιδιωκόμενου στόχου. Όπου αυτό επετεύχθη, η πολιτική της ακραίας λιτότητας και η υποχώρηση της δημοκρατικής λειτουργίας ήταν πολύ πιο ευχερής.
Οι μάχες που έχουμε να δώσουμε θα είναι πολλές και μεγάλες. Η θεωρία του "σάπιου μήλου" ή η πιο σύγχρονη θεωρία του "ντόμινο" και πώς το διεθνές κεφάλαιο τις αντιπαρέρχεται χρήζει ιδιαίτερης μελέτης.
Στο βιβλίο του Chomsky «Πώς λειτουργεί ο κόσμος», ο ίδιος λέει: Όσο πιο αδύναμη και φτωχή είναι μία χώρα, τόσο πιο επικίνδυνη γίνεται ως παράδειγμα. Αν μια τέτοια χώρα μπορεί να διασφαλίσει καλύτερη ζωή για τους κατοίκους της, κάποιες άλλες με περισσότερους πόρους θα μπορούσαν να αναρωτηθούν «Γιατί όχι και εμείς;».
Το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, τούτων δοθέντων, είναι άκρως ριζοσπαστικό και ας μην φαίνεται ίσως από πρώτη ανάγνωση. Η σύγκρουση θα είναι σφοδρή. Η παραγωγική ανασυγκρότηση, για παράδειγμα, δεν είναι τόσο αθώα ιστορία έναντι του "μερκελισμού". Θυμίζω τη δήλωση της Μέρκελ στις ευρωεκλογές δίπλα στον Σαμαρά: "Η Ελλάδα πρέπει να προσανατολιστεί στις υπηρεσίες και τον τουρισμό". Η παραγωγή ανήκει μόνο σ' αυτούς!
Τα οικονομικά και γεωπολιτικά σχέδια και συμφέροντα έχουν προσαρμοστεί πλήρως στα νέα παγκόσμια δεδομένα και οι γνωστές μικρές περιφέρειες έχουν αντικατασταθεί από πολύ ευρύτερες. Νομίζω πως άλλος δρόμος από την αλλαγή της Ευρώπης δεν υπάρχει. Η διάλυσή της η έξοδος μας από αυτήν θα επιφέρει περισσότερα προβλήματα παρά θα λύσει. Ούτε ο «κομμουνιστικός κίνδυνος» ούτε το κίνημα των ανεξαρτήτων κρατών υφίσταται. Και είναι τόσο «δεξιά» αυτή η εφαρμοσμένη πολιτική μας αναφορά, που την "χειροκροτούν" μετ' επιτάσεως ο Σόιμπλε, ο Γιούνκερ, ο Μοσκοβισί και τα υπόλοιπα διεθνή Μatrix! Όλοι αυτοί οι εκλεκτοί κύριοι δεν αγωνιούν μόνο και τόσο για το οικονομικό "κραχ", λόγω και της χαμηλής οικονομικής βαρύτητας της Ελλάδας, ειδικά σήμερα που το χρέος δεν είναι κυρίως ιδιωτικό. Το «σάπιο μήλο» τρέμουν. Αυτόν τον ΣΥΡΙΖΑ φοβούνται! Όχι το ΚΚΕ ούτε φυσικά την Ακροδεξιά. Αν την χρειαστούν τη Λεπέν είναι βέβαιο πως δεν θα διστάσουν.
Η διάλυση της Ε.Ε. ή η έξοδός μας από αυτήν δεν είναι η λύση, αλλά η αλλαγή της, και η αλλαγή αυτή δεν θα γίνει με τον αφορισμό της, αλλά με την ανάδειξη αριστερών κυβερνήσεων και σε άλλες χώρες.
Η 25η του Γενάρη θα έχει ραντεβού με τις αλκυονίδες μέρες
* Υποψήφιος βουλευτής Β' Αθηνών - μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ, αντιπρόεδρος ΟΚΕ, συγγραφέας
