Live τώρα    
21°C Αθήνα
ΑΘΗΝΑ
Ελαφρές νεφώσεις
21 °C
20.2°C23.6°C
2 BF 62%
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Ελαφρές νεφώσεις
20 °C
17.4°C22.5°C
2 BF 64%
ΠΑΤΡΑ
Αίθριος καιρός
18 °C
18.2°C19.9°C
4 BF 68%
ΗΡΑΚΛΕΙΟ
Σποραδικές νεφώσεις
24 °C
21.0°C24.8°C
4 BF 46%
ΛΑΡΙΣΑ
Αίθριος καιρός
22 °C
21.9°C23.5°C
3 BF 40%
Για μια ταξική-διεθνιστική γραμμή
  • Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς
  • Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
Εκτύπωση

Για μια ταξική-διεθνιστική γραμμή

Είναι φανερό ότι η σχέση μεταξύ Ελλάδας και Ε.Ε. έχει αναδειχθεί σε ένα από τους κεντρικούς άξονες της συζήτησης για την κρίση. Προφανώς θα αποτελέσει και ένα σημαντικό κομμάτι του προσυνεδριακού διαλόγου μας. Με το συγκεκριμένο σημείωμα θα θέλαμε να σταθούμε για λίγο σε κάποια πολύ βασικά σημεία αυτού του θέματος.

Σε συνέντευξη του στην Κυριακάτική «Αυγή» στις 2/6/13 ο σ. Αλέκος Καλύβης αναφέρει χαρακτηριστικά: «Η Ε.Ε. και η Ευρωζώνη έχουν υποστεί αντιδραστική μετάλλαξη.» Ας σταθούμε λίγο περισσότερο στην συγκεκριμένη φράση με την προσοχή που της αναλογεί. Το να υποστεί ένας θεσμός «αντιδραστική μετάλλαξη» σημαίνει ότι οι αλλαγές που έγιναν στην δομή και την λειτουργία του είναι τόσο βαθιές που έρχονται σε ρήξη με το αρχικό πλαίσιο στο οποίο είχε συγκροτηθεί. Έρχονται σε ρήξη μάλιστα, αφού η μετάλλαξη είναι αντιδραστική, με μια κατεύθυνση ενάντια στα συμφέροντα του κόσμου της εργασίας.

Η αποδοχή της άποψη ότι η Ε.Ε. και η Ευρωζώνη έχουν υποστεί αντιδραστική μετάλλαξη σημαίνει ότι μέχρι σήμερα αποτελούσαν ένα θεσμό με θετικό πρόσημο για τις δυνάμεις της εργασίας. Έναν θεσμό που δούλευε ίσως ακόμα και για την «Ευρώπη των λαών». Μας φαίνεται δύσκολο να πιστέψουμε ότι οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες από την Αριστερή Πλατφόρμα υπερασπίζονται τη παραπάνω ανάλυση, αλλά οι διατυπώσεις που χρησιμοποιούν εκεί καταλήγουν. Η συγκεκριμένη άποψη βέβαια δεν είναι ξένη για τον χώρο μας. Για πολλά χρόνια ειδικά στον Συνασπισμό το ζήτημα της Ε.Ε. αποτελούσε θέμα σύγκρουσης ανάμεσα στο ριζοσπαστικό κομμάτι του Συνασπισμού και στους πρώην συντρόφους που με την αποχώρηση τους στο συνέδριο του Ιούνη το 2010 συγκρότησαν την ΔΗΜΑΡ. Ας μην ξεχνάμε ότι τέσσερεις βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ από την συγκεκριμένη τάση είχαν αρνηθεί να καταψηφίσουν την συνθήκη της Λισαβόνας όταν αυτή είχε τεθεί σε ψηφοφορία στο Ελληνικό κοινοβούλιο.

Αντιθέτως η γραμμή που υπερασπιζόταν η ριζοσπαστική αριστερά ήταν πάντα μια γραμμή σύγκρουσης με την υπαρκτή Ε.Ε. η οποία ήταν σαφές ότι αποτελούσε μια προσπάθεια περιφερειακής καπιταλιστικής ολοκλήρωσης με στόχο την διεύρυνση των όρων κερδοφορίας. Η επίθεση στις εργασιακές σχέσεις, οι ιδιωτικοποιήσεις ο περιορισμός των δημοκρατικών ελευθεριών, η αντιδραστική μεταναστευτική πολιτική αποτελούν δομικά χαρακτηριστικά της συγκρότησης της Ε.Ε. και όχι κάποια νέα «αντιδραστική μετάλλαξη» που συνέβη μετά την κρίση. Ας θυμηθούμε τους αγώνες ενάντια στο Ευρωσύνταγμα και την σημαντική Γαλλική νίκη, που αποτέλεσε σε μεγάλο βαθμό νίκη μιας αριστεράς που κινήθηκε ενωτικά και δούλεψε έτσι ώστε να φτιαχτεί ένα πλατύ λαϊκό ρεύμα αντίστασης.

Με αυτή την έννοια η επίθεση ενάντια στην εργασία, η προσπάθεια υποτίμησης της, που σήμερα μέσα στην κρίση κλιμακώνεται δεν αποτελεί κάποια καινούργια εξέλιξη, αλλά την όξυνση μιας ήδη υπαρκτής τάσης. Όταν αναφερόμαστε στην προσπάθεια του αστικού μπλοκ να μετατρέψει την κρίση σε ευκαιρία, αναφερόμαστε στην υλοποίηση πολιτικών που εδώ και χρόνια παλεύουν σε εθνικό και διεθνές επίπεδο και ο μέχρι τώρα συσχετισμός δύναμης δεν τους το επέτρεπε. Εδώ όμως υπάρχει ένα κρίσιμο σημείο. Οι συγκεκριμένες επιλογές δεν αποτελούν επιλογές κάποιου υπερεθνικού κέντρου, αλλά επιλογές που κάθε επί μέρους καπιταλιστικό κράτος κάνει πρώτα από όλα ενάντια στην δική του εργατική τάξη. Ακριβώς για αυτό η απάντηση μας στον ΓΑΠ όταν δήλωνε ότι «η χώρα βρίσκεται σε πόλεμο» ήταν ότι όντως βρισκόμαστε σε πόλεμο αλλά ο συγκεκριμένος ήταν ο αρχιστράτηγος του εχθρού σε έναν κοινωνικό πόλεμο ενάντια στον κόσμο της εργασίας και της νεολαίας με μοναδικό τους στόχο την διασφάλιση της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Μία διαφορετική τοποθέτηση θα αθώωνε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ από τις ευθύνες τους εμφανίζοντας την ασκούμενη πολιτική ως αποτέλεσμα πίεσης της κακής Ε.Ε. ενάντια σε μία φιλολαϊκή κυβέρνηση μιας μικρής χώρας που δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Δύσκολα μπορούμε να πιστέψουμε ότι άνθρωποι σαν τον Χατζηδάκη ή τον Στουρνάρα χρειάζονται «πίεση» για να είναι νεοφιλελεύθεροι φονταμενταλιστές.

Σε ένα άλλο σημείο της συνέντευξης αναφέρεται: «Το νόμισμα δεν συνιστά ταυτοτικό και φυσιογνωμικό ζήτημα για την Αριστερά. Η νομισματική διαφοροποίηση δεν σημαίνει και νομισματικό πόλεμο. Ο φόβος περί νομισματικών ανταγωνισμών δεν στέκει, διότι και εντός του ευρώ διεξάγεται ένας σκληρότατος ταξικός πόλεμος, διευρύνεται το χάσμα ανταγωνιστικότητας και συντελείται μια απίστευτη κοινωνική καταστροφή με την εσωτερική υποτίμηση.» Το μοναδικό συνεκτικό επιχείρημα που έχουμε ακούσει μέχρι σήμερα υπέρ της εξόδου από το ευρώ και της υιοθέτησης ενός νέου νομίσματος σχετίζεται με την ανάγκη για άμεση υποτίμηση του νέου νομίσματος (ας πούμε της «νέας δραχμής»). Μία υποτίμηση που θα έχει ως στόχο την αύξηση των εξαγωγών και μέσω αυτής της διαδικασίας την επιστροφή σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης. Διαδικασία που σταδιακά θα οδηγήσει και σε μείωση της ανεργίας.

Σε κάθε περίπτωση η παραπάνω πρόταση και συνοχή έχει και μπορεί να αποτελέσει ένα συγκεκριμένο πολιτικό σχέδιο. Το ερώτημα όμως είναι: σχέδιο τίνος; Γιατί απέναντι στην διαδικασία εσωτερικής υποτίμησης που ζούμε σήμερα η αντιπρόταση της αριστεράς να είναι η νομισματική υποτίμηση; Η κοινωνική μας αναφορά βρίσκεται σε αυτούς που θα αυξήσουν τις εξαγωγές τους ή σε αυτούς που θα δουν τη ζωή τους να υποτιμάται ξανά; Πιστεύουμε ότι ο μοναδικός τρόπος για να μειωθεί η ανεργία περνάει μέσα από μέτρα «τόνωσης» της καπιταλιστικής οικονομίας, δηλαδή να κάνουμε χάρες στους καπιταλιστές μπας και φιλοτιμηθούν να μας δώσουν καμιά δουλειά των 300 ευρώ; Σε τελευταία ανάλυση το να σκεφτόμαστε με τα εργαλεία του αντιπάλου όπως το χάσμα ανταγωνιστικότητας δεν μπορεί να προσφέρει τίποτα στον κόσμο της εργασίας, στην οργάνωση του και στην όξυνση των αγώνων του.

Είναι σίγουρο ότι μια σειρά ζητημάτων δεν προσεγγίζονται καθόλου από την συγκεκριμένη παρέμβαση. Το κρίσιμο όμως παραμένει βάση της συζήτησης να αποτελέσει η ταξική (και άρα διεθνιστική) οπτική έτσι ώστε να μπορούμε να θέτουμε τα σωστά ερωτήματα. Να κατανοήσουμε δηλαδή τον ίδιο τον ελληνικό καπιταλισμό και τους δικούς του όρους συσσώρευσης και εκμετάλλευσης και άρα τις τεράστιες συγκρούσεις που έχουμε μπροστά μας και εντός συνόρων.

υ.γ. Όλο και πιο συχνά έρχεται πλέον και το ζήτημα της «συμφωνημένης» ή «συντεταγμένης» εξόδου από το ευρώ. Κατά την γνώμη μας η συγκεκριμένη θέση δημιουργεί περισσότερα ερωτήματα από αυτά που λύνει. Συμφωνημένη με ποιους και τι όρους; Υπάρχει δυνατότητα μία τέτοιου τύπου συμφωνία να μην καταλήγει πρακτικά σε ένα νέο μνημόνιο, δηλαδή σε νέα μέτρα υποτίμησης της εργασίας;

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΓΝΩΜΕΣ

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

EDITORIAL

ΑΝΑΛΥΣΗ

SOCIAL