Η Ευρώπη βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι. Οι πολίτες της πρέπει να την ξαναπάρουν στα χέρια τους. Οι λάτρεις της ακινησίας, που είναι μόνο δύο, λένε ότι οι απαντήσεις στο κακό που τα χρόνια της κρίσης κατακερμάτισε το ενωτικό σχέδιο που γεννήθηκε στο Βεντοτένε στον τελευταίο πόλεμο, έσβησε τις ελπίδες των λαών της, αφύπνισε τους εθνικισμούς και την ισορροπία ανάμεσα στις δυνάμεις που η κοινότητα έπρεπε να γκρεμίσει.
Η πρώτη απάντηση είναι από αυτούς που είναι ικανοποιημένοι: βήμα προς βήμα, με ελάχιστες προσαρμογές, η Ένωση γιατρεύεται χάρη στη θεραπεία της λιτότητας. Η δεύτερη απάντηση είναι καταστροφική: αποδείχθηκε αδύνατη μια αλληλέγγυα κοινότητα, επείγει να ξαναπάρουμε την νομισματική κυριαρχία που θυσιάστηκε απερίσκεπτα και να βγούμε από το ευρώ. Εμείς είμαστε πεπεισμένοι ότι και οι δύο απαντήσεις είναι συντηρητικές και προτείνουμε μια εναλλακτική λύση επαναστατικού χαρακτήρα. Είμαστε πεπεισμένοι ότι η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική και χρηματοοικονομική, αλλά κυρίως πολιτική. Το ευρώ δεν θα επιβιώσει εάν δεν μετατραπεί στο νόμισμα μιας δημοκρατικής και υπερεθνικής κυβέρνησης και πολιτικών που δεν θα επιβάλλονται από τα πάνω, αλλά θα συζητούνται και θα εγκρίνονται από τις γυναίκες και τους άνδρες της Ευρώπης. Είμαστε πεπεισμένοι ότι η Ευρώπη θα πρέπει να παραμείνει ο ορίζοντάς μας, γιατί τα κράτη από μόνα τους δεν είναι σε θέση να εξασκήσουν την κυριαρχία τους, εκτός εάν κλείσουν τα σύνορά τους, να προσποιηθούν ότι η παγκόσμια οικονομία δεν υπάρχει, να φτωχοποιηθούν διαρκώς και περισσότερο. Μόνο μέσα από την Ευρώπη οι Ευρωπαίοι θα ξαναγίνουν αφεντικά των εαυτών τους.
Για τον λόγο αυτό υιοθετούμε τις προτάσεις του Αλέξη Τσίπρα, προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, και τον προτείνουμε σαν υποψήφιό μας για τις ευρωπαϊκές εκλογές της 25ης Μαΐου για την προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, στα βήματα των αποφάσεων του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς στη Μαδρίτη. Η χώρα του, η Ελλάδα, χρησιμοποιήθηκε σαν πειραματόζωο κατά τη διάρκεια της κρίσης και ισοπεδώθηκε: για τον λόγο αυτό είναι η σημαία μας. Ο Τσίπρας είπε ότι η Ευρώπη, εάν θέλει να επιβιώσει, θα πρέπει να αλλάξει ριζικά. Θα πρέπει να εγκρίνει τα χρηματοοικονομικά μέσα για ένα σχέδιο Μάρσαλ για την Ένωση, που να δημιουργήσει θέσεις εργασίας με κοινά σχέδια επενδύσεων και να καλύψει το χάσμα ανάμεσα στην Ευρώπη που τα καταφέρνει και την Ευρώπη που δεν τα καταφέρνει. Πρέπει να μετατραπεί σε μια πολιτική ένωση, δηλαδή να αποκτήσει ένα νέο Σύνταγμα: γραμμένο όχι πια από τις κυβερνήσεις, αλλά από το Κοινοβούλιό της έπειτα από μια ευρεία διαβούλευση με όλες τις συλλογικές οργανώσεις και τις οργανώσεις βάσης που υπάρχουν στις ευρωπαϊκές χώρες.
Πρέπει να απορρίψει το δημοσιονομικό σύμφωνο (fiscal compact) που τιμωρεί σήμερα τη νότια Ευρώπη, θεωρώντας την αμαρτωλή, και την εκπαιδεύει στην υποτακτικότητα και που αύριο θα τιμωρήσει πιθανώς ακόμη και τις χώρες που αισθάνονται πιο δυνατές. Στο κέντρο όλων πρέπει να θέσει την υπέρβαση των ανισοτήτων, το κράτος δικαίου, την κοινή άμυνα μιας πολιτιστικής και καλλιτεχνικής κληρονομίας. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα πρέπει να έχει τις ίδιες εξουσίες με αυτές που ασκεί η αγγλική ή η αμερικανική, δίνοντας την εγγύηση όχι μόνο σταθερών τιμών, αλλά την ανάπτυξη των εισοδημάτων και της απασχόλησης, τη διάσωση του περιβάλλοντος, του πολιτισμού, των τοπικών αυτονομιών και των κοινωνικών υπηρεσιών και να μετατραπεί στον ύστατο δανειστή σε καιρούς ύφεσης. Δεν ξεχνάμε ότι η Κοινότητα γεννήθηκε για να συντρίψει τις δικτατορίες και τη φτώχεια. Τα δύο πράγματα πήγαιναν μαζί τότε και πάνε μαζί ξανά σήμερα.
Σήμερα έχουμε μπροστά μας ένα μεγάλο περιβαλλοντολογικό πρόβλημα πλανητικών διαστάσεων, που μπορεί να συμπαρασύρει όλους τους λαούς και ένα σύνολο πολιτικών που τείνουν να υποτιμήσουν την εργασία, ενώ μια σωστή περιβαλλοντολογική πολιτική μπορεί να αποτελέσει πηγή νέας απασχόλησης, επαρκών εισοδημάτων και μεγαλύτερης ευημερίας και ανάκτησης των κοινών αγαθών. Αυτός είναι ο λόγος που αντιπαραθετόμαστε σκληρά εναντίον του μύθου της οικονομικής ανάπτυξης, όπως τον γνωρίσαμε μέχρι σήμερα. Απαιτούμε επενδύσεις για την έρευνα, τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, την κατάρτιση, τις δημόσιες μεταφορές, την υπεράσπιση της πολιτιστικής κληρονομιάς. Γνωρίζουμε ότι για μια τόσο μεγάλη αλλαγή έχουμε ανάγκη περισσότερη και όχι λιγότερη Ευρώπη.
Ακριβώς όπως λέει ο Τσίπρας, αναφερόμενος στην Ελλάδα, στην Ιταλία αυτό σημαίνει να αμφισβητήσεις δύο συμφωνίες - χαλινάρια. Πρώτον, το δημοσιονομικό σύμφωνο (fiscal compact): ο ισοσκελισμός του προϋπολογισμού που επιβάλλει ήρθε ύπουλα στο σύνταγμά μας, δεν το ζητούσε η Ευρώπη, περιοριζόμενη να υποδεικνύει τις «προτιμήσεις» της. Δεύτερον, το σύμφωνο συνενοχής που συνδέει το δικό μας πολιτικό κλεπτοκρατικό σύστημα με τις απαιτήσεις των αγορών. Σημαίνει να υπερασπίσουμε το Σύνταγμα που γεννήθηκε από την Αντίσταση και να μην παραβιάζουμε τις βασικές αρχές του, όπως μας συμβούλευσε η JP Morgan σε μια έκθεσή της στις 28 Μαΐου του 2013, στην οποία οι Ιταλοί κυβερνώντες συναίνεσαν με τη σιωπή τους. Σημαίνει να θέσουμε τέλος στους νεκρούς στη Μεσόγειο: οι μετανάστες δεν είναι ένα βάρος, αλλά το αλάτι της διαφορετικής ανάπτυξης που θέλουμε. Σημαίνει να έχουμε μια εξωτερική πολιτική, που δεν θα σέρνεται από μια χώρα, τις ΗΠΑ, που χάνει τη δύναμη, αλλά όχι την αλαζονεία. Η pax americana παράγει πολέμους, χάος, καταστάσεις επιτήρησης. Έφθασε η ώρα να θεμελιώσουμε μια ευρωπαϊκή ειρήνη.
Οι ευρείες συμφωνίες: τις απορρίπτουμε στην Ιταλία και την Ευρώπη: δημιουργήθηκαν για να συντηρήσουν την υπαρκτή κατάσταση. Γι' αυτό λέμε όχι στον μεγάλο κοινοβουλευτικό συνασπισμό που προετοιμάζεται ανάμεσα στους Ευρωπαίους σοσιαλιστές και χριστιανοδημοκράτες, κατεβαίνοντας στις εκλογές του Μαΐου με μια πλατφόρμα της εναλλακτικής Αριστεράς και ρήξης.
Ο σκοπός μας, μια κοινοβουλευτική εθνοσυνέλευση, που να χωριστεί ανάμεσα σε αυτούς που θέλουν τη στασιμότητα και τους καινοτόμους. Είμαστε σίγουροι από τώρα ότι η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών θέλει ειδικά αυτό: όχι μια ξαναραμμένη Ένωση, όχι τη φυγή από το ευρώ, αλλά μια άλλη Ευρώπη που θα την ξαναφτιάξουμε από τις ρίζες της. Την απαιτούμε αμέσως: ο χρόνος έληξε και το σπίτι όλων μας βρίσκεται στις φλόγες, ακόμη και εάν ο καθένας μας αναζητήσει καταφύγιο στο μικρό και απατηλό του κρησφύγετο.
Αυτός είναι ο ορίζοντας. Ξεκινώντας από αυτόν καταθέτουμε την πρόταση να δημιουργήσουμε στην Ιταλία ένα ψηφοδέλτιο για τις επόμενες ευρωεκλογές της 25ης Μαΐου, που να θέτει τις αρχές και τα προγράμματα που προσδιορίσαμε.
Ένα ψηφοδέλτιο που θα προωθήσουν κινήματα και προσωπικότητες της κοινωνίας των πολιτών, αυτόνομο από τους κομματικούς μηχανισμούς, που να αποτελεί μια ριζοσπαστική απάντηση στην ιταλική αδυναμία. Ένα ψηφοδέλτιο που να σχηματιστεί με συνέπεια στο πρόγραμμα, που να θέσει υποψηφίους, που μπορεί να ανήκουν και σε κόμματα, αλλά δεν είχαν αιρετές θέσεις και δεν είχαν σημαντικές θέσεις ευθύνης την τελευταία δεκαετία.
Ένα ψηφοδέλτιο που να υποστηρίζει τον Τσίπρα και να μην ανήκει στο Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς που τον έθεσε υποψήφιο. Οι εκλεγμένοι με το ψηφοδέλτιο αυτό θα συμμετάσχουν στην Ευρωβουλή στην ομάδα του Τσίπρα (GUE). Ένα ψηφοδέλτιο που να μπορεί να υποστηριχθεί, όπως στο δημοψήφισμα για το νερό, από το μεγαλύτερο δυνατόν σύνολο των οργανωμένων συλλογικοτήτων και να μη διατηρηθεί με τα έσοδα από τη συμμετοχή στις εκλογές.
Ένα ψηφοδέλτιο που, με τον Τσίπρα υποψήφιο, θα κινητοποιήσει τους πολίτες για μια Άλλη Ευρώπη.
Μάριο Αγκοστινέλι, Γκαετάνο Ατζαρίτι, Τουλιάνα Μπλετράμε, Αλμπέρτο Μπούρτζιο, Μαρία Γκράτσια Καμπάνι, Λόρις Καμπέτι, Λούκα Κασαρίνι, Γράνκο Κιαρέλο, Λίντια Γκρίλο, Τζίλντο Κλαπς, Επανουέλε Κούρτι, Μάρκο ντ' Έραμο, Τομάζο ντι Φραντσέσκο, Μόνικα ντι Σϊστο, Αντρέα ντι Στέφανο, Τζιανι Φεράρ, Κάρλο Φρετσέρο, Φραντσέσκο Γκαριμπάλντο, Ντομένικο Γκατούζο, Αλφόνσο Τζιάνι, Αλεσάντρο Τζιλιόλι, Πολ Τζινσμποργκ, Φάμπιο Γκρόσι, Λέο Γκουλότα, Μόνικα Λανφράνκο, Τερέζα Μασιοπίντο, Κάτια Μασταντουόνο, Βαλέριο Μαστραντρέα, Σάντρο Μέντιτσι, Τομάζο Μονανάρι, Ρομπέρτο Μουζάκιο, Μάζο Νοταριάνι, Νόνι Οβάντια, Τζιάνι Παλομπαρίνι, Τζιόρτζιο Παρίσι, Άντζελα Πασκούτσι, Φούλβιο Περίνι, Τονίνο Πέρνα, Πάολο Πιετράντζελι, Νικολετα Πιρότα, Φελίτσε Ρομπέρτο Πιτσούτι, Τζιάνι Ριναλντίνι, Ριτζιάνο Σάνιο, Αντρέα Σέγκρε, Πατρίτζια Σεντινέλι, Άνα Σιμόνε, Μάσιμο Τορέλι και Τζιόλι Βιντίνι.
Μετάφραση - Απόδοση: Αργύρης Παναγόπουλος
