Ο Τόνι Νέγκρι είναι δύσκολη προσωπικότητα. Στη Σχολή Πολιτικών Επιστημών της Πάδοβα άφησε εποχή. Από καθολικός πέρασε στο Σοσιαλιστικό Κόμμα για να βρεθεί στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά με την «Εργατική Εξουσία», να ιδρύσει λίγο αργότερα, το 1973 την «Εργατική Αυτονομία» και να θεμελιώσει την πολιτική επεξεργασία που τη συνόδευσε.
Στις 7 Απριλίου του 1978, η ζωή του Νέγκρι και εκατοντάδων άλλων στελεχών της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς άλλαξε ριζικά. Ο Πιέτρο Καλότζερο, δικαστικός της Πάδοβα, ανέπτυξε τη θεωρία ότι στην Ιταλία υπήρχε μία και μοναδική οργάνωση που διηύθυνε όλες τις τρομοκρατικές επιθέσεις των Ερυθρών Ταξιαρχιών, με την ηγεσία της να βρίσκεται στην «Εργατική Εξουσία».
Με τη «θεωρία του Καλότζερο», όπως ονομάστηκε το μακιαβελικό σενάριο του δικαστή της Πάδοβα, ο Νέγκρι βρέθηκε να κατηγορείται μεταξύ των άλλων για 17 δολοφονίες και ότι έκανε το τηλεφώνημα για την ανεύρεση της σορού του δολοφονημένου από τις Ερυθρές Ταξιαρχίες πρόεδρου της Χριστιανικής Δημοκρατίας Άλντο Μόρο. Όταν κατέρρευσαν οι κατηγορίες, «μετατράπηκε» στον ιδεολογικό εμπνευστή των Ερυθρών Ταξιαρχιών και ηθικό αυτουργό της δολοφονίας του Μόρο. Καταδικάστηκε αρχικά σε 30 χρόνια φυλάκιση μαζί με άλλους 80 κατηγορούμενους. Η Διεθνής Αμνηστία κατήγγειλε την ιταλική Δικαιοσύνη.
Ο Νέγκρι στην πράξη αποτέλεσε ένα από τα μεγαλύτερα θύματα της παρακρατικής δράσης των κατασταλτικών ιταλικών μηχανισμών και πέρασε μακρά προφυλάκιση για «αδικήματα» που δεν θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ούτε... γνώμης. Το 1983 εκλέχθηκε βουλευτής με τους Ριζοσπάστες του Πανέλα και βγήκε από τη φυλακή. Στις 27 Σεπτεμβρίου του ιδίου έτους η ιταλική Βουλή όμως επέτρεψε τη σύλληψη του Νέγκρι, εξαιτίας της παραδοσιακής αποχής των Ριζοσπαστών του Πανέλα!
Το 1983 ο «τρομοκράτης» Νέγκρι έφθασε κυνηγημένος στη Γαλλία θεωρώντας τον εαυτό του «δραπέτη».
Πώς υποδέχθηκε η Γαλλία του Μιτεράν τον «τρομοκράτη» Νέγκρι; Για τα επόμενα 14 χρόνια που έμεινε στη Γαλλία ο Νέγκρι βρήκε όλες τις πόρτες των Πανεπιστημίων ανοικτές για να παραδίδει μαθήματα και να κάνει έρευνες δίπλα στον Αλτουσέρ, τον Ντεριντά ή τον Φουκό. Ο «δραπέτης» δίδαξε στα Πανεπιστήμια Paris VIII, Paris VII, στην Ecole Normale Superiere, στη Διεθνή Σχολή Φιλοσοφίας, ίδρυσε το περιοδικό Futur Antenieur, ενώ η Nouvel Observateur τον συμπεριέλαβε στους είκοσι πέντε μεγαλύτερους στοχαστές του κόσμου. Βρέθηκε στο πλάι όλων των Γάλλων και Ευρωπαίων στοχαστών και φιλοσόφων.
Το 1997 επέστρεψε εθελοντικά στην Ιταλία για να εκτίσει την ποινή του, όταν πρόεδρος της Επιτροπής Δικαιοσύνης της ιταλικής Βουλής ήταν ο Τζουλιάνο Πιζαπία, ο σημερινός δήμαρχος του Μιλάνου και γνωστός δικηγόρος για την προστασία των πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Μήπως είναι τυχαίο ότι ο Πιζαπία ήταν δικηγόρος του Οτσαλάν;
Για τον Νέγκρι, η ποινή του καθεστώτος ημιελευθερίας που είχε, έχοντας εγκατασταθεί στο σπίτι του στη Ρώμη, έληξε το 2003, με αποτέλεσμα να αποτελεί «ελεύθερο» πολίτη.
Ο Νέγκρι δεν είναι μόνο η ανάμνηση της χαμένης γενιάς των «μολυβένιων χρόνων» στην Ιταλία, αλλά διαθέτει και πλούσιο συγγραφικό έργο, μια συλλογή 68 βιβλίων και ένα πλήθος δημοσιευμάτων σε επιστημονικά περιοδικά των πολιτικών και κοινωνικών επιστημών και φιλοσοφίας, χωρίς να υπολογίσουμε τα άρθρα του στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, όπως αυτό που τόσο ενόχλησε τη Νέα Δημοκρατία γιατί υποστήριξε την ανάγκη δημιουργίας μιας άλλης Ευρώπης και είδε θετικά την υποψηφιότητα του Αλέξη Τσίπρα για την προεδρία της Κομισιόν.
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΑΡΓΥΡΗΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ
