Υπάρχουν δύο μεγάλα κενά στην αφήγηση του ΣΥΡΙΖΑ που αφήνει χώρο στους κακοί να παίζουν μπάλα.
Το πρώτο είναι το όριο που έχει θέσει το κόμμα για το ποιος είναι μη πλούσιος (δηλαδή τα 300.000 ευρώ ατομική περιουσία). Και μάλιστα αν έχει και δάνεια αυτά θα αφαιρούνται από τα 300.000. Το γνωρίζουμε πως είναι δανεισμένο από το όριο των High NetWorth individuals που βάζουν οι τράπεζες. Η αφαίρεση μάλιστα των δανείων είναι αυτό το networth που λένε δηλαδή η καθαρή τους θέση. Όμως αυτό είναι ένα τεράστιο όριο το οποίο οι τράπεζες έβαλαν προκειμένου να ξεχωρίσουν τους ΠΟΛΥ πλούσιους πελάτες τους.
Στην ουσία για μια ακόμη φορά (όπως και με το νομοσχέδιο για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά) ο σύριζα δεν περνάει το τεστ Βουλγαράκης. Δηλαδή σύμφωνα με τους υπολογισμούς του σύριζα οι πολυκατοικιες του Βουλγαράκη δεν τον κατατάσσουν στους πλούσιους, αφού είναι αγορασμένες με δάνεια και άρα η καθαρή του θέση θα είναι μικρότερη των 300.000 ευρώ. Κι αυτή η αδικία συμβαίνει διότι η αφαίρεση των δανείων, καίτοι είναι σωστή λογιστικά, δεν εξετάζει καθόλου το γεγονός πως ο δανειολήπτης έχει στην κατοχή του το asset που αγόρασε με αυτό το δάνειο.
Δηλαδή ο άνεργος Μήτσος με 100.000 στην τράπεζα και 100.000 υπόλοιπο στεγαστικού δανείου έχει το ίδιο μηδενικό net worth, με τον άνεργο Δημήτρη που δεν έχει φράγκο στην τράπεζα και αναγκάστηκε να γυρίσει στο σπίτι της μάνας του. Για τον υπολογισμό του περιουσιολογίου σύριζα είναι το ίδιο μη "πλούσιοι". Για να το κάνει χειρότερο. Ο Ντίμης με 10.000 στην τράπεζα και 100.000 υπόλοιπο στεγαστικού δανείου είναι πιο φτωχός από τον Δημήτρη που δεν έχει τίποτα, διότι έχει αρνητικό net worth.
Κι αυτό πέρα από το οικονομικό κομμάτι της συζήτησης έχει κι ένα ηθικό. Διότι είναι σαν να εμπαίζεται η συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων του κόμματος, το networth των οποιων δεν ξεπερνά ουτε τα 100.000 ευρώ (πολλές φορές είναι και αρνητικό). Στην ουσία βυθίζει αύτανδρη την αριστερή υπόσχεση περί ισότητας, γιατί ορίζει πως οι μόνοι άνισοι στην ελλάδα είναι καμιά 50αριά χιλιάδες άνθρωποι (οι άνω των 300.000 ευρώ) , κι όλοι οι άλλοι (προιόντα του ίδιου άδικου συστήματος) είμαστε περιουσιακώς μιλώντας ίσα βάρκα ίσα νερά.
Το δεύτερο κενό στην ουσία εδραιώθηκε με την κυπριακή κρίση. Η τακτική του ΣΥΡΙΖΑ σε περίπτωση εκλογικής νίκης είχε τρία στάδια από το καλύτερο στο χειρότερο.
Α. οι Ευρωπαίοι έχουν καταλάβει τις μαλακίες που κάνουν τόσο καιρό και συμφωνούμε σ 'ένα σχέδιο ανάχωμα προς την κρίση αντίστοιχο του σχεδίου ΑΓΠ circa 1981. (με λίγα λόγια υψηλή ονομαστική ανάπτυξη μέσω αυξήσεως μισθών).
Β. οι Ευρωπαίοι αρνούνται να μας βοηθήσουν ραίνοντας μας με χρήμα όπως στην πρώτη περίπτωση αλλά μας αφήνουν λάσκα να παίξουμε μπάλα και παρακολουθούν αν το πείραμα βγαίνει.
Γ. οι Ευρωπαίοι μας την πέφτουν κι εμείς παίζουμε την τρελή αλλά τι να κάνουν θα μας ανεχθούν.
Από το καλοκαίρι θεωρούσα τις άλλες δύο τακτικές άλλα λόγια να αγαπιόμαστε και θεωρούσα μόνο την τρίτη επιλογή εφικτή ως διαπραγματευτικό χαρτί. Η κριτική μου προς τον ΣΥΡΙΖΑ είχε να κάνει με το γεγονός ότι έμενε περισσότερο στα 2 -εκλογικώς εύκολα- ενδεχόμενα και δεν δημιουργούσε προβλέψεις για το τρίτο. και το τρίτο έχει να κάνει με σκληρά μέτρα, με ισοσκελισμένο πρωτογενές αποτέλεσμα κλπ κλπ κλπ.
Μετά την Κύπρο λοιπόν η δική μου Α τακτική και η τακτική ΣΥΡΙΖΑ Γ, είναι εμφανές πως αποτελεί το αισιόδοξο σενάριο, καθώς οι Ευρωπαίοι έπαιξαν πολύ πιο σκληρά μπάλα και μάλιστα ομόφωνα. Κάτι που δημιουργεί την ανάγκη προετοιμασίας για έξοδο από το ευρώ ή τέλος πάντων αποκλεισμό από την κεντρική τράπεζα, έστω και ως μακρινό ενδεχόμενο σε περίπτωση που οι Ευρωπαίοι δεν μπλοφάρουν (και προκειμένου η δική σου μπλόφα να έχει αξία). Αν λοιπόν δεν υπάρχει προετοιμασία για το τρίτο ενδεχόμενο, είναι εμφανές πως το τέταρτο είναι ακόμα εκτός συζήτησης. Αλλά δυστυχώς δεν μπορεί να είναι πια και επιπλέον θα πρέπει να γίνουν ανοιχτές προτάσεις που να τεθούν υπό έντονη συζήτηση ακριβώς γιατί δεν υπάρχει κανένας πειστικός μπούσουλας αυτή τη στιγμή για το πώς μπορεί να λειτουργήσει μια κυβέρνηση με μια εχθρική κεντρική τράπεζα εναντίον της.
Μπορεί ο Βαρουφάκης να έχει δίκιο και όλα αυτά και η απειλή της διακοπής του ELA (ή η ακόμα πιο ισχυρή κίνηση αποκλεισμού του τραπεζικού συστήματος από το Target II) να ήταν μια πολύ επιτυχημένη μπλόφα, αλλά αν πηγαίνεις να παίξεις τη μπλόφα έχοντας μόνο ένα αποτέλεσμα ως πιθανό, τότε το ενδεχόμενο να υποστείς μια ταπεινωτική ήττα και μαζί με αυτή να ηττηθεί και όλη η πιθανότητα αριστερής διεξόδου από την κρίση είναι πολύ καλή. Και οι νεοφιλελεύθεροι βλέποντας αυτή την ευκαιρία δεν ξέρουμε κατά πόσο θα διστάσουν.
