Χαμόγελα και παιδικές φωνές φώτισαν χθες το μονοθέσιο σχολείο της Γαύδου από τα μόλις τρία παιδιά που φοιτούν στο σχολείο, της Γ’ και της Δ’ τάξης του Δημοτικού. Για πρώτη φορά στο νησί, η αναπληρώτρια δασκάλα τοποθετήθηκε εγκαίρως στο σχολείο για την έναρξη των μαθημάτων. Όλα αυτά τα χρόνια, και στην περίπτωση που εκπαιδευτικοί δεν ζητούσαν απόσπαση, το σχολείο παρέμενε κλειστό έως τα τέλη Σεπτεμβρίου ή αρχές Οκτωβρίου. Φέτος, η δασκάλα βρίσκεται στη θέση της και ο καθιερωμένος αγιασμός πραγματοποιήθηκε με μόνο δύο μέρες καθυστέρηση - με δεδομένο ότι τα δρομολόγια από την Παλαιοχώρα Χανίων στη Γαύδο πραγματοποιούνται μόνο τέσσερις φορές την εβδομάδα.
Πέρα από το γεγονός ότι στη χώρα μας δεν ήταν αυτονόητη η παρουσία των εκπαιδευτικών στα σχολεία με το πρώτο κουδούνι, μπορούμε να εντοπίσουμε έναν ακόμη παραλογισμό του εκπαιδευτικού μας συστήματος: κάθε χρόνο οι αναπληρωτές μετατρέπονται σε νομάδες, ταξιδεύοντας από τη μια γωνιά της Ελλάδα στην άλλη για να στελεχωθούν τα σχολεία. Αφήνουν το σπίτι τους, τους/τις συντρόφους τους, την οικογένειά τους και επιδίδονται σε έναν αγώνα ανεύρεσης στέγης και προσαρμογής σε ένα νέο τόπο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι η δασκάλα που τοποθετήθηκε στο μονοθέσιο σχολείο της Γαύδου μένει στη Θεσσαλονίκη και είναι μητέρα τριών παιδιών... Άλλωστε, δεν ήταν τυχαία η καμπάνια που πραγματοποίησαν πέρυσι αναπληρωτές εκπαιδευτικοί σε πολλές πόλεις της χώρας με κεντρικό σύνθημα “Θα πάει μακριά αυτή η βαλίτσα;”. Αίτημά τους; Οι μόνιμοι διορισμοί στην εκπαίδευση, η προοπτική των οποίων θα δώσει επιτέλους μια “ανάσα” στους εκπαιδευτικούς που τόσα χρόνια καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες των σχολείων.
