«Μισές αλήθειες» προβάλλει η συνδικαλιστική πλειοψηφία του Συλλόγου Δασκάλων Λάρισας και Ελασσόνας (όπως και γενικότερα η πλειοψηφία στη ΔΟΕ), αναπτύσσοντας κινητοποιήσεις με αίτημα-αιχμή την καθιέρωση 14χρονης υποχρεωτικής εκπαίδευσης «εδώ και τώρα». «Μισό» και μεροληπτικό και το ρεπορτάζ της τοπικής «Ελευθερίας», που, ενώ παρουσιάζει φωτογραφικό στιγμιότυπο της συζήτησης των εκπροσώπων της ΕΛΜΕ με την περιφερειακή διευθύντρια Εκπαίδευσης Ελένη Αναστασοπούλου, περιορίζεται στην παρουσίαση των απόψεων μόνο της μίας πλευράς. Τώρα, γιατί «μισές» οι αλήθειες των εκπροσώπων του Συλλόγου Δασκάλων; Γιατί, ενώ ορθά προβάλλουν το αίτημα της διεκδίκησης 14χρονης υποχρεωτικής εκπαίδευσης, αποσιωπούν το γεγονός ότι όχι μόνο έχει ήδη εξαγγελθεί η πραγματοποίησή της, αλλά και έχει συμπεριληφθεί στους 40 στόχους προτεραιότητας του υπουργείου Παιδείας για την προσεχή τριετία. Ένα αίτημα που άλλες κυβερνήσεις δεν τόλμησαν να ικανοποιήσουν σε περιόδους παχιών αγελάδων, η κυβέρνηση της Αριστεράς το θεσμοθετεί, σε συνθήκες ακραίας δημοσιονομικής κρίσης και λιτότητας, σε μια προοπτική τριετίας. Το ίδιο συμβαίνει και με άλλα αιτήματα, όπως π.χ. για μαζικούς και μόνιμους διορισμούς στην Εκπαίδευση ή για την αναλογία παιδιών-εκπαιδευτικών (1:20) στο Δημοτικό. Ας μην ξεχνούν όμως οι άκριτοι επικριτές ότι το ψέμα -και η αποσιώπηση ψέμα είναι- έχει συνήθως κοντά ποδάρια.
Θράσος και άγνοια
Έχουμε αναφερθεί επικριτικά και άλλοτε σε δημοσιογράφους επιλήσμονες της δημοσιογραφικής δεοντολογίας. Στην περίπτωση όμως που πρόκειται ταυτόχρονα και για πανεπιστημιακούς δασκάλους, που προετοιμάζουν τους νέους δημοσιογράφους για την άσκηση του λειτουργήματός τους, το πράγμα γίνεται ακόμα πιο σοβαρό. Αφορμή, το σχόλιο της Άννας Παναγιωταρέα στον «Ελεύθερο Τύπο» (19.6.2017) με τίτλο «Ρουσφέτι στον… Θουκυδίδη!». Αφήνουμε ασχολίαστα, κατ’ αρχάς, τα φτηνά ευφυολογήματα του τύπου «ο Περικλής ασκεί δριμύτατη κριτική στον Τσίπρα» (!) και όχι, φερ’ ειπείν, στους Σαμαροβενιζέλους, ή ότι ο «Επιτάφιος» είναι «ύμνος στην αριστεία…» ή, ακόμη, ότι ο «κακός πρωθυπουργός», στον οποίο τα χώνει ο Θεοτοκάς στο σχετικό κείμενο των Πανελλαδικών εξετάσεων, είναι ο τωρινός πρωθπουργός - ακόμα και η δημοσιογραφική αδεία και αυθαιρεσία έχει τα όριά της. Και περιοριζόμαστε σε ανακρίβειες και προχειρότητες που εκθέτουν κάθε σοβαρό δημοσιογράφο. Πρώτη ανακρίβεια: Τον «Επιτάφιο» «…τον ανακάλεσε από την εξορία (ενν. ο σημερινός υπουργός), που [=όπου] τον είχε στείλει ο ευαίσθητος στοχαστής Φίλης». Αλλά ο σχετικός νόμος ψηφίστηκε ήδη τον Μάιο του 2015. Δεύτερη ανακρίβεια: «Αλλά ο υπουργός Παιδείας έχει ξαναγράψει την ελληνική Ιστορία α λα Γαβρόγλου. Έτσι, οι Πόντιοι δεν υπέστησαν γενοκτονία». Εδώ η δημοσιογράφος συγχέει (ηθελημένα;) διαφορετικά πρόσωπα που διατέλεσαν κατά καιρούς υπουργοί, αλλά, επιπλέον, και την έκφραση μιας προσωπικής άποψης με την επίσημη εκπαιδευτική πολιτική. Όσο για τον ισχυρισμό ότι από το 1900 και μετά δεν τόλμησε κανείς να αγγίξει τον «Επιτάφιο», περιμένουμε κάποια αποδεικτικά τεκμήρια. Εκτός κι αν αποτελεί κι αυτός προϊόν δημοσιογραφικής α(κη)δείας.
Ακατάλληλος για διευθυντής
«Δεν επιλέχθηκε για διευθυντής», με δίκη να εκκρεμεί εις βάρος του, τονίζει σε τρίστηλο δημοσίευμά της η εφημερίδα «Εμπρός» της Λέσβου αναφερόμενη στον πολυσυζητημένο εραστή των ακροδεξιών αντιλήψεων γυμνασιάρχη του 6ου Γυμνασίου Μυτιλήνης Βασίλη Μακρυπούλια. Συγκεκριμένα, οι «παραλείψεις» του εν λόγω διευθυντή «μετατράπηκαν σε χιονοστιβάδα αντιδράσεων», κατά το σχετικό ρεπορτάζ, όταν το δικαστήριο, στα τέλη του περασμένου Ιανουαρίου, καταδίκασε πρωτόδικα τον υπεύθυνο του κυλικείου του σχολείου του σε δύο χρόνια φυλάκιση για «προσβολή σεξουαλικής αξιοπρέπειας ανηλίκου κάτω των 15 ετών». Ο ίδιος κατηγορήθηκε από τους γονείς του παιδιού για αμέλεια, με αποτέλεσμα να απομακρυνθεί από τη θέση του διευθυντή και το Έκτακτο Υπηρεσιακό Συμβούλιο Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης να αποφασίσει την έκπτωση του ονόματός του από τον αξιολογικό πίνακα των υποψήφιων διευθυντών. Θυμίζουμε ότι ο Β. Μακρυπούλιας είχε απασχολήσει και άλλες φορές τη στήλη μας, καθώς η αυταρχική και φασίζουσα συμπεριφορά του είχε προκαλέσει κατ’ επανάληψη τη δικαιολογημένη οργή εκπαιδευτικών φορέων αλλά και άλλων παραγόντων της τοπικής κοινωνίας.
Ευχέλαια και εξορκισμοί
«Δυσάρεστη, απαράδεκτη και αξιοκατάκριτη» χαρακτήρισε ο ποιμενάρχης Θεσσαλονίκης Άνθιμος την παρουσία των ομοφυλόφιλων στο πρόσφατο Thessaloniki Pride, μετά πολλής λύπης και ανησυχίας, βεβαίως βεβαίως. Έσπευσε μάλιστα να δηλώσει ότι θα πραγματοποιήσει βραδινή αγρυπνία για να αντιμετωπιστεί αυτή η «βεβήλωση» «ποιμαντικά και αποτρεπτικά». Και μπορεί ο ίδιος να δηλώνει ότι «… εμείς οι ορθόδοξοι χριστιανοί δεν ασκούμε ποτέ βία», αλλά κάποιοι -κατά φαντασίωσή τους- σύγχρονοι ιερολοχίτες (μέλη μιας οργάνωσης αποστράτων που αυτοαποκαλείται Ιερός Λόχος) κατέβηκαν τους δρόμους για να αποτρέψουν διά της βίας το άγος της παρουσίας τους. Έτσι, δίπλα στις αγρυπνίες για την επιτυχία (ποιων άραγε;) υποψηφίων στις Πανελλαδικές εξετάσεις προστέθηκαν και οι νυχτερινές παρακλήσεις για αποτροπή του νέου άγους και την περιστολή του κακού. Αναρωτιέται η στήλη πόσο χριστιανικά ακούγονται όλα αυτά από το χριστεπώνυμο πλήρωμα της καθ’ ημάς Εκκλησίας. Ιδίως αν αναλογιστεί κανείς ότι το μήνυμα του χριστιανισμού, όπως τουλάχιστον το αντιλαμβάνονται όσοι διαβάζουν τις γραφές, δεν είναι μήνυμα μίσους και αποκλεισμού, αλλά ένταξης και αγάπης.
Τα μαθήματα πρέπει να ξεκινούν αμέσως μετά την έναρξη των μαθημάτων, είναι το κοινό αίτημα.
Για να γίνει όμως αυτό κατορθωτό, πρέπει να ξεκινούν έγκαιρα όλες οι σχετικές διαδικασίες προετοιμασίας.
Δεν μπορεί να έχουμε και την πίτα ολάκερη και τον σκύλο χορτάτο.
Με… κλεμμένο σλόγκαν άρχισε το Thessaloniki Pride κατά τη «Δημοκρατία Βορείου Ελλάδος».
Το «Έλα όπως είσαι», γράφουν, ήταν γνωστή ρήση του αρχιεπίσκοπου Χριστόδουλου προς τους νέους.
Όμως, αν δεν κάνουμε λάθος, πρόκειται για πασίγνωστο ρεφρέν παλιότερου λαϊκού άσματος του Τσιτσάνη.
Συνοδευόμενο μάλιστα από το «Μη μου χαλάς τα γούστα μου και τη φωτιά μου σβήσε».
Ο κλέψας του κλέψαντος…
