Η Πέρη Αγγελίδου, όταν πριν από 14 χρόνια, στα 28 της, πάτησε για πρώτη φορά το πόδι της στην Τήλο, είχε κάθε λόγο να είναι ανήσυχη. Ήταν η πρώτη της χρονιά σε Νηπιαγωγείο.
“Ήρθα εδώ στις 20 Αυγούστου πριν από 14 χρόνια, με την οικογένειά μου και το παιδί μου. Το σχολείο ήταν χάλια, ημιυπόγειο, με τουαλέτα έξω από την αίθουσα. Με τέσσερα παιδιά, χωρίς βοήθεια, χωρίς ενημέρωση. Δεν υπήρχε Ίντερνετ στο νησί. Και να σκεφτεί κανείς ότι βρέθηκα εδώ από το Λονδίνο, έπειτα από μεταπτυχιακά που διήρκεσαν δύο χρόνια. Από το Λονδίνο στην Τήλο...”
Ένας ακρίτας πεισματάρης
Τις πρώτες φιλικές σχέσεις τις δημιούργησε με τους συναδέλφους της από το Δημοτικό και το Γυμνάσιο-Λύκειο του νησιού, που ήταν και συντοπίτες της. “Ήμασταν όλοι Βορειοελλαδίτες, παλεύαμε τη μοναξιά μας, από σπίτι σε σπίτι, και κάθε Σάββατο μαζευόμασταν όλοι στο κλαμπ του νησιού” θυμάται. Δεν το έβαλε κάτω. Πείσμωσε και στο τέλος αγάπησε τον βράχο και άρχισε να νιώθει εξάρτηση με τους ανθρώπους και τα παιδιά. Το συνειδητοποίησε όταν έφυγε για τρία χρόνια από το νησί και γύρισε στην πατρίδα της. Τότε ήταν που ομολόγησε ότι μπορεί, ότι θέλει και ότι πρέπει να επιστρέψει. Και όχι μόνο επέστρεψε, αλλά ξεκίνησε έναν αγώνα για να κάνει καλύτερη τη ζωή των μικρών μαθητών της.
Έβγαλε, με τη βοήθεια του μακαρίτη πρώην δημάρχου του νησιού Τάσου Αλιφέρη, το Νηπιαγωγείο από το υπόγειο. Διασφάλισε και κάποια λεφτά από τον δήμο για να βελτιώσει την ποιότητα διαβίωσης στο σχολείο τόσο των παιδιών όσο και της ίδιας. Την φετινή χρονιά θα βρεθεί σε ένα νέο και σύγχρονο Νηπιαγωγείο
“Ύστερα από τόσα χρόνια, φέτος μπήκαμε στο καινούργιο κτήριο, έγιναν και τα εγκαίνια. Στην τάξη θα έχω εννέα παιδιά. Μεγάλο τμήμα για τα δεδομένα μας!” λέει, αλλά παρ' όλα αυτά η αγωνία να προσφέρει είναι έκδηλη: “Δεν μπορείς να εξελιχθείς όταν είσαι μόνος” και συμπληρώνει: “Είμαι τόσο καιρό εδώ και δεν έχω μια συνάδελφο να μιλήσω, να ανταλλάξουμε απόψεις, να παρακολουθήσω πώς κάνει μάθημα. Ας πούμε ότι προκύπτει μια απορία από ένα παιδί. Δεν μπορώ να πεταχτώ στο βιβλιοπωλείο και να πάρω κάτι. Πρέπει να σχεδιάζω σε πλάνο τριμήνου τη διδακτική μου ύλη, το τι θα διδάξω, πώς θα το διδάξω και να κάνω αντίστοιχες παραγγελίες από τη Ρόδο. Θα ήθελα να υπάρχει η δυνατότητα να μπορώ να μορφωθώ κι εγώ, να πάρω μέρος σε δράσεις, σε σεμινάρια. Για να πάω σε σεμινάριο στη Ρόδο, θα πρέπει αφενός να κλείσω το Νηπιαγωγείο και αφετέρου να βάλω τα έξοδα από την τσέπη μου. Πλέον, δεν καλύπτουν τα έξοδα μετακίνησης της σχολικής συμβούλου και αναγκαζόμαστε να μιλάμε στο τηλέφωνο και να με συμβουλεύει εξ αποστάσεως”.
Όπως αναφέρει η Πέρη, έχει τοποθετηθεί μόνο μία σχολική σύμβουλος για όλη την Περιφέρεια Δωδεκανήσων και για κάποιες από τις Κυκλάδες, καθιστώντας πρακτικά αδύνατη τη συχνή παρουσία της στα νησιά. “Η δική μας σύμβουλος έχει έδρα στη Σύρο, καλύπτει όλα τα Δωδεκάνησα και κάποιες από τις Κυκλάδες. Καταλαβαίνω πόσο δύσκολο είναι και γι' αυτή. Ξέρετε, εδώ παρεμβάλλεται και η θάλασσα, τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα. Στην ηπειρωτική Ελλάδα θα έπαιρνε το αμάξι και θα ερχόταν. Εδώ πρέπει να περιμένει το πλοίο, που έρχεται δύο φορές την εβδομάδα, οπότε δεν μπορεί να έρθει τη μια μέρα και να φύγει την άλλη και να ελπίζει παράλληλα να είναι καλός και ο καιρός”.
Πριν από λίγα χρόνια γνώρισε στο νησί τον Μερκούρη Μόσχο, που πλέον είναι ο σύζυγός της, με τον οποίο έχει δύο παιδιά. Αυτό, όμως, σε καμία περίπτωση δεν την έχει δέσει με το νησί. “Ακόμα είμαι με το ένα πόδι εδώ και με το άλλο εκτός. Είναι στιγμές που ζορίζομαι πολύ, γιατί δεν υπάρχει επαγγελματική εξέλιξη. Προσπαθώ να διαβάζω βιβλία και να μαθαίνω μέσα από το Διαδίκτυο, αλλά εδώ είσαι αποκομμένη. Δεν μπορείς να δεις άλλα Νηπιαγωγεία, να μιλήσεις με άλλους νηπιαγωγούς, δεν μπορείς να εξελιχθείς ούτε να είσαι βέβαιος ότι η δουλειά που κάνεις είναι σωστή”.
