Βρεθήκαμε στο Εσπερινό Τεχνικό Λύκειο της Κομοτηνής και μιλήσαμε με την Ιωάννα και την Εμινέ, 43 και 41 ετών, αντίστοιχα, μαθήτριες της Δ' τάξης του σχολείου του τμήματος της Πληροφορικής, που ετοιμάζονται για τις πανελλαδικές και τις ενδοσχολικές εξετάσεις.
Σκοπός αυτής της συζήτησης ήταν η κίνησή τους να δώσουν τα χρήματα της εκδρομής τελειοφοίτων στην Αντικαρκινική Εταιρεία Ροδόπης. Η Ιωάννα, μάλιστα, μας είπε ότι μετέχει στην Αντικαρκινική Εταιρεία ως εθελόντρια.
Και οι δύο είναι άνεργες. Η Ιωάννα δούλευε στα πεντάμηνα και η Εμινέ αναγκάστηκε εδώ και πέντε χρόνια να φύγει από το εργοστάσιο όπου δούλευε για να αντιμετωπίσει προβλήματα της υγείας της μητέρας της. Τους ρωτήσαμε τι αποκόμισαν τελικά από τα τέσσερα χρόνια σε ένα νυχτερινό σχολείο. Και δύο ήταν σαφείς: «Ήταν συνειδητή η απόφασή μας να σπουδάσουμε. Το σχολείο για εμάς ήταν η έξοδος, η χαρά, και τώρα που τελειώνει νιώθουμε λύπη. Κάνουμε πολλά πράγματα στο σχολείο μας» λένε. «Μαζεύουμε συνεχώς πράγματα αναγκαία για ανθρώπους του τόπου μας. Συνεργαζόμαστε με τον Ερυθρό Σταυρό, αλλά και άλλες οργανώσεις, ώστε αυτά που μαζεύουμε: ρούχα, τρόφιμα, αναλώσιμα, παιδικά παιχνίδια, να πιάσουν τόπο. Πέρυσι δώσαμε αυτά που μαζέψαμε στο Ίδρυμα Χρονίων Παθήσεων. Τώρα τα χρήματα της εκδρομής θα στηρίξουν δύο νέους καρκινοπαθείς που αντιμετωπίζουν μεγάλα έξοδα. Η απόφαση που πήραμε ομόφωνα και οι έντεκα μαθητές του τμήματος ήταν εύκολη. Δεν το σκεφτήκαμε δεύτερη φορά».
Και οι δύο είναι σίγουρες γι' αυτό που μας λένε: «η κρίση έβγαλε στον αφρό συναισθήματα και αντιλήψεις που τις είχαμε ξεχάσει. Την ανθρωπιά και την αλληλεγγύη. Θεωρήσαμε πολύ εγωιστικό εμείς να πάμε εκδρομή στο εξωτερικό, την ίδια στιγμή που ξέρουμε ότι άνθρωποι γύρω μας έχουν τόσο σοβαρά προβλήματα, και έτσι η απόφαση βγήκε αβίαστα».
Το σχολείο για εμένα, λέει η Εμινέ, ήταν η ουτοπία. Αυτό που δεν μπόρεσα να κάνω μικρή το έκανα τώρα. Το ίδιο πάνω - κάτω μας λέει και η Ιωάννα. Το σχολείο ήταν το παράθυρο στον κόσμο, η ξεκούραση από τον κόπο της ημέρας. Και οι δυο τους, τονίζουν το προφανές: πόσο σημαντικά είναι τα εσπερινά σχολεία, αλλά και η ποιότητα που υπάρχει εκεί. Γι' αυτό και χρειάζονται στήριξη. Ο κόσμος που πηγαίνει σ' αυτά είναι της εργατικής τάξης. Ίσως γι' αυτό τον λόγο προχώρησαν σε μια τέτοια κίνηση.
Φεύγοντας από το σχολείο, παίρνουμε μαζί μας τα λόγια της Εμινέ και της Ιωάννας: "Νιώσαμε όλοι καλύτερα που δώσαμε τα χρήματα της εκδρομής στην Αντικαρκινική".
Ίσως το υπουργείο Παιδείας πρέπει να βρει έναν τρόπο να τιμήσει αυτή την πράξη αλληλεγγύης.
Σταμάτης Σακελλίων
