ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΜΑΝΩΛΗΣ ΓΑΣΠΑΡΑΚΗΣ
«Κάποτε μου είχε πει ένα παιδί: 'Εμάς ο Θεός μας θέλει να πουλάμε λουλούδια'.Αυτό ήταν το μοναδικό του όνειρο, δεν μπορούσε να φανταστεί ότι μπορεί να κάνει κάτι άλλο στη ζωή του. Για αυτά τα παιδιά είμαστε εδώ. Τους δίνουμε ελπίδα και μία καλύτερη ζωή».
Τα λόγια της Μυρτώς Λαιμού από το Κέντρο Συμπαράστασης Παιδιών και Οικογένειας συμπυκνώνουν μέσα σε λίγες αράδες το κοινωνικό έργο που επιτελούν οι εθελοντές, βοηθώντας περιθωριοποιημένα παιδιά. Παιδιά της απόλυτης φτώχειας, που δουλεύουν στα φανάρια καθαρίζοντας τζάμια ή πουλώντας λουλούδια και χαρτομάντιλα τη νύχτα. Παιδιά που ζουν σε αμάξια ή, στην καλύτερη περίπτωση, στοιβαγμένα με δεκάδες άλλα άτομα στο ίδιο δωμάτιο περνούν τις πύλες του τριώροφου κτηρίου επί της οδού Αρίστωνος στον Κολωνό και αλλάζουν τη ζωή τους. «Στην αρχή δεν μπορούν να πιάσουν ούτε το μολύβι, αλλά όταν μάθουν και διαβάζουν, τα μάτια τους αστράφτουν», λένε οι εθελοντές. Αρκετά έχουν καταφέρει να τελειώσουν το σχολείο, ένα μάλιστα έφτασε έως και το πανεπιστήμιο.
Αδιαφορία από το κράτος
Το κέντρο δημιουργήθηκε το 1997 από τη Μ. Λαιμού, κοινωνική λειτουργό, που δούλεψε σε αντίστοιχα προγράμματα στη Νέα Υόρκη. «Όταν συνειδητοποίησα τις ανάγκες των παιδιών, αποφάσισα να κάνω κάτι. Αυτά τα παιδιά ήταν στον δρόμο και όχι στο σχολείο όπου ήταν η θέση τους, χωρίς κανείς να ενδιαφέρεται», εξηγεί στην «Αυγή». Έργο του κέντρου είναι η σχολική προετοιμασία και υποστήριξη των παιδιών ώστε να ενταχθούν σταδιακά στον σχολικό και κοινωνικό ιστό. Καθημερινά μαθαίνει γράμματα σε περίπου 60 παιδιά, κυρίως «παιδιά των φαναριών», στην πλειονότητα τους Έλληνες μουσουλμάνοι, ενώ 153 μαθητές βρίσκονται σε 13 σχολεία της περιοχής. Το κέντρο παρέχει επίσης κοινωνικές και νομικές υπηρεσίες σε 500 οικογένειες, ενώ διαθέτει και πρόγραμμα προαγωγής υγείας. Επιβιώνει χάρη σε εισφορές και δωρεές από τον κόσμο, χωρίς καμία κρατική βοήθεια.
Το έργο του κέντρου δεν σταματά εδώ όμως. Οι εθελοντές και οι λιγοστοί εργαζόμενοι -με έναν συμβολικό μισθό- δίνουν καθαρά ρούχα στα παιδιά, τους παρέχουν τη δυνατότητα μπάνιου, ενώ φροντίζουν και για το μεσημεριανό τους. «Αν μία ομάδα σαν τη δικιά μας, με κέφι και μεράκι, υπήρχε σε κάθε καταυλισμό για να προετοιμάσει το παιδάκι, κανείς δεν θα αναρωτιόταν γιατί πάνε έτσι σχολείο», εξηγεί η κ. Μυρτώ, εκφράζοντας την αγανάκτησή της για το κράτος που αδιαφορεί για αυτά τα παιδιά. «Το σχολείο δεν ενδιαφέρεται αν εξαφανίστηκε ένα παιδί, αν για κάποιο λόγο σταμάτησε να παρακολουθεί. Δεν ψάχνει να μάθει καν πού πήγε. Εμείς το αναζητούμε, πηγαίνουμε στην οικογένεια και προσπαθούμε να το κάνουμε να επιστρέψει στο σχολείο», σημειώνει.
«Ούτε σε τρεις ζωές δεν θα τα ζούσα»
Η προσπάθεια λειτουργίας του κέντρου βρήκε βοήθεια και στήριξη από ευαισθητοποιημένους πολίτες, που με πολλή αγάπη στήριξαν και αγκάλιασαν το έργο αυτό. Οι περισσότεροι προσφέρουν χρόνο για εθελοντική εργασία και άλλοι προσφέρουν υλικά αγαθά για τις ανάγκες του κέντρου, των παιδιών και των οικογενειών τους. «Ήρθα για μία εβδομάδα και τελικά έχω κάτσει 13 χρόνια. Είδα ότι υπάρχει και μία άλλη πλευρά της ζωής που την παρακολουθούσα από μακριά. Αυτά που βλέπω δεν θα τα συναντούσα ούτε αν ζούσα τρεις ζωές», λέει στην «Αυγή» ο Μανώλης Σκανδάλης, ένας από τους λιγοστούς εργαζόμενους. Τα εργασιακά και ο μισθός μπήκαν σε δεύτερη μοίρα, ενώ το συμφέρον δεν αποτέλεσε ποτέ την προτεραιότητά του. «Μόνο το ψυχολογικό συμφέρον μπαίνει μπροστά. Χειρίζομαι καταστάσεις που με ευχαριστούν, καθώς μου αρέσει η ανθρώπινη επικοινωνία», εξηγεί και παραθέτει ένα γεγονός που έζησε στο κέντρο και τον σημάδεψε. «Κάποτε λογομάχησα με ένα παιδί και του είπα 'αν δεν κάνεις αυτό, τότε θα πας σπίτι' Τότε παρενέβη ένας κηδεμόνας που άκουσε τη συζήτηση και είπε 'όπως σου είπε ο κύριος, αν δεν το κάνεις θα πας σπίτι σου'. Όταν όμως κατάλαβε τι είπε, άρχισε να μονολογεί: 'Σε ποιο σπίτι θα πας; Δεν έχεις καν σπίτι'. Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα ότι οι ανάγκες είναι διαφορετικές και άρχισα να εφευρίσκω πράγματα», υπογραμμίζει.
Ξένη γλώσσα τα ελληνικά
«Ήταν ένα πολιτιστικό σοκ για εμάς να έρθουμε ξαφνικά εδώ. Βρεθήκαμε αντιμέτωποι με μία άλλη κουλτούρα, με κάτι τελείως διαφορετικό», εξηγεί από την πλευρά της η κ. Αγγελική, εθελόντρια δασκάλα της πρώτης δημοτικού. Όπως σημειώνει, τα παιδιά αντιμετωπίζουν τεράστιες δυσκολίες, καθώς για αυτά τα ελληνικά αποτελούν ξένη γλώσσα. «Την πρώτη φορά δεν μπορούν να πιάσουν ούτε το μολύβι. Είναι όμως σαν όλα τα παιδιά του κόσμου, με μερίδιο στη γνώση. Είμαστε εδώ ακόμα και για το ένα παιδί που θα χρειαστεί κάτι και δεν θα μπορεί να το βρει αλλού. Ένα 'ευχαριστώ', ένα 'φιλί' που παίρνουμε από αυτά είναι η μεγαλύτερη ικανοποίηση», προσθέτει.
Η αγάπη άλλωστε που εισπράττει από τους μικρούς μαθητές τής δίνει τη δύναμη να συνεχίσει. Μία αγάπη που φαίνεται και από τα λόγια της 8χρονης Βιζυτάν, που πρόσφατα ανακάλυψε τη γλύκα της μάθησης. «Μου αρέσει να ζωγραφίζω, να γράφω και να διαβάζω. Πιο πολύ όμως απ' όλα αγαπάω τις κυρίες που μας διαβάζουν και μας φροντίζουν» μας λέει με πλατύ χαμόγελο, λίγο πριν πάρει θέση στο θρανίο για να κάνει τα μαθήματά της. «Κάθε παιδί, κάθε οικογένεια έχει τη δικιά του ιστορία. Είναι σαν να ρίχνεις έναν σπόρο στο χώμα. Άλλες φορές καρποφορεί γρήγορα, άλλες πάλι αργεί να φυτρώσει. Πάντα όμως κάτι θα μείνει», λέει η Μυρτώ Λαιμού.
