Του Αντώνη ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
Λοιπόν, γύρω από την υπόθεση του αγγελιοσήμου θα ξανακούσουμε, πάλι, αρκετές καλές προθέσεις, θα εκφωνηθούν κόκκινες γραμμές, θα χαραχτούν μέτωπα αντιπαράθεσης - και μάλλον θα αφεθεί το πράγμα "να φύγει". Ίσως μάλιστα, καθώς περιέρχεται η δημόσια ζωή σε μια φάση "πειθάρχησης της κοινωνίας" (ΕΡΤ, για παράδειγμα) και καθώς οι κόσμος των δημοσιογράφων -που η κοινωνική ασφάλισή του ξεχωρίζει λόγω του αγγελιόσημου-, είναι ιδιαίτερα αντιπαθής αυτόν τον καιρό με όλη την εξουσιαστικότητα που (θεωρείται ότι) κουβαλάει, είναι και από τους πλέον απείθαρχους στην ελληνική πραγματικότητα -πεδίον δόξης λαμπρόν για όσους λαμβάνουν τις αποφάσεις!
Αν πάντως θέλουμε να σταθούμε στην καθαρά τεχνική / νομική πλευρά του πράγματος, ο θεσμός του αγγελιοσήμου θα μπορούσε/μπορεί ακόμη να διασωθεί. Ακόμη και με προσφυγή, προσεκτική, όμως, στη νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου σε παλαιότερες περιπτώσεις που αφορούν χώρες σαν τη Γαλλία και την Ιταλία, συστήματα που προσομοιάζουν με κοινωνικό πόρο (αυτός είναι ο πολιορκητικός κριός προκειμένου να ξηλωθεί το αγγελιόσημο), αλλά εμπεριέχουν το στοιχείο της κοινωνικοασφαλιστικής εισφοράς, μπορούν να "διασωθούν" από την αντιπάθεια με την οποία το κοινοτικό δίκαιο αντιμετωπίζει τους κοινωνικούς πόρους.
Προϋποθέσεις είναι: α) να υπάρξει γνήσια -και γνήσια σημαίνει γνήσια- διάθεση της κυβέρνησης να το διαπραγματευθεί με ειλικρίνεια, β) περιορισμός του αγγελιοσήμου στο ύψος εκείνο και μόνο -το "και μόνο" σημαίνει και μόνο- που είναι αναγκαίο για την κάλυψη των πραγματικών κοινωνικοασφαλιστικών αναγκών του κλάδου, δηλαδή να γίνει το αγγελιόσημο αυστηρά ανταποδοτικό, και γ) απομάκρυνση από τον ρόλο του αγγελιοσήμου των μη ανταποδοτικών, κοινωνικοασφαλιστικά, λειτουργιών του. (Το τελευταίο σημαίνει ότι η χρηματοδότηση των συνδικαλιστικών οργανώσεων των δημοσιογράφων θα πρέπει να μετακινηθεί σε κάποια λογική εισφορών των μελών τους.) Α, ναι, θα πρέπει να γίνει και λίγη τεχνική δουλίτσα προκειμένου στις Βρυξέλλες να καταδειχθεί, με τρόπο που αληθινά να αντέχει στην τυχόν βάσανο του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, το διορθωμένο σχήμα του αγγελιοσήμου.
Θα χρειαστεί βέβαια να αντιμετωπισθεί με ειλικρίνεια και η λογική του. Η οποία είναι: α) να είναι αποκομμένη και αποτελεσματικότερη η είσπραξη των ασφαλιστικών εισφορών, που ειδικά σε περίπτωση κρίσης δεν αποδίδεται με ευχέρεια ("θα καταλήξει αγγελιόσημο να πληρώνει μόνο η ΝΕΡΙΤ"), β) να μην έχει η ασφάλεια του δημοσιογράφου άμεση συνάφεια με τη σχέση του με τον εργοδότη, που μόνον άμα λείψει το σημερινό καθεστώς θα δούμε τι μπορεί να σημαίνει, και γ) να μην τορπιλιστεί, και μάλιστα στο βάθος της κρίσης, η πρακτική που ήθελε οι ισχυρότερες επιχειρήσεις Μέσων ενημέρωσης να σηκώνουν μεγαλύτερο μέρος του κοινωνικοασφαλιστικού βάρους σε σχέση με τις μικρότερες. Δεν είναι της μόδας να θεωρεί κανείς ότι τα αντανακλαστικά των ιστορικών εκδοτών είχαν μέσα τους κάποια σοφία. Όμως δεν είναι τυχαίο ότι ο Κίτσος Τεγόπουλος ή ο Χρήστος Λαμπράκης, πάντοτε ενοχλημένοι από το τι τους κόστιζε το αγγελιόσημο, το στήριζαν...
