«Μακέλεψαν» τον Αλέξανδρο Μάρκου, διευθυντή ειδήσεων στην ΕΡΤ 3, στη γνωστή χυ(δαι)οφυλλάδα των Αθηνών την περασμένη εβδομάδα, με ένα ακατάληπτο κατεβατό, στο οποίο από τη μια τον παρουσίαζαν ως «μπολσεβίκο» Αλβανό και από την άλλη ως θιασώτη της Μέρκελ και του Σόιμπλε...
«Δεν βαριέσαι, συνηθισμένα το βουνά στα χιόνια», μου είπε όταν του τηλεφώνησα σε ένδειξη συμπαράστασης. «Ποτέ δεν με όρισε η καταγωγή μου. Πάντα με καθόρισαν τα όνειρα και τα πιστεύω μου. Τι θα πει Έλληνας, τι θα πει Αλβανός; Σημασία έχει τι άνθρωπος είσαι», πρόσθεσε.
Τον Αλέξανδρο τον γνωρίζω ως έναν καλό συνάδελφο, αλλά ομολογώ ότι έμεινα «άφωνη» όταν έμαθα την προσωπική του ιστορία. Στη συνάντησή μας, τον ρωτώ για την εθνότητα των γονιών του. «Αποφεύγω να απαντάω σ’ αυτήν την ερώτηση. Σου είπα τι πιστεύω. Όμως, ναι, και οι δύο γονείς μου είναι ελληνικής καταγωγής. Μάλιστα το μισό σόι της μητέρας μου ζούσε πάντα στη Θεσσαλονίκη» ήταν η απάντησή του.
Το θέατρο, η μεγάλη του αγάπη
Γεννήθηκε στην Κορυτσά το 1967. «Ήταν η 'καταραμένη χρονιά', όπως την αποκαλούσαν όλοι στην Αλβανία, διότι το τότε καθεστώς του Ενβέρ Χότζα έκλεισε τα τζαμιά και τις εκκλησίες» μου εξήγησε . Αυτός ήταν και ο λόγος που έμεινε αβάπτιστος μέχρι που ήρθε στην Ελλάδα, οπότε και βαπτίστηκε στα 24 χρόνια του. Τελείωσε τη μέση εκπαίδευση στην Κορυτσά και πέρασε τις εξετάσεις για την Σχολή Καλών Τεχνών. Έτσι έφυγε στα Τίρανα, σπούδασε ηθοποιός, ενώ το 1989 έπιασε δουλειά στο Κρατικό Θέατρο της Κορυτσάς. Έπαιξε και σε δύο-τρεις ταινίες. Στα Τίρανα γνώρισε τη γυναίκα της ζωής του, την Έντι, που σπούδαζε χορογράφος και με την οποία απέκτησαν αργότερα, στην Ελλάδα, δύο παιδιά, την Τζούλια και τον Μάριο . Σήμερα τα παιδιά τους σπουδάζουν στη Γερμανία και μιλάνε μαζί με τα ελληνικά πέντε γλώσσες. Στις αρχές τις δεκαετίας του ’90, συμμετείχε στις μεγάλες διαδηλώσεις ενάντια στο καθεστώς του Ραμίζ Αλία, που διαδέχθηκε τον Ενβέρ Χότζα.
Στη «μητέρα πατρίδα»
Στην Ελλάδα ήρθε με ταξί, το 1991, έχοντας στην τσέπη του 6.000 δραχμές και 100 γερμανικά μάρκα, ενώ δεν μιλούσε την ελληνική γλώσσα, που την έμαθε «στον δρόμο και διαβάζονταν αγγελίες για δουλειά». Μπήκε νόμιμα στη χώρα, με βίζα, ως ελληνικής καταγωγής,και για πρώτη φορά συνάντησε τους συγγενείς του στη Θεσσαλονίκη. Ένας πρωτοεξάδελφος της μητέρας του ήταν ιδιοκτήτης ενός από τα γνωστότερα εστιατόρια στην περιοχή της Αρετσούς και όταν αποφάσισε να δοκιμάσει για λίγο την τύχη του στη «μητέρα πατρίδα» έπιασε δουλειά σε αυτό, ως βοηθός σερβιτόρου, και αργότερα αναβαθμίστηκε σε σερβιτόρο. Αμειβόταν όχι με μεροκάματο, αλλά με ποσοστά, που μοιράζονταν όλα τα γκαρσόνια, και, το χειρότερο, δούλευε ανασφάλιστος. Νωρίτερα, είχε δουλέψει για τρεις μήνες εποχικός εργάτης σε ένα εργοστάσιο που έφτιαχνε στάμπες σε μπλουζάκια.
Η σύντροφός του ήρθε στη Θεσσαλονίκη το 1993 και νοίκιασαν μαζί ένα μικρό δώμα στην Καλαμαριά. Το ευτύχημα ήταν ότι η Έντι, με το που εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα, βρήκε αμέσως δουλειά σε μια σχολή χορού. Ο ίδιος συνέχιζε στο «νυχτοδούλι-μεροφάι», ενώ κατάφεραν να αποταμιεύουν και κάποια χρήματα, που, δυστυχώς, το 1997, τα έχασαν επενδύοντας στις παρατράπεζες, τις λεγόμενες «πυραμίδες», που προκάλεσαν και τη μεγάλη κοινωνική εξέγερση στη γειτονική χώρα. Την εποχή εκείνη, ο Αλέξανδρος είχε επιστρέψει στην Αλβανία για να ξανασυναντηθεί με τη μεγάλη του «αγάπη», το θέατρο, αφού στην Ελλάδα δεν έβλεπε καμία σοβαρή προοπτική . Άφησε πίσω την οικογένειά του και επί τρία χρόνια πηγαινοερχόταν κάθε Σαββατοκύριακο από την Κορυτσά στη Θεσσαλονίκη και πάλι πίσω, οδικώς.
Από το «σανίδι» στο «γυαλί» και στην ΕΡΤ3
Την τριετία 1997-1999 ξεκινά και η δημοσιογραφική του πορεία, στην Κορυτσά. Τυχαία. Μια γνωστή του, που ήταν αρχισυντάκτρια στο τοπικό δημόσιο ραδιόφωνο, τον κάλεσε στην εκπομπή της και στη συνέχεια του πρότεινε να κάνουν μαζί μια τρίωρη εκπομπή, δύο φορές την εβδομάδα. Η αμοιβή του ίσα που έφτανε για τα τσιγάρα... Τυχαία βρέθηκε και στο «γυαλί», ως εκφωνητής του τοπικού δελτίου της Κορυτσάς στο δημόσιο τηλεοπτικό κανάλι, όταν η ίδια φίλη τού ζήτησε να την αντικαταστήσει διότι ήταν άρρωστη. Κατέληξε να το εκφωνεί καθημερινά. Μάλιστα, την πρώτη φορά, το μακιγιάζ του έγινε σε κομμωτήριο, αφού τον «επιστράτευσαν» εκτάκτως από το θέατρο, όπου δούλευε.
Εγκαταστάθηκε οριστικά στην Ελλάδα το 1999, όταν για τον ίδιο η μεγάλη είδηση βγήκε από τη σύζυγό του, ότι είναι έγκυος στη δεύτερο παιδί τους. Τα παράτησε πάλι όλα, καριέρα θεατρική και δημοσιογραφική, και γύρισε πίσω στη Θεσσαλονίκη και στην ψαροταβέρνα, που στο μεταξύ μετεξελίχθηκε σε ρεστοράν - μπαρ πολυτελείας.
Στην ΕΡΤ3 βρέθηκε επίσης τυχαία, όταν η Χρύσα Αράπογλου, που γνώριζε την οικογένειά του, τον πρότεινε στον τότε διευθυντή του καναλιού Μιχάλη Αλεξανδρίδη, για να δουλέψει σε μια ημίωρη εβδομαδιαία εκπομπή, που μεταδιδόταν στην αλβανική γλώσσα.
Τον κάλεσαν σχεδόν ένα χρόνο αργότερα για μια εκπομπή, στο πλαίσιο του προγράμματος «Balkan net», που θα χρηματοδοτούνταν από την Ε.Ε. Το σχέδιο αυτό «ναυάγησε», αλλά τελικά ο Αλέξανδρος απασχολήθηκε στο τμήμα των Διεθνών, όπου και παρέμεινε μέχρι τη μονιμοποίησή του με το λεγόμενο «διάταγμα Παυλόπουλου». Πριν από δυόμισι χρόνια έγινε διευθυντής ειδήσεων της ΕΡΤ3. Παράλληλα, δουλεύει και ως ανταποκριτής σε ιδιωτικό κανάλι της Αλβανίας και είναι ιδιαίτερα αναγνωρίσιμο πρόσωπο στη γειτονική μας χώρα.
Κατά τη διάρκεια του κλεισίματος της ΕΡΤ από την κυβέρνηση Σαμαρά, ο Αλέξανδρος υλοποίησε ένα άλλο του όνειρο. Απέκτησε ένα μεταπτυχιακό από συγχρηματοδοτούμενο πρόγραμμα της ΕΣΗΕΜ στο ντοκιμαντέρ.
Το ντοκιμαντέρ του «Εγώ το πρόβλημα», με θέμα τα παιδιά των φαναριών, προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Θεσσαλονίκης και πήρε ιδιαίτερα θετικές κριτικές. Αυτό που πιστεύει και υπηρετεί με συνέπεια είναι το όραμα οι λαοί των Βαλκανίων να ζουν ειρηνικά, με αλληλοσεβασμό και χωρίς μίση.
Στηρίξτε την έγκυρη και μαχητική ενημέρωση. Στηρίξτε την Αυγή. Μπείτε στο syndromes.avgi.gr και αποκτήστε ηλεκτρονική συνδρομή στο 50% της τιμής.
