Του Στρατή Μπαλάσκας / αναδημοσίευση από Στο Νησί
Νιώθω την ανάγκη να συμφωνήσω. Ναι η πατρίς κινδυνεύει…. Από όσους σπεύδουν να εργαλειοποιήσουν την ανθρωπιστική κρίση έτσι όπως αυτή εκδηλώθηκε στη γειτονιά μας. Αποτέλεσμα μιας πρακτικής που δεν προστάτευσε την τοπική κοινωνία, τις τοπικές κοινωνίες, από τον εσμό όσων είδαν αυτήν την κρίση ως μια ακόμα αφορμή να συνεχίσουν να επιβιώνουν πολιτικά σε ετούτον τον τόπο. Και όχι μόνο πολιτικά…
Είναι η ίδια παρέα που εκμεταλλεύτηκε όσο κανείς, τους Αλβανούς μετανάστες. Χτίσαν ένα νησί ξανά και ξανά με μεροκάματα πείνας ζώντας σε ντάμια και γιαπιά. Και σαν ερχόταν η ώρα της πληρωμής των μαύρων μεροκάματων τους, φώναζαν την Αστυνομία και τους συλλαμβάναν.
Η ίδια παρέα που εκμεταλλεύτηκε τους «Ρωσοπόντιους» και τους «Ρώσους». Είχαμε λεφτά τότε και τα «μαγαζιά» ήταν γεμάτα από τις γυναίκες τους. Οι πιο μεγάλες αυτές που δεν κάναν για τα κρεβάτια κάναν για να ξεσκατίζουν και να ντύνουν και να ταΐζουν τους ανήμπορους γονείς. Μαζεύαν τις ελιές,. Ακόμα κι αυτές που δεν είχαν μαζευτεί ποτές. Τους νοικιάζανε ο ένας στον άλλον. Και τα βράδια πληρώναν να μένουν πάνω στα σακιά μέσα στα λιοτρίβια.
Η ίδια παρέα που φιλούσε «κατουρημένες ποδιές» για μια θέση στα Stage. Μισθός 600 ευρώ αλλά τι αν τα κάνεις τα πιο πολλά. Φτάνουν για το φραπέ στην προκυμαία. Η παρέα που περηφανευόταν πως θα εκλέγεται παντού ξανά και ξανά «γιατί ξέρεις πόσους έχω διορίσει εγώ;».
Είναι η παρέα που έτρεχε πίσω από το Χριστόδουλο για να σπεύσει μετά να γυρεύει συγγνώμη. «Λάθος έκανα τα λάθη ανθρώπινα….»
Η παρέα που καθύβρισε τον Οικουμενικό Πατριάρχη και τον κήρυττε ανεπιθύμητο στο νησί.
Η παρέα που απείλησε και έβρισε, αποκάλεσε πράκτορα, όποιον τόλμησε να πει ότι η Μυτιλήνη δεν είναι το τέλος αλλά η αρχή, πως το συγκριτικό μειονέκτημα του συνόρου μπορεί να γίνει συγκριτικό πλεονέκτημα. Πως πρέπει να μάθουμε το γείτονα,. Να αγωνιστούμε για τη Δημοκρατία και την ειρηνική συμβίωση.
Οι ίδιοι που έτρεξαν να εκτεθούν σε τουριστικές εκθέσεις στη Σμύρνη και στην Κωνσταντινούπολη σαν πήραν χαμπάρι πως οι Τούρκοι τουρίστες «είναι καλοί πελάτες και τα κονομάμε…». Οπότε να οι…. αγώνες για πύλες εισόδου και φυσικά κονόμα.Είναι η παρέα που μέχρι και βραβεία ελληνοτουρκικής φιλίας πήρε. Ναι μα το Χριστό!
Είναι η παρέα που έσπευσε να πραγματοποιήσει κοινές προσευχές στην Επάνω Σκάλα με μουφτήδες και γω δε ξέρω ποιους άλλους. Και τώρα κινδυνεύουμε λέει από την ισλαμοποίηση.
Είναι αυτοί που κονόμησαν, έλυσαν πολλά προβλήματα τους, εκμεταλλεύτηκαν τα πήγαινε έλα των καραβιών, δυο ευρώ ταρίφα στο εισιτήριο για Πειραιά κέρδος, χώρια το αλισβερίσι με τα λεφτά των Σύρων. Είναι αυτοί που κερδίζουν σήμερα από τους 22.000 φυγάδες που κλειδώθηκαν στο νησί. Ακόμα κι από το νερό που πίνουν, όσοι πίνουν, όσο πίνουν.
Αυτοί που για να επιβιώσουν, να συνεχίζουν να μεγαλουργούν, «κομποστοποίησαν» πρόσφυγες και ντόπιους, σάπισαν, σαπίσαμε όλοι μαζί. Καλόι κακοί, ντόπιοι και πρόσφυγες.
Η πατρίς κινδυνεύει. Ναι. Πάντα κινδύνευε. Η Ελλάς όμως ποτέ δεν πεθαίνει. Η Μυτιλήνη τα κατάφερε και θα τα καταφέρει ξανά. Θα τα καταφέρει πάλι. Σαν πέσει ο κουρνιαχτός θα ξαναπεταχτούν με κλωτσιές από το παράθυρό όλοι ετούτοι που μπήκαν ξανά από πόρτες και παραπόρτια. Δεν είναι εξάλλου η πρώτη φορά που τους πήραν όλοι χαμπάρι.
Εκτός από την πατρίδα που κινδυνεύει «δε μας ενδιαφέρουν λέει οι συνθήκες» και «θέλουμε αποτροπή». Για το πρώτο χαίρεται ο Ερντογάν. Ούτε αυτός νοιάζεται για τις συνθήκες. Αφού δε μας νοιάζουν εμάς δε το νοιάζουν κι αυτόν. Μόνο που κάποιοι περάσαμε όλη μας τη ζωή σε ετούτο το βράχο. Πατρίδα μας είναι ετούτα τα βράχια. Μόνο ετούτα έχουμε για πατρίδα. Τίποτα άλλο. Και στην Κηφισιά πηγαίναμε κάποτε για παγωτό μοναχά.
Όσον αφορά την αποτροπή δηλαδή το θάνατο. Ε το λοιπόν ΟΧΙ. Δεν τον θέλουμε όλοι. Εμείς δε συνηθίζουμε τις μακριές μετάνοιες και τους μεγάλους σταυρούς. Ούτε ο ίδιος ο Χριστός τα ήθελε όλα ετούτα. Τον άνθρωπο αγαπάμε, τον άνθρωπο ήθελε κι Εκείνος. Τη ζωή. «Ο Λόγος σαρξ εγένετο». Και η ζωή δεν αποτρέπεται. Αφαιρείται και μόνο. Καταπώς θα έλεγε ο μεγάλος Θεολόγος τούτου του τόπου ο Γιάννης Μουτζούρης.
