Κ. Φ. (Μαθήτρια)
"Κανένας δε βάζει το παιδί του σε μια βάρκα εκτός αν το νερό είναι πιο ασφαλές από την ξηρά. Κανένας δεν αφήνει την πατρίδα του εκτός αν η πατρίδα είναι το στόμα ενός καρχαρία". Λόγια που σε πολλούς θυμίζουν τον δρόμο της προσφυγιάςμετά την καταστροφή της Σμύρνης...
Κι όμως είναι 2019 και το προσφυγικό ζήτημα ταλανίζει την Ευρώπη με φυσικό επακόλουθο, η Ελλάδα λόγω της γεωγραφικής της θέσης να πλήττεται περισσότερο.
Μόρια, επαναπροώθηση, κράτηση και λαθρομετανάστες αποτελούν τις λέξεις που κυριαρχούν στα ΜΜΕ τις τελευταίες μέρες με αφορμή την έξαρση των προσφυγικων ροών και τα μέτρα που εξήγγειλε η κυβέρνηση για την αντιμετώπιση της κρίσης. Ούτε ίχνος αναφοράς στην προστασία, την αλληλεγγύη, την αξία της ανθρώπινης ζωής...
Ούτε σταγόνα συναισθήματος μπροστά στις εικόνες μικρών παιδιών να χαροπαλεύουν επειδή τους έχει στερηθεί η πρόσβαση στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και να ξεψυχούν σε χαρτόκουτα... Πώς είναι δυνατόν να ασκείται πολιτική και να καπηλευεύονται χαμένες ανθρώπινες ζωές στον βυθό του Αιγαίου βλέποντας το να "ξεβράζει τον ευρωπαϊκό πολιτισμό"; Πόσο οδυνηρό είναι να φεύγεις από το υπουργικο σου γραφείο, έχοντας εμπλακεί με τις αποφάσεις σου στον θάνατο κατατρεγμένων ανθρώπων;
Όσο οδυνηρό είναι και να "φοράς" το προσωπείο του ευσυνείδητου, τη στιγμή που έχεις υπογράψει την καταδίκη τόσων ανθρώπων που έτυχε να μεγαλώνουν σε πόλεμο, αφαιρώντας τους το δικαίωμα στο άσυλο, αυτό το αναπόσπαστο νήμα της δημοκρατίας.
Και επειδή η ιστορία γράφει και κρίνει... Την ημέρα της καταστροφής της Σμύρνης, οι εκπρόσωποι των Μεγάλων Δυνάμεων έβαζαν μουσική για να μην ακούνε τους σπαραγμούς των Ελλήνων που εκλιπαρούσαν για βοήθεια. Τώρα εμείς θα κάνουμε το ίδιο, κωφεύοντας μπροστά στις κραυγές παιδιών και μανάδων που αποζητούν το ύστατο δικαίωμα, αυτό στη ζωή?
Θα αφήσουμε χωρίς υποστήριξη παιδιά σαν εμάς που ζητούν στέγη, λίγο φαγητό, μια θέση στο σχολείο και άλλα τόσα "αυτονόητα"?
Για να χρησιμοποιήσουμε και στίχους από τραγούδι: "Η ιστορία είναι τα ίχνη στου χρόνου το χώμα που περπατάμε. Γράφεται από τους νικητές και οι ανυποψίαστοι την πιστεύουν".
Ας διαλέξουμε τη σωστή πλευρά της ιστορίας... Αυτή της καθημερινής μάχης για δικαιοσύνη και εφαρμογή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων χωρίς εκπτώσεις και ας αγωνιστούμε να πάρουν πίσω στα χέρια τους αυτοί οι άνθρωποι τη χαμένη αξιοπρέπεια και τη ζωή τους.
