"Ακόμη και με ανωνυμία, λίγοι είναι εκείνοι που προχωρούν σε καταγγελία και νομική διεκδίκηση" λέει στην "Αυγή" ο Ανδρέας Μαζαράκης, εκπροσωπώντας τον Σύλλογο Οροθετικών Θετική Φωνή. Όπως τονίζει, το βάρος του στιγματισμού, ειδικά σε μικρές κοινωνίες, επιδρά καταλυτικά ώστε οι εργαζόμενοι οροθετικοί που υφίστανται τις διακρίσεις να μην αντιδρούν. Αυτό, όμως, έχει ως συνέπεια "να το εκμεταλλεύονται οι εργοδότες και να τους απολύουν, ξέροντας ότι κανείς δεν θα μιλήσει".
Όπως τονίζει ο Ανδ. Μαζαράκης, αυτό που λείπει στην Ελλάδα δεν είναι το νομοθετικό πλαίσιο. "Η Ελλάδα έχει υπογράψει τον κανονισμό της ΔΟΕ (Διεθνής Οργανισμός Εργασίας) σύμφωνα με τον οποίο δεν επιτρέπονται οι διακρίσεις. Εκείνο που χρειάζεται είναι κι άλλη ενημέρωση σε όλα τα πεδία, από σχολεία μέχρι εργασιακούς χώρους. Αν δεις το φυλλάδιο που μοιράζουμε και περιγράφει πώς μεταδίδεται ή όχι το νόσημα, θα διαπιστώσεις ότι καμία από αυτές τις περιπτώσεις δεν αφορούν την εργασία. Λόγω της έλλειψης ενημέρωσης και των στερεοτύπων όμως, ο κόσμος νομίζει ότι μπορεί να κολλήσει από την... τουαλέτα".
Ο Αντώνης Παπάζογλου, που ζει με HIV και δουλεύει στη Θετική Φωνή, παρατηρεί ωστόσο μια θετική τάση τελευταία στους εργασιακούς χώρους. "Για πρώτη φορά, υπάρχουν ιστορίες ανθρώπων που το είπαν στη δουλειά τους και είχαν πολύ ουσιαστική υποστήριξη από μεγάλες εταιρείες του ιδιωτικού τομέα". Το αποτέλεσμα, όπως σημειώνει ο Αντώνης, είναι ότι πλέον οι εργαζόμενοι με HIV δεν χρειάζεται να σκέφτονται πώς θα δικαιολογήσουν τις αναγκαίες τους απουσίες από τη δουλειά όταν θα πρέπει να λάβουν φάρμακα και να κάνουν εξετάσεις. "Χρειάζονται μίνιμουμ 15 επισκέψεις τον χρόνο, οι οποίες είναι πάντα πρωινές".
Όσον αφορά δική του βιωματική εμπειρία, ο Αντώνης θυμάται ότι σε μια δουλειά του είχαν ζητήσει ιατρικό ιστορικό, προτάσσοντας ότι γίνεται για την ασφάλεια των εργαζομένων. "Ο γιατρός θα ερχόταν μία φορά την εβδομάδα για κάποιες ώρες και αν. Δεν με έπεισε το επιχείρημα αυτό και αρνήθηκα όπως και άλλοι εργαζόμενοι. Επιπλέον δεν ήθελα έτσι και αλλιώς να μοιραστώ την πληροφορία ότι έχω HIV, δεν θα λιποθυμήσω στη δουλειά μου λόγω του HIV". "Πλέον δεν μιλάμε για μια θανατηφόρα ασθένεια, αλλά για ένα χρόνιο νόσημα και μπορείς να έχεις λαμβάνοντας την αγωγή σου μια πολύ καλή ποιότητα ζωής, με σχεδόν ίδιο προσδόκιμο ζωής με έναν άνθρωπο που δεν ζει με HIV" προσθέτει ο Ανδ. Μαζαράκης. "Εξεταζόμαστε κάθε τόσο. Είμαι πιο ήσυχος για την υγεία μου από ποτέ και υγιέστερος από ποτέ" λέει ο Αντώνης.
Όσο για την ακόμη πιο δύσκολη κατάσταση στον στρατό, ο Ανδ. Μαζαράκης μας λέει ότι έχει ξεκινήσει πρωτοβουλία για αναμόρφωση του νόμου από τη νομική υπηρεσία του ΚΕΕΛΠΝΟ. "Αναμένουμε από τον πρόεδρό του να παρέμβει στο υπουργείο Άμυνας και Δικαιοσύνης ώστε να πάψει αυτή η διάκριση. Μιλάμε για το μόνιμο προσωπικό, όχι τους έφεδρους".
