Την Παρασκευή 3 Φεβρουαρίου κηδεύτηκε ο Πάνος Δημητρίου, ένας από τους πρωτεργάτες της ανανέωσης του κομμουνιστικού κινήματος. Ήταν το τελευταίο εν ζωή μέλους του Π.Γ. του ενιαίου ΚΚΕ, που μετά τη 12η Ολομέλεια ηγήθηκε της ανανεωτικής πτέρυγας που συγκρότησε το ΚΚΕ Εσωτερικού. Η κηδεία του έγινε στον Άγιο Νικόλαο Θέρμης, εκεί που λίγα χρόνια πριν είχε αποχαιρετήσει τον έναν από τους γιούς του... Έφυγε πλήρης ημερών αφήνοντας μεγάλη παρακαταθήκη.
Ο Πάνος Δημητρίου ήταν «Μπαγιάτης», γέννημα θρέμμα Θεσσαλονικιός και παιδί εργατών. Το 1933, στα 16 του χρόνια, οργανώθηκε στην ΟΚΝΕ. Διώχθηκε, βασανίστηκε και φυλακίστηκε, ήδη από την εποχή της μεταξικής δικτατορίας. Το 1938 εξορίστηκε στη Φολέγανδρο. Ο τόπος εξορίας στάθηκε πανεπιστήμιο: έμαθε γαλλικά, λίγα γερμανικά, ενώ ανέπτυξε τις θεωρητικές του γνώσεις για την Αριστερά. Εκεί ανέπτυξε φιλία με τον Μπάμπη Δρακόπουλο. Το 1941 εξορίζεται εκ νέου στην Ακροναυπλία. Την Πρωτοχρονιά του 1944, μετά την απόδρασή του από την Κέρκυρα, ανέλαβε υπεύθυνος της ΕΠΟΝ Θεσσαλονίκης. Διετέλεσε μέλος του Πολιτικού Γραφείου του ενιαίου ΚΚΕ και το 1968 ηγήθηκε μαζί με τους Ζωγράφο και Παρτσαλίδη της ανανεωτικής του πτέρυγας, ενώ ήδη από τα γεγονότα της Τασκένδης, το 1955, είχε στοχοποιηθεί από τους Ζαχαριαδικούς. Στην Ελλάδα γύρισε το 1974 και παρέμεινε ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ Εσωτερικού.
Ο αείμνηστος Φίλιππος Ηλιού προλογίζοντας το αυτοβιογραφικό βιβλίο του Δημητρίου “Εκ βαθέων” (εκδ. Θεμέλιο, 1997) είχε πει: «Να είσαι δεκαπέντε χρονών, φτωχόπαιδο και μαθητής στη Θεσσαλονίκη, και να σε συνεπαίρνουν οι ιδέες και τα οράματα του κομμουνισμού και της παγκόσμιας επανάστασης που φλόγισαν τον αιώνα μας [...]. Κι ύστερα, μισόν αιώνα αργότερα, [...] να εξακολουθείς να πιστεύεις [...] ότι οι δρόμοι των κοινωνικών αγώνων και του σοσιαλισμού (είναι) οι δρόμοι που θα ξανάπαιρνες αν γίνονταν όλα να ξεκινήσουν, πάλι, από την αρχή, πιστός στα ιδανικά της νιότης σου, που θα φωτίζονταν, τώρα πια, από τις οδυνηρές ιστορικές εμπειρίες».
Στην αγαπημένη του εφημερίδα, την “Αυγή”, είχε παραχωρήσει την τελευταία του συνέντευξη, με αφορμή εκδήλωση προς τιμήν του που είχε διοργανώσει ο Συνασπισμός το 2010. Εκεί είχε πει: “Νομίζω ότι η ανανεωτική Αριστερά σε όλη τη διάρκεια της ύπαρξής της είχε ενώσει τη θεωρία και την πολιτική με το συναίσθημα...”.
