“Είναι αστείο να κάνει το ΔΝΤ μαθήματα Δημοκρατίας στα συνδικάτα” τονίζει μιλώντας στην “Αυγή” της Κυριακής η ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στην ευρωομάδα της Αριστεράς Κωνσταντίνα Κούνεβα. Στη συνέντευξή της, ακριβώς στην καρδιά της διαπραγμάτευσης για τα εργασιακά, χαρακτηρίζει “αδιανόητο να μην υπάρχει έγκριση από το κράτος” για τις ομαδικές απολύσεις. “Αυτό που έχει γίνει στην Ελλάδα στα χρόνια των Μνημονίων δεν έχει προηγούμενο, με εξαίρεση ίσως τη Βουλγαρία πριν από 20 χρόνια” καταγγέλλει η ευρωβουλευτής, καλώντας μάλιστα τον μηχανισμό της κυβέρνησης να ασχοληθεί με “το να ελεγχθεί η εργασιακή ζούγκλα”.
Συνέντευξη στη Μίνα Κωστοπούλου
* Πώς αποτιμάτε την έκβαση του Eurogroup σε σχέση με τη διαπραγμάτευση για τα εργασιακά;
Η διαπραγμάτευση συνεχίζεται, το Eurogroup δεν πήρε κάποια σαφή θέση στα εργασιακά και ο πρόεδρός του, ο κ. Ντάισελμπλουμ μας είπε ότι «τις λεπτομέρειες οι υπουργοί τις αφήνουν στους ειδικούς». Εμάς όμως αυτές οι «λεπτομέρειες» μας καίνε. Και δεν είναι υπόθεση των «ειδικών». Είναι των κοινωνικών εταίρων, δηλαδή των εργαζομένων και των εργοδοτών. Εγώ επιμένω ότι τα πράγματα είναι απλά. Επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων, όπως ισχύει στις περισσότερες χώρες, σημαίνει ότι ο κατώτατος μισθός και οι βασικοί όροι εργασίας ρυθμίζονται με διαπραγματεύσεις σε επίπεδο χώρας, κλάδου και επιχείρησης. Και με αυτή τη σειρά, όχι αντίστροφα, όπως προτείνουν κάποιοι. Το δικαίωμα στην απεργία είναι κατοχυρωμένο στο Σύνταγμα και στη Συνθήκη της Ε.Ε. Το πώς αποφασίζεται αυτή πρέπει να το ορίζουν ελεύθερα και δημοκρατικά τα ίδια τα συνδικάτα. Είναι αστείο να κάνει το ΔΝΤ μαθήματα Δημοκρατίας στα συνδικάτα. Και για τις ομαδικές απολύσεις θεωρώ αδιανόητο να μην υπάρχει κάποια έγκριση από το κράτος. Τι είναι οι εργαζόμενοι; Χαλασμένα εξαρτήματα, να τα πετάς όποτε θέλεις;
* Στην πρόσφατη αρθρογραφία σας υποστηρίξατε ότι υπάρχουν μέτρα προστασίας της εργασίας που μπορεί η κυβέρνηση να λάβει πέραν του Μνημονίου. Είναι αυτό εφικτό; Αν ναι, γιατί η κυβέρνηση καθυστερεί;
Κοιτάξτε, πολλές χώρες, με Μνημόνια ή χωρίς, έχουν περάσει αντεργατικές ρυθμίσεις. Δυστυχώς, αυτό γίνεται εδώ και πολλά χρόνια. Αλλά αυτό που έχει γίνει στην Ελλάδα στα χρόνια των Μνημονίων δεν έχει προηγούμενο, με εξαίρεση ίσως τη Βουλγαρία πριν από 20 χρόνια. Στην Ελλάδα, πάνω από 1 εκατομμύριο εργαζόμενοι δουλεύουν απλήρωτοι για μήνες, ακόμη και πάνω από χρόνο. Χιλιάδες εργαζόμενοι ταλαιπωρούνται για χρόνια στα δικαστήρια μέχρι να βρουν το δίκιο τους, να πάρουν τους μισθούς τους, τις κλεμμένες υπερωρίες τους. Οι συνθήκες εργασίας έχουν χειροτερέψει, υπάρχει ένταση, κίνδυνοι για εργατικά ατυχήματα. Πρόσφατα είχαμε ακόμη έναν θάνατο εργαζόμενης σε γνωστή αλυσίδα. Τι πρέπει να γίνει; Χρειαζόμαστε ένα γρήγορο σύστημα απονομής εργατικής δικαιοσύνης. Χρειαζόμαστε ένα μεγαλύτερο και ισχυρότερο σώμα επιθεωρητών εργασίας. Πρέπει να δώσουμε δικαιώματα αλλά και υποχρεώσεις στα συνδικάτα να ελέγχουν τις συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας μαζί με τους κρατικούς φορείς. Πρέπει να αντιμετωπίσουμε τους χώρους που συστηματικά παραβιάζουν την εργατική νομοθεσία, όπως οι εργολαβίες - κι εκεί έγινε το πρώτο βήμα στο Δημόσιο με την καθαριότητα και τη φύλαξη, αλλά περιμένουμε να δούμε πώς θα εφαρμοστεί. Αυτά μπορούν να γίνουν. Καταλαβαίνω ότι οι υπουργοί είναι πολύ απορροφημένοι στη διαπραγμάτευση με το κουαρτέτο. Αλλά έχουν συνεργάτες που μπορούν να ασχοληθούν με τα άλλα. Δηλαδή με το να ελεγχθεί η εργασιακή ζούγκλα.
"Tο Ευρωκοινοβούλιο δεν έχει δύναμη επιβολής"
* Η Ευρώπη εξακολουθεί να κουνάει το δάχτυλο στην Ελλάδα για την προσφυγική κρίση, ωστόσο στην πράξη η επανεγκατάσταση δεν προχωράει. Την ίδια ώρα, ενισχύονται η ξενοφοβία και ο ρατσισμός, όχι μόνο στην χώρα μας, αλλά και στα Βαλκάνια. Προτίθεται να λάβει πρωτοβουλίες το Ευρωκοινοβούλιο για να εκτονωθεί η κατάσταση;
Το Ευρωκοινοβούλιο το τελευταίο διάστημα έχει εκπλήξει ευχάριστα ακόμη κι εμάς, την πολιτική ομάδα της Αριστεράς, με αποφάσεις, ψηφίσματα ή δηλώσεις ευρωβουλευτών από άλλες ομάδες, οι οποίοι αναγνωρίζουν το πρόβλημα που δημιουργούν το κλείσιμο των συνόρων και η άρνηση πολλών χωρών να δεχτούν πρόσφυγες. Όμως, ας μη γελιόμαστε, το Ευρωκοινοβούλιο δεν έχει δύναμη επιβολής. Αυτή τη δύναμη την έχει η Κομισιόν και κυρίως το Συμβούλιο, δηλαδή τα κράτη - μέλη. Όταν όμως τα μισά κράτη αρνούνται να εφαρμόσουν τις αποφάσεις και στα άλλα μισά οι κυβερνήσεις σκληραίνουν τη στάση τους στο προσφυγικό, γιατί νομίζουν ότι έτσι θα αντιμετωπίσουν την Ακροδεξιά και τις ρατσιστικές δυνάμεις. Δυστυχώς, μπαίνουμε σε φαύλο κύκλο. Το χειρότερο είναι ότι τώρα όλοι καταλαβαίνουν πόσο προβληματικό ήταν να στηρίξει η Ε.Ε. την προσφυγική πολιτική της στη συμφωνία με την Τουρκία.
"Η Ουκρανία οφείλει να σέβεται τα δικαιώματα όλων των πολιτών"
* Οι πρόσφατες εξελίξεις στην Ουκρανία ενισχύουν την άποψη ότι σε συνθήκες κρίσης η Δημοκρατία υποχωρεί. Η ίδια καλέσατε την Ε.Ε. να λάβει πρωτοβουλίες. Τι θα μπορούσε να γίνει;
Αφορμή της τελευταίας παρέμβασής μου ήταν η καταγγελία ότι η ουκρανική κυβέρνηση απαγόρευσε εκδήλωση ακτιβιστών για τα ανθρώπινα δικαιώματα στο Χάρκοβο και ζήτησε να διωχθούν ως άτομα που απειλούν την ακεραιότητα της χώρας. Έχουμε πολλές τέτοιες καταγγελίες. Η ουκρανική κυβέρνηση και η πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο έχουν προωθήσει νόμους που είναι ασύμβατοι με το κράτος δικαίου και τη Δημοκρατία. Φιμώνουν κάθε αντιπολιτευόμενη φωνή, τρομοκρατούν, συλλαμβάνουν. Και η ηγεσία της Ε.Ε. όχι μόνο δεν λέει τίποτα, αλλά επιβραβεύει την ουκρανική κυβέρνηση με στενότερη σύνδεση, ενώ ετοιμάζει και κατάργηση της βίζας. Είναι απαράδεκτο τα δημοκρατικά δικαιώματα να θυσιάζονται για να εξυπηρετηθεί μια ψυχροπολεμική αντιπαράθεση με τη Ρωσία. Όπως σωστά προειδοποιήθηκε η Τουρκία ότι θα διακοπούν οι διαπραγματεύσεις αν η κυβέρνηση Ερντογάν συνεχίσει τις διώξεις και τις προκλήσεις προς την Ελλάδα, έτσι πρέπει να προειδοποιηθεί και η Ουκρανία ότι οφείλει να σέβεται τα δικαιώματα όλων των πολιτών της.
"Να μεγαλώσουμε μια γενιά αγοριών και κοριτσιών που θα θεωρεί αδιανόητη τη βία κατά των γυναικών"
* Έχετε δώσει πολλούς αγώνες για τα δικαιώματα της γυναίκας. Παρ' όλα αυτά, η έμφυλη βία παραμένει σε πολύ υψηλό ποσοστό στην Ευρώπη (30%), γεγονός που αφορά φυσικά και τους εργασιακούς χώρους. Τι πρέπει να γίνει;
Είναι πολλά, αλλά θα σταθώ στα τρία πιο επείγοντα. Πρώτο, να έρθει για κύρωση και να μπει σε εφαρμογή η Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης για την καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών. Αληθινά, δεν καταλαβαίνω την καθυστέρηση. Δεύτερο, να δοθεί μεγάλο βάρος στην προστασία των γυναικών προσφύγων, μέσα και έξω από τα κέντρα, γιατί είναι οι πιο ευάλωτες απ’ όλους, μαζί με τα παιδιά τους. Και τρίτο, το υπουργείο Παιδείας, μαζί με άλλες υπηρεσίες και κοινωνικές οργανώσεις, να κάνουν μια μεγάλη και ουσιαστική καμπάνια στα παιδιά και στους εφήβους μαθητές. Όχι ανεξάρτητα από το εκπαιδευτικό πρόγραμμα, αλλά μέσα σ’ αυτό. Πρέπει να έχουμε τη φιλοδοξία να μεγαλώσουμε μια γενιά αγοριών και κοριτσιών που θα θεωρεί αδιανόητη τη βία κατά των γυναικών.
