Επιστροφή στο καθεστώς της παρανομίας, που το ίδιο έχει στηλιτεύσει, συνιστά η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας με την οποία κρίθηκε αντισυνταγματικός ο νόμος για την αδειοδότηση των τηλεοπτικών σταθμών.
Η ουσία της απόφασης εκτιμάται ως βαθύτατα πολιτική τόσο λόγω της ισχνής πλειοψηφίας που διαμορφώθηκε (14-11), χωρίς να αφήνει κανένα περιθώριο για νομική "θεραπεία", όσο και γιατί το ανώτατο ακυρωτικό δικαστήριο αγνόησε το άρθρο 15 του Συντάγματος που αναφέρει ότι "η ραδιοφωνία και η τηλεόραση υπάγονται στον άμεσο έλεγχο του κράτους" και όχι σε κάποια ανεξάρτητη αρχή, στην προκειμένη περίπτωση το ΕΣΡ.
Αν και μέχρι την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές δεν είχε γίνει γνωστό το σκεπτικό της απόφασης του ΣτΕ και οι ακριβείς διατυπώσεις που το συνοδεύουν, οι πληροφορίες συντείνουν στο ότι οι δικαστές, αντί να παραμείνουν στο γράμμα του νόμου, δηλαδή στη σαφή διατύπωση του άρθρου 15 του Συντάγματος, προτίμησαν να καταργήσουν μια κυβερνητική πρωτοβουλία χωρίς να υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις.
Πράγματι, σύμφωνα με το Σύνταγμα, η εκάστοτε κυβέρνηση έχει τη συνταγματική ευχέρεια να φτιάξει έναν νόμο για να μπει τάξη στο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο και το ΕΣΡ έχει την αποκλειστική αρμοδιότητα να ελέγχει αυτόν τον νόμο και να επιβάλλει κυρώσεις όταν και εφόσον αυτός παραβιάζεται.
Θα πρέπει επίσης να τονιστεί ότι το ΕΣΡ δεν μπορεί να προχωρήσει σε κατάργηση ενός κυβερνητικού νόμου. Μπορεί να ελέγξει τη σωστή εφαρμογή του, να ελέγξει το περιεχόμενο των εκπομπών και την τήρηση των διατάξεων που συνοδεύουν τον νόμο, όχι όμως και να τον καταργήσει. Η απόφαση του ΣτΕ πάντως σε καμία περίπτωση δεν αμφισβητεί την αναγκαιότητα για τη συγκρότηση του ΕΣΡ, που μέχρι τώρα έχει προσκρούσει στη λυσσαλέα άρνηση της Νέας Δημοκρατίας.
Η κρίση του ΣτΕ όμως γεννάει και μια σημαντική αντίφαση, καθώς παλαιότερη απόφαση του ανώτατου ακυρωτικού δικαστηρίου ανέφερε ρητά ότι "επ' αόριστον ανοχή της λειτουργίας τηλεοπτικών σταθμών οι οποίοι ιδρύθηκαν και λειτούργησαν παρανόμως αντίκειται προς το Σύνταγμα".
Η υπ' αριθμόν 3578/2010 απόφαση αναφέρει ότι όλα τα κανάλια που λειτουργούσαν εξέπεμπαν σε καθεστώς αντισυνταγματικότητας και στηλιτεύει τα πρόσωπα εκείνα που "ίδρυσαν παρανόμως, χωρίς δηλαδή άδεια, τηλεοπτικό σταθμό" και "νέμονται τομέα της αγοράς τηλεοπτικών υπηρεσιών, η λειτουργία της οποίας μάλιστα συνδέεται με την, καίριας σημασίας σε μια δημοκρατική πολιτεία, άσκηση των δικαιωμάτων του πληροφορείν και του πληροφορείσθαι".
Στην ίδια απόφαση αναφέρεται ότι "η εν τοις πράγμασι ίδρυση και λειτουργία τηλεοπτικού σταθμού, χωρίς άδεια, δεν αποτελεί νόμιμο λόγο χορηγήσεως άδειας κατά τον Ν. 1866/1989, έστω και αν η Διοίκηση, με την πρακτική που είχε τηρήσει, είχε ανεχθεί ή και υποβοηθήσει τη λειτουργία χωρίς άδεια του συγκεκριμένου, καθώς και άλλων τηλεοπτικών σταθμών".
Την επίμαχη απόφασή του μάλιστα το ΣτΕ την υπενθύμισε στην Πολιτεία με νεότερη απόφαση του Δ' Τμήματος, το οποίο κλήθηκε να εξετάσει την προσφυγή του τηλεοπτικού σταθμού Super Β, της Δορυφορικής Τηλεόρασης Πελοποννήσου και της γερμανικής Torna Media GmbH, με έδρα το Ντίσελντορφ της Γερμανίας, για πρόστιμο που είχε επιβάλει το ΕΣΡ επί της μετάδοσης του «τυχερού τηλεπαιχνιδιού» «Night Quiz».
Σύμφωνα το Δ' Τμήμα (4420/2014) είναι σε ισχύ η 3578/2010 απόφαση της ολομέλειας του ΣτΕ που έχει κρίνει πως οι παρατάσεις στο καθεστώς λειτουργίας των τηλεοπτικών σταθμών αντίκεινται προς το Σύνταγμα και ειδικότερα προς τις συνταγματικές αρχές του Κράτους Δικαίου και της Ισότητας. Η απόφαση έθετε μάλιστα την Πολιτεία ενώπιον των ευθυνών της καθώς επισήμαινε την αναγκαιότητα να υπάρξει διαδικασία προκήρυξης αδειών τόσο στην τηλεόραση όσο και στο ραδιόφωνο.
Το ΣτΕ επαναλάμβανε μετ' επιτάσεως πως "η επ’ αόριστον ανοχή της λειτουργίας τηλεοπτικών σταθμών οι οποίοι ιδρύθηκαν και λειτούργησαν παρανόμως αντίκειται προς το Σύνταγμα και, ειδικότερα, προς τις συνταγματικές αρχές του Κράτους Δικαίου και της Ισότητας", ενώ ειδικά για την προσφυγή του σταθμού που ζητούσε την ακύρωση του προστίμου που του επέβαλε το ΕΣΡ έκρινε πως "αλυσιτελώς" ζητούσε την ακύρωση, αφού πλέον "η λειτουργία του τηλεοπτικού σταθμού δεν ήταν συνταγματικώς επιτρεπτή και συνεπώς ο σταθμός αυτός δεν εδικαιούτο να εκπέμπει πρόγραμμα".
Το ΣτΕ, πάντως, που εμφανίστηκε λάβρο κατά της συνταγματικότητας του νόμου Παππά, δεν σημείωσε την ίδια αποφασιστικότητα όταν έκρινε εντός συνταγματικού πλαισίου την απόφαση του Σίμου Κεδίκογλου για το "μαύρο" στην ΕΡΤ. Η πλειοψηφία της ολομέλειας (15-10) δέχτηκε ότι δεν παραβιάστηκαν οι συνταγματικές διατάξεις που κατοχυρώνουν την ελευθερία της έκφρασης, το δικαίωμα ενημέρωσης και την αρχή της αναλογικότητας, ενώ επικαλούμενη την εκπλήρωση των σκοπών δημοσίου συμφέροντος έκρινε ότι η κατάργηση της δημόσιας τηλεόρασης δεν ήταν αυθαίρετη και απρόσφορη, αφού η κυβέρνηση τεκμηρίωσε την επιλογή της.
Επίσης είχε κρίνει ότι με το "λουκέτο" στην ΕΡΤ δεν παραβιάστηκαν διεθνείς συνθήκες (Χάρτης Θεμελιωδών Δικαιωμάτων Ε.Ε. κ.λπ.) ούτε η οδηγία και νομοθεσία περί ομαδικών απολύσεων και είχε καταλήξει ότι ο νομοθέτης "έχει την ευχέρεια, συνεκτιμώντας την οικονομική δυνατότητα του κράτους σε κάθε συγκεκριμένη χρονική περίοδο, να επιλέξει αν, με κριτήριο την αποτελεσματική εφαρμογή των συνταγματικών επιταγών για τη ραδιοτηλεόραση, είναι αναγκαίο και δυνατόν να ιδρυθεί δημόσιος φορέας ραδιοτηλεόρασης"...
