Ο φωτορεπόρτερ Μάριος Λώλος, με αφορμή την φωτογραφία – ντοκουμέντο της Τατιάνας Μπόλαρη μετά την πορεία της 6ης Δεκέμβρη, μίλησε στις «ιστορίες που γράφουν Ιστορία» Στο Κόκκινο, με την Τζούλυ Τσίγκα.
Οι φωτογραφίες μας έχουν ονοματεπώνυμο, υπακούουν σε όλους τους κανόνες δεοντολογίας και απλά λένε την είδηση. Αυτή είναι η διαφορά τους από ερασιτεχνικές φωτογραφίες ή βίντεο, που – όμως – μπορεί επίσης να είναι αποκαλυπτικά.
Όταν αστυνομικός είχε χτυπήσει την Τατιάνα (Μπόλαρη), κάναμε εμπάργκο στον υπουργό Προστασίας του Πολίτη Χρήστο Παπουτσή, οπότε μας κάλεσε σε συνάντηση. Σε μια πιο χαλαρή κουβέντα, λοιπόν, μας είπε ότι οι αστυνομικοί των ΜΑΤ βλέπουν τις φωτογραφικές μηχανές μας σαν εν δυνάμει φονικά όπλα(!).
Όταν και μετά την πορεία του Πολυτεχνείου και μετά τη πορεία για τον Γρηγορόπουλο πηγαίναμε κοντά για να φωτογραφίσουμε προσαγωγές, μας φώναζαν: «Φύγετε, είναι σύλληψη». Κι αν είναι σύλληψη, γιατί δεν έπρεπε να αποτυπωθεί; Το βράδυ της 6ης Δεκέμβρη όταν προσπαθούσαμε να κάνουμε τη δουλειά μας, μας έσπρωξαν και ήταν επιθετικοί, μέχρι που ήρθε ένας επικεφαλής και έδωσε το σήμα «Μη χτυπάτε δημοσιογράφους», γιατί πραγματικά θα τρώγαμε ξύλο.
Στις 17 Νοέμβρη και στις 6 Δεκέμβρη έγιναν δύο πολύ μαζικές και ειρηνικές πορείες, με περιφρούρηση αλλά και διακριτική παρουσία της αστυνομίας που δεν θέλησε να προκαλέσει εκεί ένταση. Όμως και στις δύο περιπτώσεις, η βία που είδαμε μετά τις πορείες, στα Εξάρχεια ήταν απερίγραπτη. Και πραγματικά ρωτάω, όποιος κι αν είναι ο προσαχθείς ή συλληφθείς, εφόσον έχουν πέσει πάνω του 5 – 10 άνδρες των ΜΑΤ και σαφέστατα μπορούν να τον ακινητοποιήσουν, γιατί να τον ξεγυμνώσουν και να του τραβούν το εσώρουχο;
Δεν είναι εύκολο μέσα σου, να φωτογραφίζεις έναν πιτσιρικά αιμόφυρτο κάτω και να τον χτυπάνε. Το βράδυ που γυρνάς σπίτι σου, όλη η αυτή η βία σκάει στο κεφάλι σου.
Την επίθεση στον Γιάννη Καυκά, δεν την είχαμε δει γιατί πριν την επίθεση είχαν ρίξει πάρα πολλά χημικά. Όταν διαλύθηκαν τα χημικά είδαμε στην άσφαλτο ένα βομβαρδισμένο τοπίο και μετά μάθαμε ότι είχε χτυπηθεί διαδηλωτής που κατέβαινε οργανωμένα μαζί με τα σωματεία και απρόκλητα, με πυροσβεστήρα στο κεφάλι και ήταν στο νοσοκομείο σε κρίσιμη κατάσταση.
Εμένα ο Ματατζής που με χτύπησε με το γκλοπ ανάποδα, δεν με χτύπησε σε ώρα επεισοδίων. Με χτύπησε απόλυτα συνειδητά από πίσω, ενώ γύρω επικρατούσε ηρεμία. Αναρωτιέμαι, αυτός ο άνθρωπος πώς γύρισε σπίτι του όταν ήξερε ότι με έστειλε στο νοσοκομείο πολύ σοβαρά χτυπημένο;
Δρουν ατιμώρητα και το ξέρουν. Ξέρουν ότι και να γίνει ΕΔΕ δε θα συμβεί τίποτα. Ο Μανώλης Κυπραίος, ο οποίος έχει χάσει την ακοή του από κρότου λάμψης που του πέταξαν τα ΜΑΤ σε στοά, τις ΕΔΕ τις αποκαλεί «Εμείς Δεν Ευθυνόμαστε». Θυμάμαι πως κάποιοι μου έδωσαν βίντεο από την ώρα που με χτύπησε ο αστυνομικός. Όταν μπόρεσα λοιπόν, μετά τα νοσοκομεία, πήγα να παραδώσω το υλικό στην ΕΔΕ που γινόταν. Εκεί, ο αρμόδιος μου είπε «θα στείλω το βίντεο, αλλά και πάλι δεν θα τον βρω αυτόν που σε χτύπησε». Είναι ατιμώρητοι.
Εμάς, αυτή είναι η δουλειά μας, να λέμε την είδηση με φωτογραφίες και οφείλουμε να είμαστε εκεί. Εμείς λογοδοτούμε στην κοινωνία και το βράδυ μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι.
