Στόν πυκνό χρόνο τοῦ σώματος
ὅσο κινεῖσαι τόσο βουλιάζεις
Κουνᾶς τά χέρια σου
κι ἀποχαιρετισμοί σέ στοιχειώνουν
τά πόδια κουνᾶς
κι ἕνα ἀόρατο ποδήλατο σέ παίρνει
στό βυθό μιᾶς ἀνάμνησης
Κι ὅσο κινεῖσαι τόσο βουλιάζεις
Γι’ αὐτό δέν ὠφελεῖ ἡ γυμναστική
ἄν δέν εἶναι γιά τήν ὑπέρβαση
αὐτοῦ πού γυμνάζεις
τά χέρια γιά τά φτερά
τά πόδια γιά τά νερά
νά περπατήσεις πάνω τους
χωρίς νά βουλιάζεις
σάν τόν Χριστό σέ θάλασσα
ἀδέκαστης συγχώρεσης
τῶν πάντων πλήν τοῦ σώματος
σάν τό βουλιάζει ὁ σταυρός
στό δίχως ἔλεος ἕλος
ὅσο πυκνώνει ἡ Μάγδα
Βασίλης Ντόκος
