Οδός Πανός, τεύχος 182, με σελίδες για τον Γιαννούλη Χαλεπά και ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον λογοτεχνικό χρονικό, του Διονύση Στεργιούλα, για την οριακή εκείνη στιγμή της νεοελληνικής λογοτεχνίας, όπου, κυρίως στην αλεξανδρινή λογοτεχνική διανόηση, κυριαρχεί το δίπολο Παλαμάς-Καβάφης.
Ένα κορυφαίο στιγμιότυπο καταγράφεται στο αλεξανδρινό περιοδικό Ταχυδρόμος, και αναφέρεται σε μια συζήτηση που έγινε στην έδρα ενός άλλου περιοδικού, στα Γράμματα: «Ο κ. Καβάφης όχι μόνον συνεφώνησεν [με τον Μαλάνο] αλλά και υπερθεμάτισε. Λίαν ορθά! Ο Παλαμάς δεν έχει τίποτε. Ο Γρυπάρης, πολύ ανώτερος ποιητής, ο Μαλακάσης επίσης».
Άλλοι καιροί, άλλα ήθη; Μάλλον, ένα τεκμήριο του τι σημαίνει οι ποιητές να παίρνουν στα σοβαρά την τέχνη που διακονούν. Όχι ως κοινωνική αξίωση και δημόσιες σχέσεις, αλλά ως σημαίνουσα πνευματική ευθύνη.
