“Μια ταινία, σύγχρονο παραμύθι, που με φόντο την κοινωνική και οικονομική κρίση και με ήρωες από το Θέατρο Σκιών, ευελπιστεί να δώσει μια άλλη διάσταση στη σημερινή συγκυρία”, αποκαλύπτει ότι ετοιμάζει ο Δήμος Αβδελιώδης.
Τίτλος της “Το σατυρικό δράμα των Αθηνών” και βάση σεναρίου της το δημοφιλές θεατρικό έργο του γνωστού σκηνοθέτη «Ο Μεγαλέξανδρος κι ο καταραμένος δράκος». Ο Αβδελιώδης με αφορμή τη νέα του ταινία, μιλά για τους χαρακτήρες της φιλμογραφίας του, τη σχέση τους με τη λογοτεχνία και το αρχαίο δράμα, τη δεξαμενή των προσωπικών του εικόνων και εμπειριών, αλλά και το “ουμανιστικό πνεύμα” των σπουδαίων ομοτέχνων του Όρσον Ουέλες και Τσάρλι Τσάπλιν που συνεχίζουν να τον γοητεύουν.
"Είναι αλήθεια πως ήθελα από το 2009 να κάνω ταινία χρησιμοποιώντας ως βάση σεναρίου το θεατρικό έργο που είχα γράψει και παρουσιάσει τότε 'Ο Μεγαλέξανδρος κι ο καταραμένος δράκος’. Ο λόγος ήταν ότι το έργο αυτό ήταν μια προσωπική μου τοποθέτηση απέναντι στην κοινωνική και οικονομική κρίση. Η αφοσίωσή μου τότε στο θέατρο με απέσπασε και το άφησα απραγματοποίητο. Όταν τέλειωσαν οι παραστάσεις πέρσι στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, είπα να μην ξαναχάσω την ευκαιρία, μετά την πολύ ωραία παράσταση και συνεργασία με τους ηθοποιούς και τους μουσικούς. Όλοι ενθουσιάστηκαν με την ιδέα αυτή κι έτσι προσάρμοσα το κείμενο στις απαιτήσεις ενός κινηματογραφικού έργου που είναι έτοιμο να γυριστεί" ομολογεί ο σκηνοθέτης, που βρίσκεται όπως λέει στο στάδιο αναζήτησης πόρων, "που θα επιτρέψει να υλοποιηθεί η ταινία με ταχύτητα ώστε να μην χαθεί η βιωμένη ατμόσφαιρα και ο οίστρος από τους ηθοποιούς και τους συνεργάτες. Τα αναγκαία πιλοτικά γυρίσματα μάς έδωσαν ένα εξαιρετικό δείγμα συνεργασίας και αποτελέσματος και ελπίζω ότι θα μας ανοίξουν δρόμους. Η ταινία θα μπορούσε να εμπνεύσει σε μικρούς και μεγάλους μόνο θετικά αισθήματα και ενθουσιασμό, που είναι η προϋπόθεση για κάθε δημιουργική λύση, αφού έχει αποκλείσει την μοιρολατρία" υπογραμμίζει.
Ο Αβδελιώδης εξηγεί πως έχει ανανεώσει και προσαρμόσει τους χαρακτήρες στη σημερινή πραγματικότητα, ώστε να έχουν απομακρυνθεί εντελώς από το οθωμανικό φολκλορικό πλαίσιό τους. "Όμως κρατώ ακριβώς την αισθητική του Θεάτρου Σκιών, που όταν γίνεται πλέον με ηθοποιούς και όχι φιγούρες, δημιουργούν πραγματικά μια σπάνια ατμόσφαιρα. Είμαι σίγουρος πως θα είναι μια πολύ καλή ταινία" υποστηρίζει.
Από αριστερά: Θεμιστοκλής Καρποδίνης, Αγάπη Μανουρά, Δήμος Αβδελιώτης, Ρένα Κυπριώτη, Γιάννης Αβδελιώτης
Πανανθρώπινος πολιτισμός
Δημιουργός που η πορεία του αναδεικνύει την αγάπη και την εμμονή του στην ελληνική λογοτεχνία, τη μυθολογία και την παράδοση από όπου αντλεί έμπνευση και υλικό, υπογραμμίζει πως "ο ελληνικός πολιτισμός είναι διαχρονικός και πανανθρώπινος γιατί αφορά την παγκόσμια κοινότητα , εφόσον βέβαια υπερασπίζει τις πανανθρώπινες αξίες, που είναι η χαρά, η αλληλεγγύη, η αγάπη κι ο οίστρος για τη ζωή και την ομορφιά. Εξακολουθεί να είναι πηγή δύναμης και ελπίδας για έναν καλύτερο κόσμο".
Όταν τον ρωτάμε πώς συναντά τους κινηματογραφικούς του ήρωες αλλά και τι πρέπει να διαθέτει ένας χαρακτήρας για να αναδειχθεί σε ήρωα, ο δημοφιλής σκηνοθέτης απαντά πως "οι ήρωες, όπως στη λογοτεχνία έτσι και στον κινηματογράφο, είναι οι χαρακτήρες - μοντέλα, που οι σκέψεις τους κι οι πράξεις τους μας κάνουν είτε να ταυτιζόμαστε είτε να διαφωνούμε, είτε να διασκεδάζουμε μαζί τους. Τα μοντέλα αυτά είναι συγκεκριμένα και έχουν καταγραφεί ήδη πλήρως από τα ομηρικά ακόμα έργα. Η προσωπική μου δεξαμενή αποτελείται από τις περιορισμένες προσωπικές μου εικόνες και εμπειρίες, αλλά κι απ’ όλες τις πληροφορίες που έχω αφομοιώσει μέσα από τη μεγάλη δεξαμενή της ανθρώπινης γνώσης που προσλαμβάνουμε όλοι είτε παθητικά είτε ενεργητικά, που μπορούμε όμως να την αξιολογήσουμε και να επιλέξουμε. Όλοι οι χαρακτήρες των ταινιών μου πάντα με απασχόλησαν από την γραφή του σεναρίου, ώσπου να μπορέσω να βρω και να τους συνδέσω με το αρχετυπικό τους μοντέλο, που αναζητούσα συνήθως από τη λογοτεχνία και το αρχαίο δράμα. Η ενδόμυχη αιτία ήταν η επιβεβαίωση που ζητούσα, ότι δεν θα ξεφύγω από τον λογικό καμβά που επιβάλλει η συνέπεια ενός δοκιμασμένου, καταγεγραμμένου μοντέλου".
Στην καρδιά και στη μνήμη
Δημιουργός ταινιών που αποτυπώνονται στην καρδιά και στη μνήμη, ο Αβδελιώδης θυμάται σκηνές και αποκαλύπτει άγνωστα περιστατικά. "Θα 'λεγα πως με κρατάνε ολόκληρες οι τέσσερις ταινίες μου· γιατί μέσα απ’ αυτές μπόρεσα να αποτυπώσω αισθήματα και εικόνες, που με κανέναν άλλον τρόπο δε γινόταν να αποδώσω τόσο πιστά και με τόση διάρκεια. Στο «Δέντρο που πληγώναμε» με συγκινεί πάντα όταν βλέπω τη σκηνή που ο Γιάννης Αβδελιώδης αρχίζει να κατεβαίνει προς την στέρνα όπου ελευθερώνει από τα ξώβεργα τα πουλιά. Στη «Νίκη της Σαμοθράκης» με διασκεδάζουν όλες οι σκηνές με τους σιδηρουργούς, καθώς σκέφτομαι τα γυρίσματα, όταν τους είδα μακιγιαρισμένους μες τη μουτζούρα. Γυρίσαμε πάρα πολλές φορές τα πλάνα που έπαιζα κι εγώ γιατί το γέλιο μου 'ρχόταν σαν καταιγίδα . Στην «Εαρινή Σύναξη» πάρα πολλές σκηνές είναι αγαπημένες. Στον «Αθέμιτο Συναγωνισμό» και τα 22 λεπτά του".
Αν υπάρχουν ομότεχνοι που τον επηρέασαν, δεν διστάζει να απαντήσει: "Είναι πολλοί σκηνοθέτες Έλληνες και ξένοι που μου έδειξαν κι από ένα διαφορετικό μονοπάτι στον κινηματογράφο, αλλά αυτοί που με επηρέασαν βαθιά ήταν ο Όρσον Ουέλς και ο Τσάρλι Τσάπλιν. Ο Ουέλς για την υποδειγματική δραματουργική οικονομία της κινηματογραφικής αφήγησης κι ο Τσάπλιν για τις συναρπαστικές του επινοήσεις στην απόδοση του τραγικού με κωμικό προσωπείο. Κοινό χαρακτηριστικό και των δύο το ουμανιστικό τους πνεύμα".
