"Δέχθηκα την πρόταση γιατί δεν θα μπορούσα να με ανεχθώ στο νεκροκρέβατό μου έχοντάς την αρνηθεί. Μου ήταν αδύνατον να χάσω την ευκαιρία να μπω σε αυτήν την ομάδα με αυτούς τους καλλιτέχνες και να δουλέψω μαζί τους. Το βρήκα πολύ επικίνδυνο και παγίδα και δεν το χρειαζόμουνα αλλά δεν θα μπορούσε η καρδιά μου να πει ποτέ όχι, γιατί είχα αγαπήσει πολύ αυτό που αυτοί οι καλλιτέχνες επί χρόνια μού έμαθαν και με προκάλεσαν να αισθανθώ”, εξηγούσε χθες το μεσημέρι ο διεθνής Έλληνας χορογράφος Δημήτρης Παπαϊωάννου, μιλώντας για τη συνεργασία του με το χοροθέατρο της Πίνα Μπάους, το αποτέλεσμα της οποίας, η παράσταση "Since she", παρουσιάζεται από σήμερα έως και την Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου στη σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση.
“Αυτό που ζήσαμε είναι αναντικατάστατο. Ήθελα να κολυμπήσω σε αυτά τα βαθιά νερά, να δω αν η αγάπη μου θα με βουλιάξει ή αν θα είμαι ικανός”, σχολίαζε πλαισιωμένος από χορευτές της παράστασης και αναφερόμενος στην πρωτοβουλία της πρώην καλλιτεχνικής διευθύντριας Adolphe Binder, να προσκαλέσει για πρώτη φορά έναν χορογράφο εκτός του σχήματος να χορογραφήσει το θρυλικό ανσάμπλ.
“Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που έπρεπε να δουλέψω με μια ομάδα ανθρώπων, 17 στο σύνολό τους, που δεν με είχαν διαλέξει. Κι αυτό για μένα δεν ήταν εύκολο. Έπρεπε να δουλέψω σε πολύ περιορισμένο χρόνο σύμφωνα με τους δικούς μου ρυθμούς και σε ένα εντελώς καινούριο περιβάλλον που δεν ήταν παράδεισος, αλλά το ήξερα”, υπογράμμισε, κάνοντας λόγο για μια ομάδα που “έχει αλλάξει τις ζωές μας”.
Μίλησε για το έργο της Πίνα Μπάους που τον ενέπνευσε, παρακολουθώντας τις παραστάσεις της συνήθως στο Theatre de la Ville στο Παρίσι. “Το Καφέ Μίλερ στοιχειώνει όλο το έργο μου. Όταν πρωτοείδα ζωντανά πίνακα του Βαν Γκονγκ, ήταν η πρώτη φορά που συνειδητοποίησα ότι η ζωγραφική μπορεί να είναι συνταρακτική. Όταν είδα τον "Αντρέι Ρουμπλιόφ" του Ταρκόφσκι, ήταν η πρώτη φορά που συνειδητοποίησα ότι ο κινηματογράφος μπορεί να είναι μια εμπειρία που μπορεί να σου αλλάξει τη ζωή. Και όταν πρωτοείδα το Καφέ Μίλερ, ήταν η πρώτη φορά που κατάλαβα τι μπορεί να σου κάνει η ζωντανή τέχνη. Ήμουν 19 χρονών, δεν κατάλαβα τίποτα αλλά η εμπειρία μου άλλαξε όλη μου τη ζωή”, επεσήμανε και δεν παρέλειψε να διευκρινίσει πως η κεντρική σκηνή της δικής του “Μήδειας” είναι επηρεασμένη από το Καφέ Μίλερ, όταν η ηρωίδα “μόνη της με δυο καρέκλες και ένα από αυτά τα χαρακτηριστικά κομπινεζόν του σύμπαντος της Πίνα Μπάους, χορεύει πάνω στο νερό σε ένα τρίλεπτο σιωπηλό σόλο”.
Οι μυθικές καρέκλες
Ομολόγησε πως ξέθαψε από τις αποθήκες τις μυθικές καρέκλες του Καφέ Μίλερ και δημιούργησε “μια ιστορία με μια καινούργια χρήση. Αυτό είναι κάτι που με απασχολεί τα τελευταία χρόνια, με αυτόν τον τρόπο λέω τις ιστορίες μου, χωρίς να είναι ιστορίες αλλά μια συρραφή από μικρές εμπειρίες που μοιάζουν με ιστορία. Μια σειρά από ισορροπίες, από οπτικές απάτες και από εφευρέσεις του τίποτα που μπαίνουν σε μια σειρά για να δημιουργήσουν -ελπίζουμε- στους θεατές ένα συναισθηματικό ταξίδι”.
Για μια “καταπληκτική εμπειρία, που τους εμπλούτισε και τους βοήθησε να εξελιχθούν, δύσκολη στην αρχή καθώς ο χρόνος γνωριμίας ήταν λίγος”, μίλησαν οι χορευτές του χοροθεάτρου του Βούπερταλ, επιμένοντας πως “ως καλλιτέχνες πρέπει να αλλάζουμε, να βγαίνουμε από τη ζώνη ασφαλείας, άλλωστε με την Πίνα όλα ήταν μια μεγάλη πρόκληση, ένα ξεβόλεμα. Η συνεργασία με τον Δημήτρη μας έδωσε τη δυνατότητα να ανακαλύψουμε νέα εργαλεία, ήταν ένα συναρπαστικό ταξίδι, μια εμπειρία ανανεωτική και μια επιβλητική αισθητική”, σχολίασαν.
