ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΟΥ ΜΑΝΤΑΔΑΚΗ
Μια βόλα στη συνοικία στο Βόρειο Τμήμα του Δήμου Αθηναίων που συνορεύει με τη Ριζούπολη αλλά και τους Δήμους Γαλατσίου και Νέας Ιωνίας.
Η Λαμπρινή κατοικήθηκε από εργατικές οικογένειες, καταγόμενες κυρίως από το νησί της Νάξου αλλά και από άλλα νησιά των Κυκλάδων.
Η περιοχή αστικοποιήθηκε κυρίως μετά τον πόλεμο. Η σύνθεση του πληθυσμού της είναι παρόμοια με εκείνη του Δήμου Γαλατσίου. Ελεύθεροι χώροι που ανήκουν στην περιοχή είναι κυρίως οι πλατείες Φειδά και Εργατών Πολεμιστών στην περιοχή του Αγίου Ανδρέα.
Η Λαμπρινή ονομάστηκε έτσι από τους τότε ιδιοκτήτες των εκτάσεων -οι γνωστοί Βέικοι-, προς τιμήν του προγόνου τους Σουλιώτη οπλαρχηγού Λάμπρου Βεΐκου, ο οποίος σκοτώθηκε στη μάχη του Ανάλατου (1827). Μια φίλη (με το ίδιο όνομα) υποστηρίζει σθεναρά ότι η περιοχή ονομάστηκε έτσι γιατί ο άρχων της περιοχής είχε συνάψει σχέσεις με μια υπηρέτρια, τη Λαμπρινή, την οποία και ερωτεύτηκε σφόδρα. Μετά τον θάνατό του, της «αφιέρωσε» τη συνοικία για να μείνει ο έρωτάς τους χαραγμένος στον χρόνο!
Ο πληθυσμός της Λαμπρινής αποτελούνταν κυρίως από εργάτες των βιομηχανικών μονάδων που ήταν διάσπαρτες στην περιοχή έως και τη Νέα Ιωνία.
Μία από τις πιο γνωστές επιχειρήσεις που ιδρύθηκε το 1931 ήταν η ΘΕΡΜΙΣ ΑΒΕ (ή Θερμίδα όπως επικράτησε) με σκοπό την κατασκευή θερμαντικών σωμάτων, θερμαστρών, σιδηροσωλήνων κ.λπ., προϊόντων θέρμανσης κυρίως. Εκ των ιδιοκτητών ήταν και η οικογένεια Μητσοτάκη, συγγενείς του π. πρωθυπουργού.
Οι ιδρυτές εμφανίζονται ρομαντικοί οραματιστές που έβλεπαν ότι το μέλλον της Ελλάδας ήταν η εκβιομηχάνιση της χώρας σε μια εποχή που και η λέξη βιομηχανία σπάνιζε, αλλά τόσο την εποχή εκείνη όσο και αργότερα υπήρξαν οικονομολόγοι αριστεροί που υποστήριζαν ότι μπορεί να αναπτυχθεί βαριά βιομηχανία στην Ελλάδα. Ένας εξ αυτών ήταν ο Δημήτριος Μπάτσης, που στο βιβλίο του «Η βαριά βιομηχανία στη Ελλάδα», με πρόλογο του καθηγητή Ν. Κιτσίκη, αναπτύσσονται με σαφήνεια και απλότητα οι απόψεις των τεχνικών για τις δυνατότητες της βαριάς μεταλλουργικής και χημικής βιομηχανίας. Το βιβλίο είναι εξοπλισμένο με πλήθος στοιχείων που καθιστούν ακόμα πιο πειστική την άποψη. Ο Δημήτρης Μπάτσης εκτελέστηκε το 1952 μαζί με τον Μπελογιάννη, τον Αργυριάδη και τον Καλούμενο.
Η ΘΕΡΜΙΣ ακολούθησε και αυτή τον δρόμο της αποβιομηχάνισης. Το εργοστάσιο έμεινε ερείπιο. Οι κάτοικοι της Λαμπρινής και της γειτονικής Ριζούπολης προσπάθησαν με αγώνες να αποδοθεί το παλιό εργοστάσιο στους πολίτες για να μετατραπεί σε πολλαπλό πολιτιστικό κέντρο και χώρους πρασίνου.
