ΤΟΥ ΑΛΚΗ ΡΗΓΟΥ
Είναι εντυπωσιακό το πώς αυτό το συμπυκνωμένο μήνυμα-κραυγή, ανυπόκριτης θέλησης για πέρασμα από την ανάγκη στην ευτυχία, εκείνης της Εξέγερσης, εκείνου του Νοέμβρη της καταχνιάς, ως εσαεί ζωντανό αιτούμενο, επανέρχεται αυθόρμητα και ακαθοδήγητα, στους δρόμους των διαδηλώσεων, της κάθε νέας διεκδίκησης, με μια εκπλήσσουσα επικαιρότητα και στα τρία αλληλένδετα αξιακά αιτούμενά του, όλη την μεταπολιτευτική περίοδο. Απτή απόδειξη της σημαντικής καταγραφής στην ιστορική μνήμη της κοινωνίας, εκείνης της πράξης υπεύθυνης Πολιτικής Ανυπακοής, ως δημοκρατικό ισοδύναμο, απέναντι στη βία του δικτατορικού καθεστώτος εκτάκτου ανάγκης, που η ίδια η λαϊκή συνείδηση βίωσε και κατέγραψε, όχι τυχαία, ως ΕΞΕΓΕΡΣΗ.
Πρόκειται άλλωστε για την μόνη αδιαμεσολάβητη πράξη της κοινωνίας των πολιτών -με την γκραμσιανή έννοια του όρου- μετά την κατοχική περίοδο. Ακριβώς γι’ αυτό, οι εκ των υστέρων προσπάθειες υποταγής της σε σκοπιμότητες -από την μυθοποίηση κάποιων αδούλωτων νιάτων που ξαφνικά «ως είς άνθρωπος...» , την κομματική εκμετάλλευση του «εμείς το οργανώσαμε», μέχρι την πλήρη αμφισβήτηση της ύπαρξής της- δεν μπορούν να αντέξουν στη βάσανο της κριτικής ανάλυσης, ούτε και να κλονίσουν ή να καλουπώσουν σε προκατασκευασμένα πλαίσια το γεγονός εκείνης της εξέγερσης. Γι’ αυτό και τούτο το συμπυκνωμένο μήνυμα-κραυγή έρχεται και επανέρχεται στην επικαιρότητα.
Μια επικαιρότητα, στη σημερινή συγκυρία, ενός μετά από χρόνια Νοέμβρη ελπίδων, μέσα σ’ έναν, όπως και τότε, ιδιαίτερα πυκνό πολιτικό χρόνο, που παράγει γεγονότα κι εμπειρίες, προφανώς μιας τελείως διαφορετικής, πολύ πιο σύνθετης κι’ αντιφατικής, ίσως και γι’ αυτό πιο δύσκολης, κοινωνικό-πολιτικής πραγματικότητας. Στην οποία όμως και οι τρεις λέξεις-έννοιες εκείνου του Νοέμβρη επιμένουν να αποκτούν ζωτικής σημασίας κοινωνικά αιτούμενα.
Ιδιαίτερα το μεσαίο αίτημα, της Παιδείας, με την αρχαιοελληνική διευρυμένη σημασία της λέξης -που τόσο καίρια δένεται με τα άλλα δύο, της οικονομικής κρίσης, μέσω του στοιχήματος της γρηγορότερης υπέρβασης από τα κατάλοιπα των μνημονιακών δεσμεύσεων, για την κατάκτηση μιας συνεχώς διευρυνόμενης Ελεύθερης Δημοκρατικής Ζωής, σε μια συγκυρία μάλιστα που αυτή βαίνει αφυδατούμενη, σε διεθνικό επίπεδο, ουσιαστικού περιεχομένου- αποκτά καθοριστικές διαστάσεις, όχι μόνο για την κοινωνικά παραγωγική και περιβαντολογική ανασυγκρότηση της χώρας, αλλά και για την ιδεολογικο-πολιτισμική της ταυτότητα, με ελεύθερους, κριτικά σκεπτόμενους πολίτες .
Το γεγονός αυτό οφείλουν να το κατανοήσουν πρωταρχικά οι φορείς του εκπαιδευτικού, ερευνητικού και νεολαιίστικου κινήματος, συλλογικά μα και ατομικά, όχι μόνο αμυντικά προασπιζόμενοι την Δημόσια Δωρεάν Εκπαίδευση, σε όλα τα επίπεδα, αλλά και θετικά, προωθώντας και προβάλλοντας το πολυσήμαντο για την όλη Δημόσια ζωή αξιακό της περιεχόμενο ως θεμέλιο Δημοκρατίας.
Απέναντι σε μια καπιταλιστική νεοφιλελεύθερη ιδεοληψία, η οποία απαιτεί και τα δημόσια αγαθά να κύπτουν μπροστά στην αγοραία λογική του κέρδους. Προς αυτή την κατεύθυνση άλλωστε και οι επιμέρους προτάσεις για την Εκπαίδευση, του κύριου Πολιτικού Υποκειμένου -της Ν.Δ.- που πρεσβεύει αυτές τις απόψεις, με κορωνίδα την πρόταση για κατάργηση της απαγόρευσης ίδρυσης ιδιωτικών Πανεπιστημίων που εμπεριέχει το Άρθρο 16 του Συντάγματος, την οποία και αναγορεύει σε κεντρικό θέμα των προτάσεών του για την Συνταγματική Αναθεώρηση.
Πρόκειται για ιδεολογική επίθεση, η οποία συμβαδίζει με την επαναφορά, από τις ίδιες πολιτικές δυνάμεις και τα κυρίαρχα ΜΜΕ, στην κεντρική πολιτική σκηνή, ενός πατριδοκάπηλου, παρωχημένου, ομοφοβικού, ξενοφοβικού και ανορθολογικού Λόγου. Πρόσφατο παράδειγμα η αντιμετώπιση της εκτέλεσης, μετά από ένοπλη συμπλοκή με την Αλβανική αστυνομία, του ομογενούς από την Βόρειο Ήπειρο, σε αντιδιαστολή με τις ευθύνες της δικής μας αστυνομίας για τον θάνατο του άοπλου ακτιβιστή της ΛΟΑΤ κοινότητας. Ενός Λόγου ο οποίος βάλει εναντίον του μαθήματος της κοινωνιολογίας, ευρύτερα των κοινωνικών επιστημών, της αντίστοιχα προσανατολισμένης έρευνας, όπως και κάθε μέτρου αντιστροφής του συρρικνωμένου Κοινωνικού Κράτους, καθώς και του εξορθολογισμού των αναγορευμένων σε... «εθνικά», θεμάτων της εξωτερικής Πολιτικής, όπως η ιστορική «Συμφωνία των Πρεσπών».
Στους κινδύνους που αυτά όλα συνεπάγονται για την Δημοκρατία, η επαναφορά και των τριών αλληλένδετων αξιακών, βαθιά ελευθεριακών προταγμάτων υπεύθυνης και καταπρόσωπο Πολιτικής Ανυπακοής -της τόσο διαφορετικής από την άλογη βία εκτόνωσης νεαρών κουκουλοφόρων- οφείλει να ορθωθεί ως συμπύκνωση του δικού μας ηγεμονικού Αριστερού Ριζοσπαστικού Λόγου.
Άλλωστε ηγεμονικά Αριστερός ήταν ο πλουραλιστικός Λόγος και η Πράξη του Αντιδικτατορικού Φοιτητικού Κινήματος και ως τέτοιος αγκαλιάστηκε από την πλειονότητα της κοινωνίας, με αποκορύφωμα εκείνη την Εξέγερση και το κυρίαρχο σύνθημά της.
