Είχα έναν φίλο όμορφο και πλούσιο που είχε ένα ακριβό σπορ cabriole αυτοκίνητο, ήταν καλοκαίρι, είχε ανοίξει την οροφή, οδηγούσε κι εγώ καθόμουν στη θέση του συνοδηγού, ο ήλιος μας έκαιγε, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί υπάρχουν cabrio αυτοκίνητα. Έτσι όπως πηγαίναμε βρεθήκαμε πίσω από ένα σαράβαλο σκουριασμένο Datsun και στην καρότσα του ξαπλωμένες τρεις τσιγγάνες, γερασμένες, άθλιες, ξεδοντιασμένες, χοντρές, κακοντυμένες, βρώμικες.
«Πήγαινε δίπλα τους να τους κάνω πλάκα», είπα.
Έστριψε αριστερά στην λωρίδα και πατούσε γκάζι ελαφριά ώστε είχαμε την ίδια ταχύτητα με το ημιφορτηγό και οι τσιγγάνες έμεναν ακίνητες σε σχέση με εμάς δίπλα μας και μπορούσα να τους μιλάω.
«Ποιος από τους δύο σας αρέσει; Εγώ ή ο άλλος;» τις ρώτησα.
«Χε χε. Ο άλλος», μου απάντησαν με μια φωνή και φάνηκαν τα χρυσά δόντια.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΗΣ
