Αρμονία, δύναμη, πάθος, κομψότητα, ήταν οι λέξεις που χρησιμοποίησε η διεθνής Ελληνίδα γλύπτρια Σοφία Βάρη, ξεναγώντας μας χθες το μεσημέρι στα δεκαέξι μεγαλειώδη έργα της που εγκαινιάζουν από αύριο την έκθεση “Φόρμες και Αντιθέσεις” στην αγορά του Κέντρου Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Μια έκθεση ζωντανή στην οποία μπορείς να περιηγηθείς και με γλυπτά που μπορείς να αγγίξεις.
“Έκανα ό, τι μπορούσα. Άλλωστε κάνεις πάντα ένα έργο για να διορθώσεις το προηγούμενο”, ομολογούσε η σύντροφος του Φερνάντο Μποτέρο, κατά τη διάρκεια περιήγησης στα έργα. Τοποθετημένα δίπλα στο κανάλι, τα γλυπτά με τις καμπυλωτές φόρμες, σαν δυο σώματα που πασχίζουν να γίνουν ένα, σε χρώματα άσπρο - μαύρο, “δυο χρώματα μεγάλων αντιθέσεων που ενώνονται έχοντας την ίδια δύναμη”, όπως εξηγούσε με χάρη η ίδια, εκθειάζοντας παράλληλα τον χώρο του Κέντρου Πολιτισμού που της προκαλεί, όπως έλεγε, “δέος”, μη διστάζοντας να τον χαρακτηρίσει “μοντέρνα Ακρόπολη”. “Προσπάθησα τα γλυπτά μου να έχουν μια αρμονία και να είναι τοποθετημένα με τέτοιο τρόπο σαν να βρίσκονταν για πάντα σε αυτό το σημείο, σαν να μη φεύγουν. Μόνο όταν τα είδα τοποθετημένα, ήταν η πρώτη νύχτα που μπόρεσα να κοιμηθώ”, αφηγούνταν με εξομολογητική διάθεση. Με πολυάριθμες εκθέσεις σε ολόκληρο τον κόσμο, η Σοφία Βάρη, που ζει και εργάζεται στο εξωτερικό, επιστρέφει με αυτήν την έκθεση που διαρκεί έως τις 7 Οκτωβρίου στις πατρικές της ρίζες, μέσα από τα δεκαέξι ασπρόμαυρα γλυπτά που συνομιλούν με το κτήριο του ΚΠΙΣΝ και το ελληνικό φως.
“Όταν αρχίζω ένα γλυπτό δεν σκέφτομαι τον τίτλο του, ο οποίος είναι ζήτημα μουσικής. Το θέμα είναι οι φόρμες και ο όγκος του να έχουν αρμονία”, αφηγούνταν η δημοφιλής γλύπτρια ξεναγώντας μας στα γλυπτά και μιλώντας μας για τις μορφές του άνδρα και της γυναίκας ή του βασιλιά και της βασίλισσας, εμπνευσμένες από τις φιγούρες στο σκάκι, που αγαπάει πολύ.
“Στα γλυπτά δίνω τη μεγαλύτερη δύναμη που έχω μέσα μου” υπογράμμιζε, μιλώντας για το φως, το νερό και τη θάλασσα αλλά και τον αέρα που επηρεάζουν τα γλυπτά στο ύπαιθρο. Αποκάλυψε γιατί δεν δουλεύει σε μάρμαρο αλλά σε μπρούντζο, καθώς είναι ένα εύθραυστο υλικό για μεγάλα μεγέθη. “Το υλικό δεν πρέπει να χαλάσει με τον καιρό. Εμείς φεύγουμε, ενώ το έργο πρέπει να μείνει”σημείωνε με νόημα, αποκαλύπτοντας πως αγαπά το μάρμαρο της Θάσου που μοιάζει να έχει ενσωματωμένα κρύσταλλα “σαν αστέρια του ουρανού που έχουν πέσει στη γη”.
Τα δεκαέξι γλυπτά της έκθεσης αποτελούν την πιο ώριμη δουλειά της Σοφίας Βάρη, έχοντας δημιουργηθεί την τελευταία δεκαετία. Η ίδια βλέπει τον εαυτό της ως γλύπτρια που ζωγραφίζει και φτιάχνει κολλάζ, συνεπώς και η δουλειά της αναπτύσσεται γύρω από τα στοιχεία του φωτός και του όγκου. “Στην αρχή ήμουν ζωγράφος που ήθελα να είμαι γλύπτρια”, αποκάλυψε, συνεχίζοντας να μιλά για τα έργα της, εμπνευσμένα από τις καθαρές και απλές φόρμες της κυκλαδικής τέχνης και των Ολμέκων στο Μεξικό. Στα γλυπτά της μπορεί κανείς να διακρίνει το αρμονικό πάντρεμα των αντιθέσεων: βαρύ κι ελαφρύ, σταθερό και κινούμενο, φωτεινό και σκοτεινό, συμπαγές κι εύθραυστο, κάτι που εύκολα διαπιστώνει κανείς και στην έκθεση στο ΚΠΙΣΝ.
“Ο κάθε καλλιτέχνης κάνει και δείχνει αυτό που έχει ονειρευτεί. Όταν μπήκα σε αυτό το όνειρο αποφάσισα να είμαι κλασική. Πήγα στην αφηρημένη τέχνη επειδή ήθελα ελευθερία. Στον καλλιτέχνη αυτό είναι ένα δώρο κι εγώ το έδωσα στον εαυτό μου”, εξηγούσε μιλώντας για τη διάρκεια δημιουργίας ενός έργου που είναι όπως η κυοφορία ενός μωρού, εννέα μήνες και ίσως παραπάνω. Άλλωστε κάθε γλυπτό χρειάζεται παραπάνω από έναν χρόνο στο χυτήριο, έλεγε κι εξηγούσε τον τρόπο που δουλεύει τα έργα της, σε ύψος έως 1,50 μέτρο.
Έχοντας στο ενεργητικό της περισσότερες από 100 προσωπικές εκθέσεις, η εικαστικός ζει και εργάζεται μεταξύ Ελλάδας, Παρισιού, Μονακό και Πιετρασάντα.
Με αφορμή την έκθεση, που λειτουργεί καθημερινά 06.00-00.00 με είσοδο ελεύθερη για το κοινό, διοργανώνεται σειρά εργαστηρίων για παιδιά και ενήλικες.
Μάνια Ζούση
