Αυτή την πυρκαγιά των συνειδήσεων, αυτή τη χειμαρρώδη χυδαιοσύνη που πλημμυρίζει με θάνατο τη ζωή ποιος θα τη σταματήσει; Ποιος θα σταματήσει τη χρόνια λύμανση του καιρού, την κτητική αντωνυμία «εμού» που μένεται ανεξέλεγκτη; Αυτό το φρικώδες και φονικό «μου» πάνω στο οποίο χτίστηκε, μεγαλύνθηκε και υπάρχει με πολύπλοκες διαδικασίες, ποιότητες, εκφάνσεις, πολυτελείς διαδρομήσεις και προπαντός αποφράξεις συνειδήσεων το ελληνικό κράτος;
Ποιος θα σταματήσει την οπλοφορία που λέγεται αυθαίρετη δόμηση; Ποιος θα σταματήσει τον φράχτη που αποκλείει τη λογική σκέψη και την αποχωρίζει από τη συναισθηματική νοημοσύνη; Νεκροί. Νεκροί του φρικώδους «τώρα». Μαζί όμως και νεκροί ξεθαμμένοι. Ξεθαμμένοι από ένα «χθες» που ήρθε κατάφορτο από φλεγόμενες κτητικές αντωνυμίες, πεταμένες όπου πρόλαβε ο καθένας. Γι’ αυτό είναι το κλάμα απαρηγόρητο. Γιατί είναι από χέρι καμένο.
Αυτή είναι η οδύνη. Ποιος θα μιλήσει γι’ αυτή; Αναλαμβάνοντας όμως το κόστος ζώντων και τεθνεώτων, το κόστος ζώντων τεθνεώτων και τεθνεώτων μιας για πάντα χαμένης απόπειρας για ζωή που μιμείται -αντί να διεκδικεί- μια καλύτερη ζωή. Κι ακόμα χειρότερα: που προσπαθεί να την αρπάξει από το στόμα του άλλου, ξεχνώντας ότι θα έρθει ο καιρός που το τίμημα θα γίνει απαιτητό με το αγριότερο των «νομισμάτων»˙ ποιος, λοιπόν, θα μιλήσει για τον φοβερό Καίσαρα μικροαστό; Ποιος θα πάρει από τα χέρια του την τωρινή οδύνη; Κόστος και πάλι κόστος. Τεράστιο κόστος. Το κόστος μιας πραγματικότητας που διαμορφώθηκε σαν να μη γράφτηκαν ποτέ οι «Ελεύθεροι πολιορκημένοι», σαν να μην ειπώθηκαν ποτέ οι διάλογοι από τον «Θίασο» του Αγγελόπουλου. Σαν να μην κάηκε ποτέ κανένα σπίτι σ’ αυτή την πυρκαγιά που την είπαν πατρίδα και μητρίδα. Σαν να μην κάηκε ποτέ η έπαρση...
Αυτό το θηρίο της κτητικής αντωνυμίας. Αυτό το όρνεο της κτητικής αδηφαγίας των μικρών σκουπιδιών που περισσεύουν από τη μεγάλη τράπεζα. Κι εσύ παρών. Ο μέγας θύτης και το θύμα: να κλείσεις, να εμποδίσεις, να ονομάσεις το απέραντο ως ιδιοκτησία, να αποκλείσεις, να πείσεις τον εαυτό σου ότι είσαι καλύτερος και μάγκας στη συναλλαγή με τον άλλο μάγκα, να πράξεις, να ψηφίσεις (και να ψηφιστείς) αναλόγως, να νομοθετήσεις, να νομοθετηθείς... Πυρκαγιά κόμης γράφουν τώρα οι θάνατοι στο κάτω μέρος της κορώνας. Κι από κάτω η θάλασσα να μετράει πνιγμένους. Κι από πάνω ο ουρανός να σφάζει με τον άνεμο.
Είναι το παιδί σου αυτός ο ουρανός. Εσύ τον έχτισες αυτό τον ουρανό. Εσύ και οι άξιοι χτίστες. Εσύ έχτισες τον άνυδρο ουρανό, εσύ έχτισες τη θάλασσα με τα τείχη μιας άψυχης ζωής.
Εσύ. Είσαι εσύ. Ο βασικός υπεύθυνος. Ο ιδιοκτήτης. Εσύ ο ίδιος κι απαράλλακτος. Τελικά, ο ιδιοκτήτης μιας απέραντης φτώχειας που σκοτώνει για να ζει. Δεν υπάρχει σωτηρία από σένα. Γιατί σ’ αυτή την τραγωδία δεν είσαι ο Χορός. Ο Χορός ανήκει σ’ έναν Δήμο που δεν υπάρχει επειδή δεν υπήρξε διαδικασία: Λυγμός και θρήνος στην ώρα του, νεκρός και αθανασία στη στιγμή τους. Αυτό Είναι. Εσύ δεν Είσαι.
Ο τόπος μένει κενός. Η ψυχή άδεια. Σάπιο φρούτο ο καιρός. Η γη δεν ακμάζει. Η γη καίει. Η γη δεν έχει θάλασσα.
Κι αυτό δεν είναι λάθος. Είναι πραγματικότητα. Μια αχαλίνωτη κτητική αντωνυμία που έγειρε πολύ στον θάνατο των άλλων. Και ύστερα το σπίτι πήρε φωτιά. Και η θάλασσα ερχόταν ήρεμα μέσα στα ποιήματα του Σεφέρη κι όλα τα μυστικά της «ξεχνιόταν στ’ ακρογιάλι».
Τίποτα να μην ξεχάσουμε. Μη γελαστούμε: δεν είναι αίτημα. Υπό τις παρούσες συνθήκες είναι αίνιγμα. Και τα αινίγματα έχουν υψηλό αινιγματικό κόστος. Αν βέβαια αναλαμβάνουμε την ευθύνη.
Αυτό το θηρίο της κτητικής αντωνυμίας. Αυτό το όρνεο της κτητικής αδηφαγίας των μικρών σκουπιδιών που περισσεύουν από τη μεγάλη τράπεζα. Κι εσύ παρών. Ο μέγας θύτης και το θύμα: να κλείσεις, να εμποδίσεις, να ονομάσεις το απέραντο ως ιδιοκτησία, να αποκλείσεις, να πείσεις τον εαυτό σου ότι είσαι καλύτερος και μάγκας στη συναλλαγή με τον άλλο μάγκα, να πράξεις, να ψηφίσεις (και να ψηφιστείς) αναλόγως, να νομοθετήσεις, να νομοθετηθείς...
