ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΗ
Αγάπησα λίγες φορές στη ζωή μου, οφείλω να ομολογήσω και στην πιο μεγάλη αγάπη μου ξόδεψα την περισσότερη ενέργεια των νεανικών μου χρόνων.
Ήταν μια δύσκολη περίοδος της ζωής μου.
Μαζί με τον καλύτερο φίλο μου, τότε, τον Γιώργο, αντέχαμε τα σκληρότερα από στρατιωτικές ασκήσεις εργαστήρια του μεταπτυχιακού, τους χειρότερους από τους καραβανάδες πανεπιστημιακούς καθηγητές και τους χειρότερους από καθηγητές βοηθούς τους. Υποφέραμε γενναία τις κακουχίες γιατί πιστεύαμε κι οι δυο ολόψυχα ότι οι κόποι μας είχαν σκοπό. Εκείνος, στόχευε σε ένα λαμπρό επιστημονικό μέλλον. Ελπίζω να το έχει πετύχει. Δεν τον βλέπω εδώ και χρόνια. Εγώ, σε ένα λαμπρό λογοτεχνικό μέλλον. Στην αγάπη μου αυτή, την πιο δυνατή. Εάν τελείωνα το μεταπτυχιακό, είχα υπολογίσει, θα μπορούσα να βρω ολιγόωρη και καλοπληρωμένη δουλειά, ώστε να εξασφαλίσω τα προς ζην και να αφοσιωθώ στη συγγραφή.
Ο Γιώργος ήταν λεπτός και μάλλον όμορφος. Η κοπέλα του, χοντρή και άσχημη. Όπως οι περισσότερες άσχημες που βρίσκουν ωραίους άντρες, ήταν και κακιά. Με αντιπαθούσε βαθιά. Δεν της είχα κάνει τίποτα, όμως ούτως ή άλλως η αντιπάθεια είναι πάντοτε αναίτια. Από τον καιρό που παντρεύτηκαν, έχασα τον Γιώργο. Δεν βαριέσαι, έτσι είναι η ζωή. Άλλος φεύγει, άλλος έρχεται. Άλλοι φίλοι χάνονται, άλλοι μένουν. Για όσο κρατήσει η ζωή μας.
Η κοπέλα είχε έναν αδελφό. Δεν ήταν άσχημος όσο εκείνη. Ούτε παχύς. Ήταν όμως βλάκας.
Μια νύχτα, είχαμε μαζευτεί μεγάλη παρέα. Καμία εικοσάδα εικοσιτριάχρονοι, με άλλα όνειρα ο κάθε ένας κι είχαμε πάει στην ίδια φοιτητική ταβέρνα που πηγαίναμε τις ελάχιστες βραδιές που είχαμε χρόνο κοντά στο πανεπιστήμιο. Η χοντρή είχε πάρει και τον αδελφό της.
Είχαν σερβιριστεί οι μεζέδες κι ετοιμαζόμουν να βάλω στο στόμα την πρώτη μπουκιά όταν, στο τραπέζι, δίπλα από την κοπέλα, ακούστηκε το λυπημένο γαύγισμα ενός σκυλιού. Άφησα το πιρούνι κάτω. Δεν υπήρχε κανένα άλλο ζώο εκτός από την ίδια.
Προσπάθησα να φέρω πάλι το πιρούνι στο στόμα. Όμως αυτή τη φορά η κραυγή του σκύλου ήταν σπαρακτική. Ούρλιαξε με παράπονο και μετά έβγαλε έναν σύντομο σκυλίσιο λυγμό.
Το πιρούνι μου έπεσε από τα χέρια. Και τότε όλοι μαζί άρχισαν να γελάνε. Φαίνεται κρατούσαν το γέλιο ώρα γιατί τώρα που τους ξέφυγε δεν μπορούσαν να το μαζέψουν.
«Μα, τι συμβαίνει»;
Γελούσαν, πολύ, σχεδόν είχαν πέσει χάμω. Καθώς δεν μπορούσαν να μιλήσουν, αναγκάστηκα να επιστρατεύσω όλη την ευφυΐα μου για να ανακαλύψω την παράξενη αλήθεια. Δίπλα στη χοντρή καθόταν ο αδελφός της. Ήταν ο μόνος που δεν γέλαγε.
«Μπορείς να κάνεις κι άλλες φωνές ζώων;» τον ρώτησα.
«Όχι», απάντησε σχεδόν προσβεβλημένος. «Μόνο το σκύλο. Αλλά τον κάνω τόσο καλά που κανένας δεν μπορεί να με ξεχωρίσει από έναν σκύλο. Μπορώ να κάνω γαύγισμα, κλάμα, πώς κάνει όταν τον χτυπάει αυτοκίνητο. Στέκομαι στο δρόμο και κάνω το κλάμα του. Κι οι οδηγοί σταματάνε και ψάχνουν το ζώο που χτύπησαν».
Δεν είχα πραγματικά τι να πω.
«Μπράβο ταλέντο!» θαύμασα.
«Όχι! Δεν είναι ταλέντο»! φώναξε με σοβαρότητα. «Θέλει πολύ δουλειά! Θέλει πίστη για να μπορέσεις να κάνεις τον σκύλο! Χρόνια προσπαθούσα και δεν τα κατάφερνα! Νόμιζα πως ο κόπος κι οι προσπάθειές μου θα πάνε στράφι. Όμως το πίστεψα και να! Αλλά χρειάστηκε πολύ δουλειά! Κόπος! Αφοσιώθηκα σε αυτό για χρόνια! Το ταλέντο δεν είναι αρκετό»!
Τελειώσαμε το μεταπτυχιακό. Πήγαμε στρατό κι εγώ εξέδωσα το πρώτο μου μυθιστόρημα. Δούλεψα πολύ κι έγινα συγγραφέας, όχι τόσο σπουδαίος όσο ονειρευόμουν. Ίσως να μην είχα πίστη.
Θυμάμαι συχνά τον αδελφό της χοντρής κι αναρωτιέμαι αν ακόμη κάνει τον σκύλο.
