Φαντάσου έναν ουρανό να βρέχει νεκρά περιστέρια. Φαντάσου τα φανάρια των αθηναϊκών διασταυρώσεων εκεί όπου διασταυρώνεται το τίποτα με το τίποτα, το πουθενά με το πουθενά και το ανύπαρκτο με το ανύπαρκτο, γεμάτα από σκιές παιδιών που ουδέποτε υπήρξαν. Μια ακόμη εκδοχή της πραγματικότητας. Μια ακόμη εκδοχή της φρίκης, που βέβαια εντάσσεται στα θεμέλια, ή μάλλον στα έγκατα του ηθικού ρεαλισμού, ο οποίος με τη σειρά του στηρίζει τον περιώνυμο πολιτικό ρεαλισμό των τεράτων. Και των συν αυτοίς κολαούζων, καθώς και των αδίστακτης χαμέρπειας απολογητών ενός απίστευτα συνθλιπτικού καθεστώτος. Έλεγα, λοιπόν, για τα νεκρά περιστέρια. Δεν είναι σχήμα λόγου. Μιλώ -και το είχα γράψει πριν από χρόνια σ' αυτή τη φιλόξενη στήλη της "Αυγής"- για τα περιστέρια που δηλητηρίαζαν οι υπηρέτες πολλών αφεντάδων γύρω από το Ηρώδειο κάθε φορά που υπήρχε κάποιο φιλανθρωπικό γκαλά φασιστικής γκλαμουριάς για την οποία διάφορες λιγωμένες πένες έγραφαν τα ζαχαρωτά τους λόγια. Και γέμιζε ο τόπος από νεκρά περιστέρια μην τυχόν και λερωθούν από καμιά κουτσουλιά οι εσθήτες των βαρβαρισμένων κυριών και των βαρβαρικών κυρίων. Μην τυχόν και λερωθεί ο ήχος, άψογα ερμηνευμένος βέβαια από μια παγκοσμίου φήμης Συμφωνική Ορχήστρα ενός Μπετόβεν, ενός Μότσαρτ και άλλων. Ένας ήχος ήδη λερωμένος από το αίμα μιας πληγής, από το αίμα αυτού του αδυσώπητου ηθικού ρεαλισμού της φιλανθρωπίας που κανένας δεν άκουσε. Και σε πολλές περιπτώσεις όχι από αδυναμία ακοής, αλλά από επιλογή ωτοσκλήρυνσης, με άλλα λόγια από επιλογή βραχυκαρδίας.
Η ίδια ηθική αγριότητα που φτάνει μέχρι τον αισθητικό καλλωπισμό της αγριότητας όπου δεν ξεχωρίζεις το δακτυλικό αποτύπωμα μιας Μαριάννας Βαρδινογιάννη από εκείνο μιας Γιάννας Αγγελοπούλου. Το θέμα είναι η δουλειά να γίνεται. Και δουλειά είναι ο αισθητικός δογματισμός της καθαριότητας, ο οποίος με τη σειρά του υποβάλλει την ιδέα της δογματικής σταθερότητας: Κοιμηθείτε ήσυχοι. Οι φύλακες αγρυπνούν. Δεν έχει σημασία αν οι φύλακες είναι οι φύλακες της φυλακής σας. Σημασία έχει ότι τίποτα δεν κουνιέται. Όποιο περιστέρι ενοχλεί τη μουσική στο Ηρώδειο, κάτω από τον Παρθενώνα, όποιο περιστέρι μολύνει τη λογική συνέπεια που ενοποιεί τα χάσματα ενός παράλογου συστήματος, απλώς δηλητηριάζεται και πεθαίνει. Όποιο παιδί ενοχλεί την αισθητική καθαρότητα των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, απλώς εξαφανίζεται. Έτσι σαν περιστέρι σε φιλανθρωπική γιορτή, γελοίας -δηλαδή φρικτής- μεγαλοπρέπειας. Ολόκληρα 502 παιδιά εξαφανίστηκαν από τις αθηναϊκές διασταυρώσεις όπου το τίποτα διασταυρώνεται με την αγριότητα και τη γονιμοποιεί σε διαρκή τερατογένεση και δεν κουνήθηκε φύλλο. Ολόκληρες 502 παιδικές ζωές "χάθηκαν" μέσα από το κρατικό ίδρυμα "Αγία Βαρβάρα" και η τύχη τους -λέει- αγνοείται εδώ και δέκα χρόνια. Η τύχη τους; Ποια τύχη; Δεν υπάρχει τύχη γι' αυτά τα παιδιά. Δεν αγνοούνται καν, ας είμαστε ειλικρινείς. Αυτά τα παιδιά υπήρξαν ως γυμνά υποκείμενα ανάμεσα στους λύκους. Και χάθηκαν έτσι, ως γυμνά υποκείμενα χωρίς κανένα ρούχο ηθικής, λογικής και αισθητικής προστασίας, δηλαδή πολιτικού ρουχισμού και τροφοδοτημένης ελευθερίας. Την ίδια στιγμή που ένας άψογος ρουχισμός μιας σπάταλης ταξικά δημοκρατίας φρόντιζε να στέλνει στο καθαρτήριο (νομίζοντας ότι καθαρτήριο και καθαριστήριο είναι ένα και το αυτό) τα λιμνάζοντα όνειρα των υπηρετών του. Κάπως έτσι χάθηκαν 502 ολόκληρα παιδιά. Σαν περιστέρια. Τα τρομάζεις και φεύγουν. Τα δηλητηριάζεις και το πρόβλημα δεν υφίσταται. Από το ίδρυμα "Αγία Βαρβάρα" εξαφανίζονται 502 παιδιά και δεν υπάρχει πρόβλημα. Απλώς εξαφανίζεται ένα πρόβλημα. Τι κι αν αυτό συμβαίνει στον σκληρό πυρήνα της δημοκρατίας που είναι η ίδια η ύπαρξη, η θεμελιώδης προϋπόθεση της ισότητας. Α, μπα, τέτοιου είδους ισότητα στη δημοκρατία του γελοιωδέστατου Σημίτη, του εξαγριωμένου Βενιζέλου, του ακαμάτη Παπανδρέου, του φασισμένου Σαμαρά, του παιδόμυαλου Καραμανλή, δεν υφίσταται. Η δημοκρατία τους είναι αλλού. Και υπακούει σε άλλου είδους λογική. Δεν είναι μια λογική που ενδιαφέρεται για νεκρά περιστέρια και εξαφανισμένα παιδιά. Δεν είναι, εννοείται, μια πολιτική λογική. Γιατί είναι μια λογική των αριθμών. Των snob αριθμών. Όπου snob θα πει sinal nobilita, δηλαδή χωρίς τιμή. Χωρίς αξιοπρέπεια.
Αλήθεια. Πόσο κοστίζει το δηλητήριο για ένα περιστέρι; Πόσο κοστίζει η μεταφορά ενός παιδιού του πουθενά από το φανάρι στο ίδρυμα "Αγία Βαρβάρα" κι από εκεί στο πουθενά; Πόσο κοστίζει ο αριθμός 502 στους συσχετισμούς των απολύσεων, στην ταραγμένη αμβλύνοια του Κεδίκογλου, στα τρομαγμένα και υποτακτικά μαθηματικά αυτού του Στουρνάρα, στο λιγοστό που ονομάζεται Παντελής Καψής, ένα παιδί μεγαλωμένο μέσα στο φανάρια της εξουσίας που το αποσύρουν και το τοποθετούν όπου θέλουν, ένα παίγνιο του συστήματος που δεν κοστίζει τίποτα (σε αισθητικές μεταβολές), αλλά αμείλικτο σε μεταβολισμό της λογικής. Τίποτα. Τίποτα δεν κοστίζουν. Κι αυτό το τίποτα είναι που πρέπει να ανατρέψουμε. Αυτό το άγριο τίποτα.
