Live τώρα    
24°C Αθήνα
ΑΘΗΝΑ
Αίθριος καιρός
24 °C
21.7°C26.3°C
2 BF 38%
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Αίθριος καιρός
23 °C
20.6°C24.9°C
3 BF 38%
ΠΑΤΡΑ
Αίθριος καιρός
19 °C
19.4°C24.3°C
2 BF 55%
ΗΡΑΚΛΕΙΟ
Ελαφρές νεφώσεις
21 °C
20.4°C21.6°C
2 BF 64%
ΛΑΡΙΣΑ
Ελαφρές νεφώσεις
22 °C
21.9°C23.5°C
0 BF 37%
«Πίσω από κάθε ρόλο υπάρχει ένα ανθρωπάκι που βλέπει και κρίνει»
  • Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς
  • Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
Εκτύπωση

«Πίσω από κάθε ρόλο υπάρχει ένα ανθρωπάκι που βλέπει και κρίνει»

«Όπως η αγωγή είναι καταλυτική στο μεγάλωμα των τρυφερών βλαστών μιας οικογένειας, έτσι και σε εμάς, τους ηθοποιούς του Θεάτρου Τέχνης, η αγωγή μάς ακολουθεί, γιατί και το Θέατρο Τέχνης ήταν οικογένεια». Έτσι αρχίζει η συνομιλία μας με τη Ρένη Πιττακή, που μετά από πενήντα χρόνια στο θέατρο επιμένει να υποστηρίζει τη μεγάλη αλήθεια:

«Ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε έως σήμερα τη δουλειά μας, δεν έχει αλλάξει. Όπου και να βρεθούμε. Είναι τάξιμο και αφοσίωση. Το να μην θέλεις να κάνεις έκπτωση, το να είσαι με όλο σου το είναι εκεί που χρειάζεται».

Ομολογεί πως όταν υπήρχε ο Κουν, ακόμα και στην κάμψη του Θεάτρου, η ίδια δεν έφυγε. «Ήμουν ανήσυχη, πήγα να κάνω κάτι ατασθαλίες εκτός, λίγο τηλεόραση, λίγο σινεμά, αλλά δεν έφυγα. Και δεν ήταν όλα τα χρόνια ακμής και δημιουργίας και έμπνευσης. Υπήρχαν και χρόνια κάμψης, από τα τέλη του '80 και μετά, όπως είναι φυσικό».

Αυτός ο χειμώνας βρίσκει τη Ρένη Πιττακή στο Θέατρο Ιλίσια - Βολανάκης, να πρωταγωνιστεί στο «Μίζερι» του Στίβεν Κινγκ δίπλα στον Λάζαρο Γεωργακόπουλο και σε μια παράσταση που σκηνοθετεί ο Τάκης Τζαμαργιάς, ερμηνεύοντας την Άννι Γουίλκς. Ένα πρόσωπο με φοβερές μεταπτώσεις που απαιτεί όπως εξηγεί η ηθοποιός τεράστιες, σωματικές και πνευματικές αντοχές. Το δυνατό αυτό θρίλερ που βασίστηκε στο ομώνυμο μπεστ σέλερ του Στίβεν Κιγκ, παρακολουθεί την ιστορία του επιτυχημένου συγγραφέα Πολ Σέλντον, ο οποίος μετά από ένα σοβαρό αυτοκινητιστικό ατύχημα, σώζεται από τη φανατική θαυμάστρια του Άννι Γουίλκς με αποτέλεσμα να ξυπνήσει παγιδευμένος στο σπίτι της. Ενώ αναρρώνει, η Άννι διαβάζει κρυφά το χειρόγραφο με το καινούργιο του μυθιστόρημα, όπου ανακαλύπτει με οργή ότι ο Πολ έχει «σκοτώσει» την αγαπημένη της ηρωίδα, τη Mίζερι. Ως εκ τούτου, τον εξαναγκάζει να γράψει ένα νέο βιβλίο όπου η Μίζερι «επανέρχεται στη ζωή». Ο Πολ συνειδητοποιεί την παραφροσύνη της Άννι, καθώς και το ότι δεν έχει καμία πρόθεση να τον απελευθερώσει ποτέ. Η συμπεριφορά της τον οδηγεί στο σημείο να ξεκινήσει να γράφει το βιβλίο, σαν να εξαρτάται η ζωή του από το πότε θα το τελειώσει. Εάν ο Πολ δεν καταφέρει να τηρήσει τις προθεσμίες που του έχει βάλει η Άννι, βρίσκεται σε θανάσιμο κίνδυνο.

«Είναι πολύ σημαντικό να έχεις τέτοιου είδους συναντήσεις με ρόλους, ανθρώπους, τόπους και συνεργασίες, είναι κάτι που σε κάνει να χαίρεσαι και να συνεχίζεις να παιδεύεσαι. Αυτό είναι το θέατρο, περιπέτεια, παιχνίδι, χαρά και ένταση, τα πάντα» λέει με ενθουσιώδη τρόπο και εφηβική διάθεση. Δεν διστάζει, όμως και να παραδεχθεί πως «ο ενθουσιασμός είναι κάτι που φεύγει κι έρχεται, καθώς υπάρχει και η κάμψη και η κούραση. Αλλά ναι, το ενδιαφέρον και κάτι που σε κεντρίζει και θέλεις να το δεις, να το ψάξεις, να το στήσεις, να το παίξεις, σε βάζει σε μια κίνηση». Αναφερόμενη στην ηρωίδα που ερμηνεύει αναρωτιέται πως η ίδια «δεν είναι τόσο στιβαρή όσο εκείνη και ο τρόπος που περιγράφεται από τον συγγραφέα, πολύ δυναμική, πολύ ‘μασίφ’, με απεριόριστη σωματική δύναμη».

«Στην παράσταση δεν μας ενδιέφερε μια σίριαλ κίλερ, αλλά περισσότερο το στοιχειό του δημιουργού, ο δαίμονάς του, η ερινύα του, που έρχεται να τον τσακίσει και να τον φέρει μετά από μια πάλη με τον εαυτό του, ενώπιόν του. Σε τέτοιο σημείο μάλιστα που να τον δει κατάματα και να τον γνωρίσει καλύτερα, να τον αποδεχθεί. Είναι κάτι που το γεννάει ο ίδιος. Και είναι η τυραννία του, ο άλλος του εαυτός που δεν τον αφήνει να ησυχάσει σε αυτό που δημιουργεί. Ο συγγραφέας είναι ο πρώτος θαυμαστής του εαυτού του που αν δεν τον πιστέψει δεν μπορεί να προχωρήσει και να δημιουργήσει. Έτσι επιστρέφει σε αυτό που ξέρει να κάνει καλά, συμφιλιώνεται και εμβαθύνει. Η Άννι που ερμηνεύω είναι μια ηρωίδα στην οποία υπάρχει ακόμα η παιδικότητά της, ο ενθουσιασμός της. Ο ενθουσιασμός που τη διακατέχει στο πώς μπαίνει στις ζωές των άλλων. Υπάρχει και η συγκινητική της πλευρά, που είναι η πίστη της. Υπάρχουν σκηνές που εκμυστηρεύεται τα παιδικά της χρόνια, τη στέρηση που υπέστη. Το έργο θέτει, μεταξύ άλλων, το ερώτημα κατά πόσο το κοινό μπορεί να επιβάλλει και να υπαγορεύσει σε έναν δημιουργό αυτό που εκείνο θέλει».

Έχοντας διανύσει πολλά χιλιόμετρα στη θεατρική σκηνή, μέσα από πάμπολλους ρόλους, η Ρένη Πιττακή, απαντά με στωικότητα πως «πίσω από όλα αυτά τα πρόσωπα υπάρχει μια ηθοποιός. Εκεί πίσω είναι ένα ανθρωπάκι που πάντα βλέπει και κρίνει. Δεν χάνομαι μέσα στους ρόλους. Έχω μέσα μου βιώματα, φράσεις που έρχονται ξανά και ξανά ή φράσεις άλλων που είναι μότο ζωής. Όπως αυτό που λέει ο Μπέκετ, να προσπαθείς να αποτύχεις, να προσπαθείς ξανά να αποτύχεις καλύτερα . Ή δεν μπορώ να συνεχίσω, αλλά συνεχίζω. Έτσι είναι η ζωή. Και η μιζέρια είναι κάτι που απεχθάνομαι. Βλέπεις ανθρώπους που μπορεί να είναι χειρότερα από κάποιους άλλους, αλλά η αντιμετώπισή τους είναι γενναία»!

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΓΝΩΜΕΣ

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

EDITORIAL

ΑΝΑΛΥΣΗ

SOCIAL