«Ο κόσμος», έχει πει ο Λάο Τσε, «μοιάζει μ’ ένα παιδί που γεννήθηκε τα μεσάνυχτα. Όταν την άλλη μέρα βγει ο ήλιος, νομίζει ότι το χθες δεν υπήρξε ποτέ». Πάμπολλες είναι οι φορές που το αξίωμα αυτό βρήκε την εφαρμογή του με επιπτώσεις κάθε άλλο παρά ευχάριστες. Το βλέπουμε και τώρα με τη στάση της Ν.Δ. και του Κυριάκου Μητσοτάκη σχετικά με την ονοματοδοσία στο γειτονικό κράτος της ΠΓΔΜ. Κι αν επρόκειτο μόνο για παλινωδίες μπροστά στα πολιτικά αδιέξοδά της, θα ήταν απλώς ένα εσωτερικό πρόβλημα το οποίο δεν θα ξεπερνούσε τα όρια των συντεταγμένων κομματικών της οργάνων. Ωστόσο, το πράγμα δεν είναι έτσι και γι’ αυτό η πολιτική συμπεριφορά της Ν.Δ. είναι επικίνδυνη. Ακριβώς γιατί επιδιώκει και καλλιεργεί την ιστορική συσκότιση σχετικά με το τι έγινε μέχρι σήμερα σχετικά με το όνομα «Μακεδονία». Μπροστά στη λυσσαλέα της επιδίωξη για επιστροφή στην κυβερνητική εξουσία δεν ορρωδεί προ ουδενός. Και μάλιστα με μια πρακτική που, αν δεν ήταν επικίνδυνη, άνετα θα κέρδιζε την... εύθυμο μνεία εκ μέρους της κοινωνίας. Μια πρακτική χωρίς σχέδιο, χωρίς άλλο στόχο πλην της εκδίωξης της σημερινής κυβέρνησης. Μια πρακτική επομένως που προσφεύγει με αλλοπρόσαλλη βιασύνη σε κάθε ευκαιρία, πραγματική ή φανταστική, η οποία παρουσιάζεται. Έτσι, χωρίς πρόγραμμα, όπως θα έλεγε (και τι δεν θα έλεγε...) η αείμνηστη Μαρία Ρεζάν, η οποία δεν μασούσε τα λόγια της. Με αδιαφορία για τις επιπτώσεις σε ένα τόσο σοβαρό θέμα, με κινήσεις που φτάνουν, χωρίς κανένα πρόβλημα, μέχρι τη γελοιότητα, όπως η μουγγαμάρα του Κυριάκου Μητσοτάκη στη συνάντησή τους με τον πρωθυπουργό.
Έχουμε δηλαδή να κάνουμε με ένα πολύπλευρο και πολυεπίπεδο πολιτικό παράδοξο: ένα κόμμα που διατυμπανίζει τον φιλοευρωπαϊκό του χαρακτήρα και τον φιλοευρωπαϊκό του προσανατολισμό να επιδεικνύει τέτοιον επαρχιώτικο απομονωτισμό, ώστε να έρχεται σε αντίθεση ακόμα και με τους Ευρωπαίους οργανικούς συμμάχους και ομοϊδεάτες του. Ένα κόμμα που υποτίθεται είναι ορκισμένο εναντίον του λαϊκισμού να καταφεύγει ασμένως στον πιο χυδαίο λαϊκισμό που κολακεύει την οπισθοδρόμηση, την οπισθοπορεία, τις καταγωγικές εργαλειακές ανωμαλίες ζωτικών ψευδοκατασκευών που μετατρέπουν την Ιστορία σε ιδεοληπτική δοξασία, να κολακεύει δηλαδή τις υστερήσεις που αναμφισβήτητα υπάρχουν στην ελληνική κοινωνία. Υστερήσεις τις οποίες όποιος κάνει ότι δεν τις βλέπει, και πολύ περισσότερο τις κολακεύει, προσφέρει κάκιστη υπηρεσία στη χώρα και στον λαό της. Και η Ν.Δ., τείνοντας τη δεξιά (του Κυρίου) σε ένα ακροδεξιό και φασιστικό ακροατήριο, μοιάζει να αγνοεί στην καλύτερη περίπτωση (που φυσικά η άγνοια δεν συγχωρείται) ή να επιδιώκει να αποκομίσει κέρδη από τον καταστροφικό «πατριωτισμό» της χυδαιότητας και της πατριδοκαπηλίας. Και πού; Σε μια χώρα που πέρασε μαρτυρικές στιγμές, που πέταξε στα σκυλιά την περιουσία της σε ανθρώπους και δυνατότητες θρηνώντας θύματα, που πλήρωσε (ακόμα και με τα Μνημόνια και την επιτροπεία) με βαρύτατο τίμημα την σπατάλη και την αρπαγή αυτής της περιουσίας από εκείνους που παχύνθηκαν από τον επαγγελματικό «πατριωτισμό» της αχόρταγης ρεμούλας.
Η Ν.Δ. λοιπόν μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα «νομίζει ότι το χθες δεν υπήρξε ποτέ». Και τρέχει πίσω από το άρμα του Σαμαρά, του Άδωνι, του Βορίδη και των ομοίων τους, ξεχνώντας ακόμα και το δικό της, το κατάδικό της «χθες». Ξεχνώντας -και προσωπικά ο Κυριάκος Μητσοτάκης- ότι ο Σαμαράς ήταν εκείνος που έχτισε μια δυσοίωνη και θλιβερή στην ανεπάρκειά της πολιτική καριέρα (που εξακολουθεί να πληρώνει ο ελληνικός λαός) πάνω στο «Μακεδονικό», ρίχνοντας την κυβέρνηση Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Η Ν.Δ. ξεχνά ότι στο σχεδόν... χθεσινό χθες, επί υπουργίας Σαμαρά στο Εξωτερικών, εκτινάχτηκαν θηριωδώς τα μυστικά κονδύλια και ο ίδιος ο, πρωθυπουργός τότε, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είχε καταγγείλει ότι φεύγανε τα λεφτά με τη σέσουλα μέσα σε σακούλες σκουπιδιών. Και επί τη ευκαιρία: θα μάθουμε ποτέ πού πήγαν, ποιοι τα έδωσαν και ποιοι τα πήραν ή είναι αντίθετο με τη θρησκεία του συγκεκριμένου «πατριωτισμού;»
Φαίνεται ότι όλα τούτα τα δυσώδη είναι ψιλά γράμματα για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που τα ξεπερνά με πολύ μεγάλη άνεση, εναλλάσσοντας ταχύτατα ενδυμασία από το πλούσιο βεστιάριο της παράταξης. Τη μια στιγμή φορά το κουστούμι του Ευρωπαίου, την επόμενη του Μακεδόνα πολεμιστή με πλήρη εξάρτηση και την μεθεπόμενη του μακεδονομάχου γιατί έτσι επιτάσσει το «εθνικό συμφέρον». Και άσε τον Διονύσιο Σολωμό να πιστεύει πως «εθνικό είναι το αληθές». Αυτό ήταν παλιά. Τώρα το «εθνικό συμφέρον» είναι ένας χορός μεταμφιεσμένων. Και σαν διαφήμιση καρναβαλικών στολών με πρωταγωνιστή τον Ψωμιάδη.
Και να μην ξεχνάμε φυσικά ότι σ’ αυτό τον χορό μεταμφιεσμένων δεν παραλείπει να πάρει μέρος και η Εκκλησία, παρά την αντίθεσή της με την παγανιστική αποκριά. Άλλωστε, δεν είναι η πρώτη φορά που η Εκκλησία μεταμφιέζεται. Κυρίως σε πολιτική δύναμη με έξοδα άλλων. Ας μην ξεχνάμε τον μεταμφιεσμένο φασισμό στου Αμβρόσιου και άλλων ιεραρχών. Τη μεταμφιεσμένη αγάπη που πρεσβεύει το μίσος. Ας μην ξεχνάμε τις μεταμφιεσμένες «αγαπητικές» επιχειρηματικές δραστηριότητες της Εκκλησίας. Μόλις πρόσφατα ο πατριώτης Άνθιμος προκάλεσε την εισαγγελική έρευνα επειδή είχε μεταμφιέσει μια ξενοδοχειακή επιχείρηση σε εκκλησιαστικό ίδρυμα για να μην πληρώνει φόρους. Εδώ ακριβώς παίρνει το νόημά του ο χαρακτηρισμός «θεοσκεπές». Δηλαδή, θεοσκεπές ίδρυμα θα πει ίδρυμα κέλυφος. Κάτι σαν την εταιρεία κέλυφος που ήθελαν να φτιάξουν οι Βαρδινογιάννηδες και Μαρινάκηδες για να «σκεπάσουν» τα χρέη του Mega. Γιατί αυτή είναι η Ελλάδα «τους», αυτός είναι ο πατριωτισμός «τους», αυτή είναι η πίστη «τους». Και, δυστυχώς, αυτή είναι σήμερα η Ν.Δ. Ένα κόμμα «χέρι - χέρι με τον Καρατζαφέρη».
