Σε προσωπικό επίπεδο δεν νομίζω ότι η σύντροφος του πρωθυπουργού Μπέττυ Μπαζιάνα χρειάζεται κάποιας μορφής υπεράσπιση για την περιώνυμη συνέντευξή της στην «Εφημερίδα των Συντακτών» και στην εξαιρετική συνάδελφο Έφη Μαρίνου (το ότι η εν λόγω συνάδελφος κατηγορήθηκε, και μάλιστα με βεβαιότητα, για στημένη και προκάτ συνέντευξη συνιστά αν μη τι άλλο προσβολή στην επαγγελματική της αξιοπρέπεια, γεγονός που θα έπρεπε να προκαλέσει κάποιας μορφής αντίδραση από την ΕΣΗΕΑ).
Σε προσωπικό επίπεδο, λοιπόν, ούτε η Μπέττυ Μπαζιάνα ούτε η Έφη Μαρίνου έχουν ανάγκη υπεράσπισης. Μια χαρά υπερασπίζονται τον εαυτό τους με τη δημόσια παρουσία τους. Όποιος έχει μάτια βλέπει και όποιος έχει αυτιά ακούει. Αλλού είναι το πρόβλημα με τον θόρυβο και την εμπάθεια των αντιδράσεων σχετικά με τη συνέντευξη αυτή. Πρόβλημα που δυστυχώς δεν περιορίζεται στις ανόητες γραφικότητες τύπου Λεβέντη ή Ποταμιού ή στις πυριφλεγείς κορώνες μιας προθετικά εμμανούς αντιπολιτευτικής πρακτικής. Έτσι κι αλλιώς, την εμμανή αντιπολιτευτική πρακτική με κάθε ευκαιρία και αφορμή τη βλέπουμε διαρκώς και αδιαλείπτως και σε πολύ σοβαρότερα θέματα, όπου δεν λαμβάνονται υπ’ όψιν οι επιβλαβείς επιπτώσεις και η καθολικότητα των συνεπειών της. Σε μια συνέντευξη θα σταματούσε ο αντιπολιτευτικός οίστρος;
Εν πολλοίς, λοιπόν, αναμενόμενες οι αντιδράσεις σε πολιτικό επίπεδο και απολύτως ανάλογες με το επίπεδο τόσο του πολιτικού προσωπικού όσο και του δημόσιου λόγου που βρίθει κατασκευών, ψευδολογιών, κενολογίας και λυσσαλέας επίδειξης εξυπνακισμών. Το γεγονός άλλωστε ότι πλείστες όσες χολερικές αντιδράσεις προήλθαν από γραφίδες ή έντυπα που ουκ ολίγες φορές αναγκάστηκαν να ζητήσουν συγγνώμη για ένα ψεύδος τους (το οποίο χωρίς κανένα πρόβλημα, συνειδησιακό ή άλλο, μπορεί να επαναλάβουν), δείχνει του λόγου το αληθές. Θα μπορούσαν, λοιπόν, οι αντιδράσεις να θεωρηθούν σαν μια κουραστική και αφόρητα βαρετή επανάληψη μιας επαγγελματικά εθισμένης αντίδρασης και το πράγμα να τελειώσει εκεί.
Ωστόσο, νομίζω πως είναι λάθος το όλον γεγονός να τελειώσει έτσι. Γιατί για ακόμη μια φορά αναδύθηκε στην επιφάνεια της καθημερινότητας, το σκαιό και φαιό πρόσωπο των έμφυλων διαχωρισμών. Αναδύθηκε αυτή η θλιβερή διάθεση υποτίμησης της γυναίκας και του στερεοτυπικά περιορισμένου ρόλου της, που, από ό,τι φαίνεται, έχει ισχυρές ρίζες ανάσχεσης στην ελληνική προσπάθεια για κοινωνική απελευθέρωση. Στην ουσία πρόκειται για εμπόδιο στον γενικό αγώνα για ισότητα, αφού ο κάθε τρόπος διαχωρισμού (επομένως και ο έμφυλος) σε ανώτερα και κατώτερα είδη σημαίνει ανισότητα, άρα και έλλειψη ελευθερίας. Συνεπώς και δημοκρατίας. Αυτό ισχύει απολύτως, όσο κι αν ο κύριος Μητσοτάκης (γιος της Μαρίκας, αδελφός της Ντόρας και σύζυγος της Μαρέβας... θου Κύριε), πιστεύει ότι η ανισότητα (άρα και η έμφυλη) είναι η φυσική μας κατάσταση και ότι η κατάσταση ισότητας μόνο δεινά μπορεί να επιφέρει.
Αυτονόητα πράγματα θα μου πεις, αλλά να που το πράγμα δεν είναι έτσι. Η μανία με την οποία ξέσπασε το αντιγυναικείο μένος εναντίον μιας γυναίκας που από την προβεβλημένη θέση της «τόλμησε» να διατυπώσει άποψη, τόλμησε δηλαδή να Φαίνεται και να Είναι αυθύπαρκτη οντότητα με λόγο και θέσεις, δείχνει ότι έχουμε πολύ δρόμο και πολύ αγώνα ακόμα ώσπου να φτάσουμε σε μια πραγματική δημοκρατία και συνεπώς σε μια αληθινή κατάσταση ελευθερίας και ισότητας. Έχουμε πολλά και πυκνά σύννεφα τεστοστερόνης (ταξικής όσο και τοξικής) να διαλύσουμε για να φανεί ο ορίζοντας. Ας μην ξεχνάμε επίσης ότι οξύτατες και σεξιστικά βίαιες αντιδράσεις υπήρξαν και από γυναίκες και μάλιστα (το παράλογο και θλιβερό) από γυναίκες που οι ίδιες στο παρελθόν υπέστησαν την έμφυλη βιαιότητα. Από σεβασμό στη σοβαρότητα του προβλήματος δεν θα καταφύγω στην ειρωνεία και την αναγωγή του στην αρμοδιότητα της ψυχιατρικής. Γιατί ακριβώς εδώ βρίσκεται η ένδειξη του πόσο βαθιά ριζωμένη είναι η αντίληψη, η αντιδραστική αντίληψη για τη θέση και τον ρόλο της γυναίκας. Ρόλο βέβαια που η ίδια ουδόλως επέλεξε, αλλά της επιβλήθηκε από στέρεους αναχρονισμούς που καλά κρατούν. Θέλω να πω ότι καλά κρατούν δεμένα ακόμα και μυαλά (καθώς και ψυχές) που θέλουν να λέγονται προοδευτικά. Αμ δε! Αρκεί να υπάρξει η αφορμή και τότε η καθυστέρηση βρίσκεται επί ποδός πολέμου, δείχνοντας το σκαιό της πρόσωπο.
Καλό λοιπόν θα ήταν να τα σκεφτούμε όλα τούτα. Να φέρουμε στο μυαλό μας τις ακραίες καταστάσεις στις οποίες οδηγούν αυτές οι αντιλήψεις. Και μπορεί οι εξαιρετικά ακραίες περιπτώσεις να αποτελούν εξαιρέσεις(;), δυστυχώς όμως η αντιδραστική αντίληψη της έμφυλης ανισότητας δεν αποτελεί εξαίρεση από μια αόριστη και γι’ αυτό χαλκευμένη θεώρηση της δημοκρατίας. Με κάθε σεβασμό στα θύματα, ας σκεφτούμε τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζονται οι γυναίκες που υπέστησαν το φρικτό έγκλημα του βιασμού. Ας σκεφτούμε ότι ουκ ολίγες φορές υφίστανται και ένα δεύτερο έγκλημα εξίσου επώδυνο: εκείνο που τις θεωρεί περίπου συνένοχες του βιασμού τους, επειδή τάχα μου «δεν μπορεί, κάτι θα έκαναν κι αυτές». Τρέμεις και να σκεφτείς την απίστευτη βαρβαρότητα, τον δεύτερο βιασμό που σημαίνει μια τέτοια άποψη. Να όμως που υπάρχει. Εδώ. Δίπλα μας. Και, δυστυχώς, ίσως και μέσα μας.
Αυτό να σκεφτούμε πριν προσπεράσουμε αβασάνιστα τις αντιδράσεις που ξεσήκωσε η συνέντευξη της κυρίας Μπαζιάνα: την εγκληματικά εύκολη υποτίμηση της γυναίκας. Στο σπίτι, στη δουλειά, στην κοινωνία. Την καταδίκη της θυματοποίησης στην οποία πολλές φορές, λόγω της εξαιρετικής πίεσης που υφίστανται, οδηγούν οι ίδιες τον εαυτό τους. Άλλο ένα ατιμώρητο έγκλημα. Με συνακόλουθη τη βαθιά ασέβεια προς το ανθρώπινο ον, προς την ανθρώπινη ζωή. Καμιά κοινωνία όμως δεν κέρδισε από τις ανισότητες, καμιά κοινωνία δεν προχώρησε μέσα στην απερήμωση. Όσο κι αν προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο. Ας το σκεφτούμε.
Για ακόμη μια φορά αναδύθηκε στην επιφάνεια της καθημερινότητας το σκαιό και φαιό πρόσωπο των έμφυλων διαχωρισμών
