Έτσι μου είπες. Αλλά εγώ δεν σε πίστεψα. Ποιος ήταν ο λόγος; Γιατί οι άθλιοι παρέμειναν εδώ και σε αυτό που λέμε νέα χρονιά. Άκουσα πάλι κραυγές για την "Σοβιετία" ή για την Βόρεια Κορέα. Βγήκα την 1η του χρόνου βόλτα στην πόλη μου, να δω ποιανού διάσημα φορούν τα τάγματα του Κόκκινου Στρατού. Εκείνα τα πάλαι της Σοβιετικής Ένωσης ή τα άλλα αυτά τα νέα της Β. Κορέας;
Όχι δεν είδα ουρές έξω από τα γαλατάδικα, ούτε έξω από τις τράπεζες. Έξω από τα μαγαζιά που πουλούσαν τις θεραπευτικές του ξενυχτιού και του αλκοόλ μπουγάτσες, εκεί ναι υπήρχαν ουρές. Όπως και στις εκκλησίες που οι πιστοί έμπλεοι χαράς έψελναν όχι την Διεθνή, αλλά τους ψαλμούς για την σωτηρία της ψυχής τους. Αλλά τα τάγματα των ερυθρών δεν ήρθαν. Προς τι οι κραυγές λοιπόν; Για ένα ακόμη fake news, για μια ακόμη Ελένη. Ύστερα μίλησα με τους εμπόρους και κείνοι έλεγαν πως να, κάτι έγινε φέτος. Πως θες η σταθερότητα, θες που έπεσε χρήμα όπως λένε, η αγορά πήγε σαφώς καλύτερα. Πώς να κατασκευάσεις ακόμη ένα ψέμα;
Εύκολο, μου είπε η φίλη μου, ας πουν κάτι για την σύντροφο του πρωθυπουργού. Δεν μπορεί, κάποια αμαρτία θα έχει και αυτή. Ας ξεκινήσουν λοιπόν από αυτό, το ουδείς αναμάρτητος, και εφόσον ουδείς αναμάρτητος, τα μαρινάκεια μέσα θα θέσουν το λογικοφανές ερώτημα: Ποια αμαρτία έχει η συγκεκριμένη; Γιατί θα έχει οπωσδήποτε. Μία μέρα να τσιμπήσει ο κόσμος, δεύτερη μέρα να το σκεφτεί, τρίτη μέρα θα βγει η διάψευση· τέταρτη μέρα, άρα για να διαψεύδουν κάτι θα υπάρχει. Να πώς κατασκευάζεται η πραγματικότητα. Δεν είχε άδικο η φίλη μου.
Το 2018 λοιπόν ήρθε κουβαλώντας τις αμαρτίες του 2017. Καμία συστολή, καμία ενσυναίσθηση. Μου αρέσει αυτή η λέξη, την χρησιμοποιούν και κάποιοι δήθεν που νομίζουν ότι κατέχουν τις αλήθειες. Τα διέγραψα όλα αυτά, όμως κι ακροβατώ ανάμεσα στις πολλές αμαρτίες μου και στις ελάχιστες χαρμόσυνες στιγμές μιας άλλης ζωής. Στην μεθόριο μου είπες και συμφώνησα. Γιατί πραγματικά θέλει κόπο και μόχθο ειλικρινή για να αντέξεις τον βομβαρδισμό των χυδαίων εννοιών και των ποταπών λέξεων. Ή, καλύτερα, δεδομένου ότι δεν υπάρχουν ποταπές λέξεις και χυδαίες έννοιες, των ανθρώπων που έμαθαν ότι τα πάντα είναι δικά τους. Αυτή η εμετική βία τους είναι που πρέπει να μας θέτει σε εγρήγορση. Ούτε τα ψέματά τους, ούτε οι "αλήθειες" τους, η βία τους όμως ναι πρέπει να μας κρατά με ανοιχτά αυτιά.
Στιγμές ενός αθέατου Γενάρη είπες, και θυμήθηκα έναν άλλο Γενάρη, εκείνον τον μαγικό του 2015. Πυκνός χρόνος. Και τώρα τι; Τώρα το αύριο, μιας και είναι ορατή πια η διέξοδος από την εφιάλτη. Ακόμη και αν διαφωνεί με αυτό ο αξιότιμος Διοικητής. Ο κατεξοχήν άνθρωπός τους. Έσκυψες και μου ψιθύρισες: το ηθικό πλεονέκτημα μην λησμονείς. Αυτό είναι που φυσά ακόμη ούριο άνεμο στα πανιά σας. Αυτό και κάποια άλλα, αυτά που εκείνοι αποκαλούν "φιλοδωρήματα". Εφόσον είναι "φιλοδωρήματα" δεν είναι αναγκαία. Δεν τα έχουν ανάγκη αυτοί που τα έχουν ανάγκη.
Τώρα γυρνώ πάλι πίσω σ’ αυτό που κάποτε μου στοίχισε ακριβά. Να αναμετρηθώ μαζί του, να το νικήσω αν μπορώ, ή έστω να συμφιλιωθώ μαζί του. Για έναν έρωτα μιας ιδέας, αυτής της λυτρωτικής ιδέας της ολικής λύτρωσης του ανθρώπου της εργασίας. Είναι καιρός η ιδέα που μας στοίχειωσε να γίνει πράξη. Να ερωτευτούμε την πράξη είπες, κι ύστερα με κέρασες ένα τσιγάρο. Γενάρης του 2018 και 'γω χάθηκα μαζί σου στα 100 τσιγγάνικα βιολιά της Βουδαπέστης. Καλή χρονιά μου είπες και απλώς ένοιωσα τα μάτια μου να βουρκώνουν
ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΣΑΚΕΛΛΙΩΝ
