Live τώρα    
23°C Αθήνα
ΑΘΗΝΑ
Αίθριος καιρός
23 °C
21.1°C24.7°C
2 BF 40%
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Αίθριος καιρός
22 °C
18.6°C23.8°C
3 BF 41%
ΠΑΤΡΑ
Αίθριος καιρός
18 °C
18.2°C23.2°C
2 BF 68%
ΗΡΑΚΛΕΙΟ
Ελαφρές νεφώσεις
21 °C
20.8°C21.6°C
2 BF 62%
ΛΑΡΙΣΑ
Ελαφρές νεφώσεις
20 °C
19.9°C22.4°C
2 BF 52%
Μαρία Αργυριάδη / "Το Μουσείο Παιχνιδιών διηγείται 30.000 ιστορίες»
  • Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς
  • Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
Εκτύπωση

Μαρία Αργυριάδη / "Το Μουσείο Παιχνιδιών διηγείται 30.000 ιστορίες»

"Κυρία πού τα βρίσκετε τα παιχνίδια; Σκάβετε;" είχε ρωτήσει κάποτε με την παιδική του αφέλεια ένα κοριτσάκι τη Μαρία Αργυριάδη η πλούσια και σημαντική συλλογή παιχνιδιών της οποίας, φιλοξενείται στο νέο Μουσείο Παιχνιδιών του Μουσείου Μπενάκη στον Πύργο Κουλούρα, στο Παλαιό Φάληρο, που ανοίγει για το κοινό το σαββατοκύριακο, 21 και 22 Οκτωβρίου.

Η περιπετειώδης και γοητευτική ιστορία συλλογής παιχνιδιών από την κ. Αργυριάδη ίσως και να έχει την απαρχή της στα παιδικά της χρόνια, όταν η μητέρα της περιποιόταν με περισσή φροντίδα τα παλιά παιχνίδια της μικρής Μαρίας, ράβοντας καινούργια ρούχα για τις κούκλες και φιόγκους για τα αρκουδάκια που τοποθετούσε κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο. "Πρόσεχε τα παιχνίδια σου, αγάπα τα και μην τα χαλάς" ήταν η προτροπή της μητέρας, την οποία η μικρή φαίνεται να αξιοποίησε με περισσό ζήλο, μεγαλώνοντας.

Η Μαρία Αργυριάδη ομολογεί ότι έχει ζήσει μεγάλες περιπέτειες και έχει ακούσει συγκινητικές ιστορίες όλα αυτά τα χρόνια που ασχολείται με τη συλλογή παιχνιδιών, η οποία αριθμεί έως και 30.000 παιχνίδια και αντικείμενα για το παιδί έως και τα πρώτα σχολικά χρόνια.

Σε πολλά από αυτά έχει αδυναμία. Με όλα τη συνδέουν μικρές ή μεγαλύτερες ιστορίες και συναντήσεις με κατασκευαστές, χειροτέχνες και παιχνιδοποιούς.

"Όταν ήμουν μικρή αγαπούσα τα παιχνίδια. Το αγαπημένο μου ήταν ένα αρκουδάκι κι όταν μεγάλη πια βρήκα ένα παρόμοιο στα σκουπίδια, το λυπήθηκα το πήρα, το έραψα και το κράτησα. Έχοντας κι έναν σύζυγο παλαιοπώλη βρισκόμουν μέσα στην πηγή. Έτσι ό,τι παλιό παιχνίδι εύρισκα το μάζευα, το πρόσεχα και έτσι δημιουργήθηκε μια τεράστια συλλογή. Κάτι που έγινε απολύτως συνειδητά. Μάζευα, μάζευα, μάζευα. Τελικός αποδέκτης όλων αυτών ήταν τα ίδια τα παιδιά. Κάτι στο οποίο συμφώνησε και ο Άγγελος Δεληβοριάς, όταν χρόνια πριν σε μια συζήτηση που είχαμε, συμφωνήσαμε πως τα παιχνίδια δεν μπορεί να είναι μέσα σε ένα σπίτι και να ‘ασφυκτιούν’. Έτσι τα δώρισα στο Μουσείο Μπενάκη. Έγινα υπάλληλος του μουσείου και υπεύθυνη της συλλογής που τώρα πια είναι έτοιμη να παρουσιαστεί στο κοινό".

Η συλλογή του Μουσείου αποτελείται από ελληνικά, ευρωπαϊκά, ιαπωνικά και κινέζικα παιχνίδια, αλλά και κούνιες, πάνες, κουδουνίστρες, σχολικά βιβλία και παιδικής λογοτεχνίας, ενώ έως τώρα έχει εμπλουτιστεί και από άλλες δωρεές.

Η κ. Αργυριάδη δεν μέτρησε ποτέ τα παιχνίδια που συνέλεγε. "Σε ένα συνέδριο στο Μονακό είδα πόσο σημαντικό είναι να μαζεύεις παλιά παιχνίδια. Υπήρχαν ειδικοί μελετητές, ερευνητές και έτσι μπήκα κι εγώ μέσα σε αυτό το κλίμα. Μια πολύ σημαντική Αμερικανή ερευνήτρια, η Ντόροθι Κόλμαν με προσανατόλισε στη συλλογή των ελληνικών παιχνιδιών. Έτσι άρχισα να συλλέγω ελληνικά παιχνίδια. Δεν υπήρχε κανένας που να είχε δώσει σημασία στους Έλληνες κατασκευαστές. Έψαχνα, εύρισκα, ρωτούσα και βρήκα όλους τους Έλληνες κατασκευαστές. Πήγαινα στα σπίτια τους, παρακολουθούσα και ρωτούσα πώς τα κατασκευάζουν, από τι υλικά, έπαιρνα ένα δείγμα και έτσι δημιουργήθηκε μια πολύ σημαντική ελληνική συλλογή που εμπεριέχει όλους τους Έλληνες κατασκευαστές και την ιστορία τους".

Εκτός από τα ελληνικά υπάρχουν και ευρωπαϊκά παιχνίδια, πορσελάνινες κούκλες, τρένα και αυτοκινητάκια, όπως και ιστορικά παιχνίδια όπως το ξύλινο αλογάκι του Βενιζέλου, κουδουνίστρα και κούκλες του Θεοτοκά, παιχνίδια της οικογένειας Γερουλάνου και πολλά άλλα.

Οι παιχνιδοποιοί και τα πανηγύρια

"Πήγαινα στα πανηγύρια. Ρωτούσα ποιος είναι αυτός που φτιάχνει παιχνίδια, τον έβρισκα και τον ρωτούσα πως τα κατασκευάζει και εκείνος μου έλεγε" αφηγείται η Μαρία Αργυριάδη που θυμάται συναντήσεις με κατασκευαστές και χειροτέχνες. "Κάποτε στα Βλάχικα της Βάρης συνάντησα έναν ηλικιωμένο άνδρα που κρατούσε ένα είδος κρεμάστρας από όπου κρέμονταν πιθηκάκια που έφτιαχνε ο ίδιος. Τα πήρα όλα και ήθελα να πάρω και την κρεμάστρα. "Θα μου πάρεις και το μαγαζί;" απόρησε ο ίδιος. Λίγο αργότερα στο σπίτι του είδα από κοντά πώς τα έφτιαχνε. Είχαν μεγάλη σημασία για μένα. Με αυτόν τον τρόπο μπήκα στα σπίτια και τα εργαστήρια όλων των κατασκευαστών. Κρατώ μια μεγάλη συγκίνηση απ’ όλες αυτές τις συναντήσεις".

Συλλέκτρια, ερευνήτρια, μελετήτρια και συντηρήτρια παιχνιδιών η Μαρία Αργυριάδη είναι πάντα έτοιμη όπως λέει να ακούσει, να δει, να ψάξει και να βρει παιχνίδια.

Μιλά με περηφάνια για μια πολλή σημαντική δουλειά που διοργάνωσε μαζί με συνεργάτες της στα ΚΑΠΗ της χώρας, όπου ζητήθηκε από τους ηλικιωμένους να ξαναφτιάξουν τα παιχνίδια των παιδικών τους χρόνων. Με αυτά τα παιχνίδια έγινε μια έκθεση και στο τέλος τα παιχνίδια χαρίστηκαν στο μουσείο.

"Χαίρομαι πολύ όταν αυτός ο κόπος της συλλογής προκαλεί τη χαρά και τη συγκίνηση. Είχε έρθει κάποτε η σύζυγος ενός πολύ σημαντικού κατασκευαστή που δεν ζει πια και βλέποντας τα παιχνίδια του στις προθήκες, και μάλιστα το πρώτο παιχνίδι που είχε φτιάξει με όλη την ιστορία του, ξέσπασε σε αναφιλητά. Υπάρχουν στιγμές που λυπάμαι που δεν τις μοιράστηκα με άλλον, στιγμές που φέρουν μεγάλο συναισθηματικό βάρος” λέει.

Θυμάται με χαρά και νοσταλγία την περίπτωση ενός παιχνιδοποιού που συνάντησε μέσα στο μικρό μαγαζάκι του γεμάτο παιχνίδια. "Ξέρεις πόσοι έρχονται και μου τα ζητούν; Δεν τα δίνω σε κανέναν, εσύ θα τα πάρεις όλα. Και τα πήρα" ομολογεί η κ. Αργυριάδη χωρίς να διστάζει να πει ότι έχει "φάει ακόμα και κλωτσιές. Αλλά εγώ επέμενα έως ότου νικούσα".

Στην ερώτηση εάν συνεχίζουν να υπάρχουν και σήμερα κατασκευαστές παιχνιδιών, απαντά χωρίς δισταγμό: "Όσο υπάρχει η ανάγκη του παιδιού για παιχνίδι και η δυνατότητα του γονιού να το ικανοποιεί, πάντα θα υπάρχουν κατασκευαστές παιχνιδιών".

Όσο για την ίδια μας αποκαλύπτει πως γράφει παραμύθια και, μας χαρίζει μια μικρή ιστορία για το δικό της αγαπημένο παιχνίδι:

"Η πιο αγαπημένη μου κούκλα όταν ήμουν μικρή ήταν μια... κότα που έπαιζα μαζί της κάθε φορά που γυρνούσα από το σχολείο, βάζοντας την μέσα σε ένα καροτσάκι και κάνοντάς την βόλτα. Ένα σαββατοκύριακο λείψαμε από το σπίτι και την επόμενη μέρα φάγαμε μια νόστιμη κοτόσουπα από τα χέρια της γιαγιάς. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Είχα πικραθεί τόσο πολύ. Της το κρατάω ακόμα".

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΓΝΩΜΕΣ

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

EDITORIAL

ΑΝΑΛΥΣΗ

SOCIAL