Του Πάνου Σκουρολιάκου*
Με αφορμή τα αποτελέσματα των γερμανικών εκλογών τέθηκε ξανά ένα αγαπημένο μας ερώτημα: Ποια ακριβώς γερμανική κυβέρνηση θα είναι ωφέλιμη για την Ελλάδα; Μονίμως ετεροκαθοριζόμενοι, ψάχνουμε τον επωφελή για τη χώρα μας κυβερνητικό σχεδιασμό εκεί μακριά στο Βερολίνο. Μας βολεύει άραγε ο «μεγάλος» συνασπισμός Χριστιανοδημοκρατών και Σοσιαλδημοκρατών ή η συγκόλληση Χριστιανοδημοκρατών - Φιλελευθέρων - Πρασίνων, και «Τζαμάικα» επονομαζόμενη;
Αυτή η ελπίδα να μας συμπαρασταθούν οι ξένοι σε κάθε δύσκολη στιγμή λύνοντας τα προβλήματά μας, έρχεται από πολύ παλιά. Κατά την τουρκοκρατία περιμέναμε τον Μόσχοβο «να φέρει το σεφέρι» και να μας ελευθερώσει. Αν δεν ξεσηκωνόντουσαν οι Έλληνες το 1821, ακόμα θα τον περιμέναμε.
Ας πάμε όμως και πιο πριν. Ας κάνουμε μια στάση στην περίοδο της ενετοκρατίας στην Κρήτη. Θεωρείται τύχη που έως το 1669 μ.Χ. το νησί αντιστάθηκε στους Οθωμανούς υπό την ενετική κατοχή. Χριστιανοί άνθρωποι ήσαν οι Ενετοί, όπως και να το κάνεις καλύτεροι από τους αλλόπιστους. Δεν μας περνάει από τον νου ίσως πως όλες οι κατοχές είναι Κατοχές. Με το Κ μάλιστα κεφαλαίο.
Ο Σπυρίδων Ζαμπέλιος μας διαφωτίζει για τα μαρτύρια που υπέμεινε το ηρωικό νησί από τους καθολικούς έστω, χριστιανούς όμως (!), της Γαληνοτάτης Ενετικής Δημοκρατίας. Αναφέρει την «αγρίαν καταδίωξιν» του αυτόχθονος πληθυσμού εκ μέρους των κατακτητών. Ταυτόχρονα σημειώνει την «αυτήν δ’ ετέρωθεν καρτερικήν και μεγαλόψυχον αντίστασιν» των Κρητικών απέναντι στον ενετικό ζυγό.
Να ξαναγυρίσουμε στις πρώτες μέρες του νέου ελληνικού κράτους; Τότε που τα κόμματα ανερυθρίαστα έπαιρναν το όνομά τους από την ξένη δύναμη στην οποία ήσαν προσκολλημένα; Οι Ζακυνθινοί έμποροι αδελφοί Γεώργιος και Σπυρίδων Βιτάλης ιδρύουν το Γαλλικό Κόμμα, στο οποίο διέπρεψε ο Ιωάννης Κωλέτης. Ο Σπυρίδων Τρικούπης είναι ο εισηγητής για τη δημιουργία του Αγγλικού Κόμματος και ο πλούσιος έμπορος Ιωάννης Βαρβάκης, που δραστηριοποιείται επαγγελματικά στη Ρωσία, αναπτύσσει σχέσεις με το Ρωσικό Κόμμα. Είναι η εποχή που υπάρχει ποικιλία «ελπίδων».
Ας καταγράφει στα απομνημονεύματά του ο Μακρυγιάννης, ζώντας την περίοδο της Βαυαροκρατίας, πλείστα όσα για την αναλγησία και περιφρόνηση των Βαυαρών απέναντι στον ταλαιπωρημένο ελληνικό λαό. Ας φέρονται οι ξένοι διορισμένοι προστάτες με περισσή αχαριστία στους διακονιάρηδες - αγωνιστές του 1821.
«Οι ευεργέτες μας οι Ευρωπαίοι έτζι θέλησαν να μας κάνουν εμάς τους αγωνιστές» σημειώνει ειρωνικά. Και ο Μιλτιάδης Χουρμούζης στην κωμωδία του «Ο υπάλληλος» (1836) μας δίνει μια σπαρακτική σκηνή όπου ο ρακένδυτος αγωνιστής του 1821, ζητιανεύει μια μικρή βοήθεια από τον εξ Εσπερίας αφιχθέντα κρατικό υπάλληλο που ξοδεύει τα χρήματα του κράτους για πομάδες και ζαχαρωτά! (Από τότε...).
Στις μέρες μας, οπότε που ζούμε τον εφιάλτη της κρίσης που δημιούργησαν εκείνες οι πολιτικές δυνάμεις που διαχειρίστηκαν τις τύχες μας στο παρελθόν, στραφήκαμε πάλι στους ξένους. Είναι γνωστός ο τρόπος που μας αντιμετώπισαν.
Και όταν άρχισε να κυβερνά ο ΣΥΡΙΖΑ, ακούσαμε συμπατριώτες μας να παρακαλούν δημόσια τους ξένους εταίρους μας να αντισταθούν στις προσπάθειες της κυβέρνησης για αναστροφή της κατάστασης. «Γερούν γερά» κραύγαζαν μεγαλοφώνως. Ανεδείχθησαν μάλιστα κάποιοι σε αποτελεσματικότατους πληροφοριοδότες προς τα ξένα κέντρα για ό,τι συμβαίνει στη χώρα. Για ό,τι αποφασίζει η κυβέρνηση. Με την ελπίδα πως θα βρουν αυτά τα κέντρα κάτι που θα δυσκολεύει την προσπάθεια της αντιστροφής.
Πάλι στους ξένους στράφηκαν για (κομματική) βοήθεια οι αθεόφοβοι! Και τώρα που υπάρχουν μετρήσιμα πια αποτελέσματα, όταν κάποιος από εκεί έξω εκφράζεται θετικά για την πορεία της χώρας, τον μαλώνουν και βάζουν τους ευρωβουλευτές τους να το κάνουν θέμα μέσα στο ίδιο το Ευρωκοινοβούλιο.
Η πορεία των πραγμάτων όμως καταγράφεται θετική και η Αριστερά ελπίζει πως μόνο με τον λαό μαζί μπορεί να ξεπεραστεί το γκρίζο τοπίο.
Υπάρχουν όμως και αυτοί που διαχρονικά έχουν τις ελπίδες τους στους Ενετούς, τους Βαυαρούς τους Άγγλους, τους Γάλλους, τους Ρώσους, έως και τους Τζαμαϊκανούς!
* Ο Πάνος Σκουρολιάκος είναι μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ και βουλευτής στην Περιφέρεια Αττικής
Σπ. Ζαμπέλιου «Ιστορικά Σκηνογραφηματα», εκδ. Γαλαξίας Κεραμικός.
Μακρυγιάννη: «Απομνημονεύματα», εκδ. Μπάυρον.
