Ο ζωγράφος του Σεπτεμβρίου είναι ο Νικόλαος Καρναμπατίδης. Γεννήθηκε στην Κατερίνη. Σπούδασε στο 3ο Εργαστήριο ζωγραφικής της Σχολής Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας(2010-2016)με δασκάλους τον Χάρη Κοντοσφύρη και τον Θωμά Ζωγράφο. Το 2010 πήρε μέρος στην ομάδα «Εν-φλώ» που συντόνισαν ο Χάρης Κοντοσφύρης και η Δήμητρα Σιατερλή. Το 2014 παρακολούθησε μαθήματα μουσικής τεχνολογίας, στο Ωδείο της Φλώρινας με καθηγητή τον Σπύρο Ξενητόπουλο.
Από το 2017 συμμετέχει ως camera-man,ηχολήπτης και μουσικός παραγωγός στην ομάδα παραγωγής εκπομπής Music Art Magazine που παρουσιάστηκε στη web-tv του Star Chanel. Συμμετείχε σε ποικίλες ομαδικές εκθέσεις, δρώμενα και εγκαταστάσεις in situ,όπως «Το Φεστιβάλ Θεάτρου Δρόμου της Αθήνας» με την ομάδα «Εν’ φλώ» (2011), «Ερείπιο: Εξερευνώντας τον Χαμένο Χώρο», στην γκαλερί Λόλα Νικολάου, στη Θεσσαλονίκη (2013), «Το Νέο Ερείπιο: Δρώντας στο Χαμένο Χώρο», στην γκαλερί Ζουμπουλάκη (2014), το «Project Tranzistor», στη Φλώρινα, το «2ο Influence Festival», στην Καρδίτσα και η «Directional Forces, Residency Exhibition and Openness Museum»,στους Ψαράδες Πρεσπών της Φλώρινας (2015), η «Grace Exhibition Space», στη Νέα Υόρκη, το «3ο Influence Festival», στην Ερέτρια (2016), η «ΕΠΙΤΟΠΟΥ», στα Λειβάδια της Άνδρου (2017).
Το έργο του Καρναμπατίδη χαρακτηρίζεται από μια ολιστική αντιμετώπιση της τέχνης ως μια ατέρμονη μεταλλαγή καταστάσεων, σύμφωνα με τις αρχές των Προσωκρατικών Φιλοσόφων για τη «Φιλότητα» -συνένωση και το «Νείκος»- τη διάλυση των διαφόρων στοιχείων της φύσης και την αρμονική συνύπαρξη με τον δημιουργό και το θεατή που παρεμβαίνει σ’ αυτά. Παίζει στις σουρεαλιστικές του φωτογραφίες και στα εικαστικά του έργα πάνω στον καμβά ή σε τοίχους των δρόμων με τις ανοίκειες λήψεις τους, το κολλάζ ή τη μεγέθυνση συγκεκριμένων οπτικών, αντικειμένων ή μελών του σώματος, με τη ψευδαίσθηση του χώρου, των πραγματικών ή επινοημένων μορφών που προβάλλει. Επιχειρεί στις διαδραστικές εγκαταστάσεις του να βαδίσει πάνω στα βήματα των ιδρυτών του κινήματος του Μπάουχαους, στις εκρηκτικές δεκαετίες των αρχών του 20ού αιώνα. Συνδυάζει βιομηχανικά υλικά και κατασκευάσματα, όπως το σύρμα και το κομμένο χαρτί, τα κονσερβοκούτια και τα υλικά συσκευασίας με τη γη και τον αέρα σε γεωμετρικές φόρμες που ακολουθούν τη μορφολογία μιας σκάλας ή ενός φυσικού τοπίου. Χρησιμοποιεί ως συνδετικό κρίκο τους τον ήχο και το φως και τις ρυθμικές δονήσεις τους που ενυπάρχουν μέσα τους και αποτελούν, όπως δηλώνει ο Ινδός σουφιστής και μουσικός Ιναγιάτ Χαν το μυστικό της ακατάσχετης γοητείας τους. Δημιουργεί έτσι σύνολα που μας ωθούν, σε μια εποχή διαρκούς και επιβεβλημένου αποσυντονισμού, να αφουγκρασθούμε τον εσωτερικό και εξωτερικό μας κόσμο.
ΛΗΔΑ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ
