Ο ζωγράφος του Μαΐου είναι ο Δημήτρης Λάμπρου. Γεννήθηκε στη Λαμία, ζει και εργάζεται σήμερα στην Αθήνα. Σπούδασε ζωγραφική στην ΑΣΚΤ της Αθήνας (2004-2010) με δάσκαλο τον Γιώργο Λαζόγκα. Στη συνέχεια, από το 2011 μέχρι το 2013, φοίτησε στο Μεταπτυχιακό Εικαστικών Τεχνών της ΑΣΚΤ.
Συμμετείχε σε ποικίλες εκθέσεις, όπως η Μπιενάλε Ευρώπης και Μεσογείου, «Symbiosis Rome Italy/Thessaloniki.Gr» (2011), η Διεθνής Συνάντηση Σύγχρονης Τέχνης Remap4, «Story as a dream Athina/Metaxourgio.Gr», με ατομική παρουσίαση, και η ιστορική έκθεση «1+3» μαζί με έργα του Βλάσση Κανιάρη, στην γκαλερί Λόλας Νικολάου, στη Θεσσαλονίκη (2013), οι ποικίλες εικαστικές δράσεις με την ομάδα «Lustspiel» αλλά και με ατομικές εκπροσωπήσεις στην Art Athina (2013/2014 και 2014/15), η «Δύο γενεές/τρεις γραφές» μαζί με τον Γιώργο Λαζόγκα, στην γκαλερί Λόλας Νικολάου στη Θεσσαλονίκη (2014), η ομώνυμη έκθεση της ομάδας νέων καλλιτεχνών «Δίπολα», την οποία ίδρυσε μαζί με τον θεωρητικό της τέχνης Ευθύμη Λαζόγκα, στη Δημοτική Πινακοθήκη του Δήμου Αθηναίων (2015), η «Διεθνής Συνάντηση Σύγχρονης Τέχνης “Back to Athens 4» (2016). Παρουσίασε ατομικά το έργο του υπό τον τίτλο «Αναζητώντας Φωνές» και σε επιμέλεια του Ευθύμη Λαζόγκα, στο βιβλιοπωλείο Free Thinking Zone,στο Κολωνάκι(2017).
Το έργο του Δημήτρη Λάμπρου θα μπορούσε να αποκαλεστεί ένα διαρκές εγχείρημα αναζήτησης της αυτογνωσίας. Διεισδύει μεθοδικά και με τα μέσα της σύγχρονης τέχνης στο πεδίο της πραγματικότητας. Δημιουργεί με πινελιές έντονες τοπία θολά, ρευστά και διάφανα όπου αναδύονται μέσα στις γκρίζες τονικές αποχρώσεις σχηματοποιημένες ανθρώπινες φιγούρες, οριζόμενες από αδρές μαύρες γραμμές που εκτείνονται ως μεταλλικά στοιχεία στο δάπεδο και συγκροτούν μια αυτόνομη εγκατάσταση, συνδέοντας το φαντασιακό με το απτά πραγματικό. Κατασκευάζει πυραμίδες που προβάλλονται με τον κατάλληλο φωτισμό ως εκθαμβωτικά, σουπρεμιστικά σύμβολα και τις προβάλλει πάνω στις κοινές παλέτες εργασίας. Συνθέτει με την τεχνική του μοντάζ- κολλάζ σώματα κερματισμένα με αποκόμματα από εικόνες επιστημονικών εγχειριδίων, πλάσματα φανταστικά-υβριδικά φτιαγμένα από ανθρώπινα μέλη και όργανα αλλά και στοιχεία συμβολικά όπως μαθηματικές εξισώσεις και γεωμετρικά σχήματα, αλλά και θραυσματικές, εμβληματικές φράσεις που θα μπορούσαν και να τον εκφράζουν. Παρενθέτει έτσι το προσωπικό μέσα στο συλλογικό και προβάλλει την εικαστική εμπειρία ως έναν τρόπο (εν)συναίσθησης του κόσμου.
ΛΗΔΑ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ
